Εάν ρωτήσετε οποιονδήποτε λάτρη του ρολογιού τι σημαίνει γι’ αυτόν «Το Άγιο Δισκοπότηρο της Ωρολογοποιίας», θα σας πει ότι πρόκειται για το ρολόι που αυτός ονειρεύεται. Αυτό που μελετάει πιο συχνά από οποιοδήποτε άλλο, αλλά που προς το παρόν δεν μπορεί να αποκτήσει λόγω κόστους, σπανιότητας, ή –ακόμη χειρότερα- και των δύο. Για τον συλλέκτη, όσο πιο δύσκολο είναι ένα ρολόι για να το αποκτήσει τόσο μεγαλύτερη αξία παίρνει στα μάτια του. Είναι το απόλυτο κομμάτι του πόθου του.το «Άγιο Δισκοπότηρό» του. Υπάρχουν, βέβαια, συγκεκριμένα μοντέλα που εμφανίζονται σε πολλά blogs ως στόχοι –και όχι χωρίς λόγο. Το καθένα τους κρύβει μέσα του ένα κομμάτι από την κορυφαία μαεστρία στον κόσμο. Το A. Lange & Sohne Datograph, το Patek Philippe Reference 1518, το Rolex Daytona Paul Newman, το Omega Speedmaster Professional, το Audemars Piguet Royal Oak και το Zenith El Primero είναι μερικά σπουδαία παραδείγματα. Κάποια από αυτά, όπως το Datograph ή το Reference 1518 κοστίζουν πολύ περισσότερα απ’ όσο θα μαζέψει ποτέ στη ζωή του ο μέσος άνθρωπος, άλλα όμως, όπως το Speedmaster ή το El Primero, είναι πιο προσιτά. Όλα τους, πάντως, είναι ρολόγια που αξίζει να τα κρατήσεις μια ζωή και να τα αντιμετωπίσεις ακόμη και ως επένδυση. Αλλά το «Άγιο Δισκοπότηρο» του καθενάς δεν πρέπει να είναι αυτό που κυνηγά ο περισσότερος κόσμος, ούτε κάτι πανάκριβο. Το μόνο που χρειάζεται είναι η λατρεία από αυτόν που το αναζητά, αυτό που κάνει το κυνήγι του να έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία.

Με αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, γιατί οι συλλέκτες ρολογιών έχουν μερικά καλά κομμάτια που στο σύνολό τους μπορεί να κοστίζουν όσο το «Άγιο Δισκοπότηρό» τους, αλλά δεν έχουν αυτό το «υπέρτατο», το «ύψιστο» μοντέλο; Γιατί δεν τα πουλάνε όλα, ώστε να αποκτήσουν αυτό που τόσο ποθούν; Κατ’ αρχάς λόγω του εθισμού που σου προκαλεί η συλλογή ρολογιών. Αν δεν έχεις πολλά χρήματα, συνήθως ξεκινάς με ένα καλό αυτόματο μοντέλο από την Ιαπωνία, ένα καταδυτικό πιθανότατα, ένα Seiko, Citizen ή Orient, πιστεύοντας ότι αυτό που απλά χρειάζεσαι είναι ένα ικανοποιητικό ρολόι. Μετά κολλάς τον ιό και ξεκινάς να χτίζεις συλλογή. Υπάρχουν κάποιες στρατηγικές επιλογές. Χρειάζεσαι ένα vintage ρολόι για όταν ντύνεσαι καλά, για παράδειγμα. Αγοράζεις ένα-δυο μοντέλα μια στο τόσο, συνήθως κλασικά ρολόγια σε καλή τιμή, καταδυτικά από μάρκες της μόδας και, πριν καλά καλά το καταλάβεις, έχεις μια ευμεγέθη συλλογή που γεμίζει πάνω από μια θήκες. Αλλά αυτό που λείπει είναι το «Άγιο Δισκοπότηρό» σου.

Ίσως γιατί δεν θες να χαλάσεις 10.000 ευρώ σε ένα και μόνο μοντέλο. Ίσως γιατί δεν θες να πουλήσεις κάποια από τα λιγότερο σπουδαία ρολόγια σου, που όμως σου πήρε τόσο καιρό να βρεις. Ή ίσως γιατί, βαθιά μέσα σου, φοβάσαι ότι όταν τελικά αποκτήσεις το αντικείμενο του πόθου σου, μπορεί και να μείνεις απογοητευμένος. Ίσως να μην είναι τελικά όλα αυτά που ονειρεύεσαι, γι’ αυτό και φοβάσαι να κάνεις το άλμα. Δεν υπάρχει όμως λογος ανησυχίας. Το πάθος ενός εραστή της ωρολογοποιίας δεν πεθαίνει, το χόμπι της συλλογής δεν φεύγει ποτέ. Ακόμη κι αν αποκτήσεις το αντικείμενο του πόθου σου, η δίψα σου δεν θα σβήσει. Γνώρισα πρόσφατα ένα μανιώδη συλλέκτη που μετά από πολλά χρόνια αγόρασε τελικά το «Άγιο Δισκοπότηρό» του. Πούλησε αρκετά από τα ήδη εντυπωσιακά ρολόγια που είχε. Ήταν εκστασιασμένος. Και μετά έγινε κάτι αστείο. Ανακάλυψε ένα καινούργιο «Άγιο Δισκοπότηρο». Κάτι ακόμη πιο παρανοϊκό, ακόμη πιο σπουδαίο.

Στο κάτω κάτω, αυτή είναι η κατάρα του λάτρη του ρολογιού. Το αντικείμενο πόθου ποτέ δεν είναι ένα μόνο ρολόι και η αναζήτησή του δεν φτάνει ποτέ στο τέλος της. Το αντικείμενο του πόθου, το «Άγιο Δισκοπότηρο» είναι η ίδια η αναζήτηση. Η Ιθάκη είναι το ταξίδι μέχρι εκεί. Ακόμη κι αν είσαι ένας από τους λίγους που όταν αποκτήσουν το «Άγιο Δισκοπότηρό» τους, είναι ενθουσιασμένοι τόσο πολύ και εκτιμούν απεριόριστα την ομορφιά και τη μοναδικότητά του, τόσο ώστε να μην ψάξουν για το επόμενο, και πάλι αυτό που θα καταφέρεις θα είναι να απελευθερώσεις πολύτιμο χρόνο για την επόμενη αναζήτησή σου. Που θα είναι κάτι ακόμη πιο ευγενές, λαμπερό και σπουδαίο.

https://gr.askmen.com/