Η... υπόθεση Τσαπανίδου (βαρύγδουπο, αλλά ας το δεχτούμε για την οικονομία της κουβέντας) έφερε, πάλι, στη δημοσιότητα, το θέμα των δημοσιογράφων που περνάνε στο χώρο της πολιτικής.

Το ζήτημα υπάρχει -και τίθεται- εδώ και δεκαετίες. Τα παραδείγματα, άπειρα: Ο Αντώνης Κούρτης είχε γίνει κυβερνητικός εκπρόσωπος επί ΠΑΣΟΚ, ο Κώστας Γκιουλέκας εξελέγη με τη Νέα Δημοκρατία, οι Θεοδώρα Αυγέρη, Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης και Χρήστος Γιαννούλης με τον ΣΥΡΙΖΑ -και άλλοι πολλοί.

Φυσικά και όλοι αυτοί έχουν το δικαίωμα να διαβούν τον Ρουβίκωνα. Φυσικά και είναι τιμητικό να σε επιλέγει ένα κόμμα να το εκπροσωπήσεις. Αυτό το βήμα, όμως, μη γελιόμαστε, δεν έχει επιστροφή. Μια φορά πολιτικός, πάντα πολιτικός. Δημοσιογράφος, ξανά, δεν γίνεσαι, όσο και να το θες...

Ο δημοσιογράφος βρίσκεται εκεί για να ασκεί -λέμε τώρα- κριτική σε κάθε κυβέρνηση, σε κάθε εξουσία. Με το να ασπάζεται την πολιτική, γίνεται ο ίδιος εξουσία. Περνά στην εξουσία που, ως τότε, ήλεγχε και, μερικές φορές, λοιδορούσε. Όταν, λοιπόν, κάνει το βήμα αυτό, φυσικά δεν μπορεί να κάνει και βήμα πίσω.

Παρόλα αυτά, οι δημοσιογράφοι διατηρούν την ιδιότητά τους -κάποιοι για δεκαετίες- λες και θα ξαναγίνουν, στη συνείδηση όλων, οι κριτές της εξουσίας. Αν πιστεύουν κάτι τέτοιο, πλανώνται πλάνην οικτράν. 

Ειδικά για την περίπτωση της Τσαπανίδου, να παραδεχτούμε ότι δεν παραιτήθηκε από το κανάλι που εργάζονταν για να "κατέβει" στην πολιτική. Παραιτήθηκε για να γίνει "her master voice", η φωνή του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, αλήθεια, τι άλλο είναι ένας εκπρόσωπος Τύπου ενός, οποιουδήποτε, κόμματος, παρά η φωνή του αρχηγού και των στενών, κομματικών επιλογών;

Φυσικά, ο καθένας έχει το δικαίωμα της επιλογής. Η Τσαπανίδου επέλεξε. Καλή της επιτυχία στο νέο της ρόλο. Εξάλλου, τελικά όλοι είμαστε... περαστικοί.

Γράφει ο Περαστικός