Του ΝΩΝΤΑ ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗ

Ανεβαίνω την Αγγελάκη. Στο πεζοδρόμιο προβάλουν μια ταινία.οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ3. Όπως τότε. Πέρσι. Που αυτοδιαχειρίζονταν τον σταθμό.


Στάθηκα να δω. Μια εξαιρετική ταινία, ιταλική, ασπρόμαυρη, εποχής γύρω στο '50,που αναφερόταν στην μάχη των κατοίκων της Νάπολης στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Με συνεπήρε. με το πικρό χιούμορ, τον λυρισμό, την συγκίνηση της. Έκατσα στο κολονάκι του δρόμου, με το φαλάφελ στο ένα χέρι και την μπίρα στο άλλο.

Και την είδα όλη. Αντιπολεμική, επίκαιρη τόσο τότε όσο και τώρα, για την στάση των Γερμανών και την με κάθε κόστος πια απόκτηση της ελευθερίας .

Την στιγμή που τελείωνε το φιλμ, με ένα πραγματικά δραματικό τέλος, ένα τεράστιο φωτεινό φεγγάρι φάνηκε μέσα από τα σύννεφα. Πανσέληνος. Μετά από βροχή,σε ένα τόσο απρόοπτο φθινοπωρινό βραδινό.

Για μια στιγμή και ξαναχάθηκε στα σύννεφα. Το μαγικότερο φινάλε.

Τέλειωσε η ταινία και πήραν όλοι από μια δυο καρέκλες να τις πάμε μέσα στα γραφεία της ΕΡΤ3. Στην πόρτα στογγυλοκαθισμένος ένας νεαρός με στολή. Ένας σεκιουριτας. Τι ακριβώς φύλαγε; Τους απέξω να μην μπουν μέσα ή τους από μέσα να μην βγουν έξω;

Τηλεόραση ακριβώς δεν έχουμε ακόμη. Φύλαξη όμως έχομεν.

Και ξαναβγήκε το φεγγάρι.


Κείμενο και φωτογραφίες του Νώντα Στυλιανίδη