Του Γιάννη Παπαδόπουλου*

Όπως έβλεπαν οι κυανόκρανοι απαθείς την εν ψυχρώ δολοφονία του Σολωμού Σολωμού, το 1996 έτσι, σχεδόν αδιάφορη, παρακολουθούσε η διεθνής κοινότητα να ξεδιπλώνεται ο Αττίλας 2 και να καταλαμβάνει  το 37% της Κύπρου.
Η 14η Αυγούστου είναι μέρα βαθιά χαραγμένη στο μυαλό και στην ψυχή του Έλληνα. 
Είναι η μέρα που ταυτίστηκε με τη δολοφονία ενός ανθρώπου και την κατοχή ενός κράτους.
Είναι, όμως και η μέρα που η Ελλάδα αποχώρησε - διαμαρτυρόμενη για όσα αποτρόπαια συνέβαιναν στην Κύπρο, από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Η απόφαση εκείνη δημιούργησε ένα κενό ασφαλείας στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Η Τουρκία έσπευσε να το καλύψει, θέτοντας και επίσημα θέμα για το Αιγαίο, τον ελληνικό εναέριο χώρο, το δικαίωμα στην έρευνα και διάσωση. Από τότε, η Λήμνος και ο Αη Στράτης, ακόμη και η Σκύρος, μπήκαν για τα καλά στους επιχειρησιακούς χάρτες του ΝΑΤΟ.
Η μέρα αυτή, η παραμονή του Δεκαπενταύγουστου, πάντα θα φέρνει στη μνήμη μας, τις εικόνες από την κατάληψη της Αμμοχώστου και την μετατροπή της σε πόλη -φάντασμα.
Θα κλίνουμε , όμως, ευλαβικά το γόνυ στη μνήμη του Σολωμού Σολωμού, τη δολοφονία του οποίου παρακολούθησε όλος ο "πολιτισμένος" κόσμος της Δύσης, σε απ' ευθείας μετάδοση.
Θα ευχόμαστε ότι, τελικά, η θυσία του, όπως και αυτή του ξαδέλφου του Τάσου Ισαάκ, δεν θα πάνε χαμένες και δε θα σβήσουν με μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, που στην πράξη είναι η νομιμοποίηση του κατακτητή , άρα και η διαγραφή των εγκλημάτων του.
ΥΓ. Η Παναγία να σας χαρίζει υγεία και ευτυχία.

*O Γιάννης Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος