Η εταιρεία Dimand Real Estate Development ανακοίνωσε χθες ότι ανακηρύχθηκε προτιμητέος υποψήφιος αγοραστής για το ακίνητο που στέγαζε επί δεκαετίες το ιστορικό πολυκατάστημα ΜΙΝΙΟΝ, στην περιοχή της πλατείας Ομονοίας. 

Το ερώτημα αναδύεται αυτόματα: Και τι με ενδιαφέρει εμένα, έναν Θεσσαλονικιό, έναν Έλληνα της μεσαίας τάξης, που πουλήθηκε το ΜΙΝΙΟΝ; Δυστυχώς, δεν είναι έτσι.

Η τελική φάση που ξεκίνησε με μία πυρκαγιά (αλλά, ουσιαστικά, είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν) αναδεικνύει το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου ενός σημαντικού κλάδου της ελληνικής οικονομίας.

Αυτοί που έχουν πατήσει τα 50, θυμούνται στη Θεσσαλονίκη τον Κλαουδάτο, τον Αμοιρά, τον Κατράντζο, τον Λαμπρόπουλο, τον Νίκο. Θυμούνται, αν θέλετε, ακόμη και το Πριζινίκ Μαρινόπουλος. Πολυκαταστήματα που έδιναν καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Τα οποία εξαφανίστηκαν, καθώς δεν άντεξαν στον ανταγωνισμό από έξω...

Πάνω - κάτω το ίδιο συνέβη και με το ΜΙΝΙΟΝ, ένα πολυκατάστημα στο οποίο έβρισκες τα πάντα. 

Η αντικατάσταση επιχειρήσεων όπως, για παράδειγμα, ο Λαμπρόπουλος, με μια πολυεθνική που προσφέρει ίδιο ρούχο σε φθηνή τιμή για όλον τον κόσμο, δεν λύνει το πρόβλημα. Οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται είναι -ως επί το πλείστον- κακοπληρωμένες. Δίνουν χρήματα τετραώρου σε νέα παιδιά που εργάζονται δεκάωρο. Δημιουργούν απρόσωπη εξυπηρέτηση με απαντήσεις από μάνιουαλ στις ανάγκες του πελάτη. Και, κυρίως, προμηθεύονται πρώτες ύλες από χώρες εκτός Ελλάδας, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο στην οικονομία.

Δεν συζητάμε καν για τη μετατροπή αυτών των χώρων σε ξενοδοχεία - μπουτίκ ξένων συμφερόντων. Οι θέσεις εργασίας είναι το καρότο. Τα κεφάλαια, όμως, μεταβαίνουν αυτομάτως εκτός Ελλάδας. Μας μένουν (;) οι φόροι -και αν...

Μετά από μία δεκαετή οικονομική κρίση και μία τριετή υγειονομική θα περίμενε κανείς οι Έλληνες επιχειρηματίες να επικεντρωθούν στην παραγωγή. Επιλέγουν, όμως, την παροχή υπηρεσιών. Κι αφήνουν τα υπόλοιπα στους ξένους επενδυτές -που, ευτυχώς, υπάρχουν, αλλά δε θα διστάσουν ποτέ να πάνε και λίγο παρακάτω.

Παντελής Οικονομάκης