Στην σκληρή πραγματικότητα επέστρεψε η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας μας, η οποία είναι αναγκασμένη το χρονικό διάστημα που μένει έως το βράδυ της Κυριακής, να προσπαθήσει να ηρεμήσει και να ανασυγκροτηθεί. Γράφει ο Γιάννης Χατζηιωαννίδης

Και μάλιστα εν μέσω έντονης αμφισβήτησης για το κατά πόσο μπορεί να κοντράρει μια ποιοτική ομάδα όπως η Κροατία, και επίσημης αν αυτοί οι ποδοσφαιριστές μπορούν να οδηγήσουν την ομάδα σε τελική φάση Μουντιαλ. Η αλήθεια είναι, πως όταν μια ομάδα δέχεται τρία γκολ από λάθη εξ ολοκλήρου δικά της, δεν μπορεί να ελπίζει σε κάτι καλύτερο από αυτό που πήρε η Ελληνική ομάδα. Παιδικά λάθη μιας άμυνας, που σε καμία περίπτωση δεν μπόρεσε να φράξει τον δρόμο στους επιθετικούς της Κροατίας, που έτσι και αλλιώς έχουν έμφυτο το ταλέντο. Συμπερασματικά η εθνική μας ομάδα ήταν κατώτερη των περιστάσεων στο Ζάγκρεμπ κι έχασε από μια πολύ καλύτερη ομάδα. Τα όσα παρακολουθήσαμε στον αγωνιστικό χώρο του Μάξιμιρ μπορούν ν' αποτελέσουν ένα πρώτης τάξεως μάθημα για το μέλλον, αν και το ερώτημα παραμένει. Μπορούμε να διδαχθούμε από αυτό το μάθημα; Ιδού το ερώτημα.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που καταδικάζουν, ούτε από αυτούς που έχουν τον αφορισμό μιας προσπάθειας ψωμοτύρι, αλλά η εικόνα της ομάδας ήταν αποκαρδιωτική, Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά το θέμα είναι να πιστέψουν και οι ίδιοι οι διεθνείς ποδοσφαιριστές και να παρουσιάσουν στο Καραΐσκάκη όσα έκρυψαν το βράδυ της Πέμπτης. Μπορούν, να το κάνουν; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει παρά μόνον οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές μας. Θα ήθελα τέλος να σταθώ στην συγκινητική εικόνα του Σωκράτη Παπασταθόπουλου. Όλοι οφείλουμε να “βγάλουν το καπέλο” στον στόπερ της Ντόρτμουντ. Από αυτόν θα πρέπει να διδαχθούν πολλοί ακόμη που σε καμία περίπτωση δεν απέδειξαν πώς ήταν δίκαιη η κλήση τους στο εθνικό συγκρότημα.

Θα ήταν επίσης άδικο αν δεν αναφερόμουν στον Ζέκα, που με την εμφάνιση του, έδειξε πώς πονάει το εθνόσημο περισσότερο από πολλούς ακόμη που απολαμβάνουν τις κλήσεις τους σε αυτήν.Σαφώς και πρέπει να ανοίξει μια συζήτηση το επόμενο διάστημα, για το πού πάει η εθνικό ομάδα, και τι πρέπει να γίνει για να επιστρέψει στις ένδοξες μέρες του παρελθόντος. Οχι τώρα ομως. Αυτη την ωρα προέχει η ηρεμία, η λογική και αυτοκυριαρχία.
Ο μόνος δρόμος είναι το εθνικό συγκρότημα να παίξει τις οποίες πιθανότητες τις αναλογούν. Οσο λιγες και αν είναι αυτές...