Του Ν.

Στην ταβέρνα "Δομνα", εκει που στα χρόνια της πρώτης νεότητας κυρήξαμε τις προσωπικές μας επαναστάσεις και γράψαμε το όνομα της εφήμερης αιώνιας αγάπης μας στο χιλιομουτζουρωμμένο τοιχο. Εκει οπου "αντάρτες ξενυχτίστας" ειδαμε το ξημέρωμα να απλώνεται κροκκάτη γάζα, εκει στα στενά της πάνω πόλης παρέα με τον Τάκη, τον ιδιοκτήτη της μαγικής αυτής γωνιάς της Θεσσαλονικης. Τον Τάκη που συνέχισε,στη δεύτερη πιο ώριμη νιότη,αυτη της ψυχής μας να ειναι ο πρωταγωνιστης στις συναντήσεις της κάθε Τρίτης. Τον Τάκη που απο τα "χερια" του πέρασαν,εκει στο ξεκίνημα τους,πολιτικοί και ακαδημαικοί,λογοτέχνες,δημοσιογράφοι κιολοι οι "παλαβοί" της ζωης. Εκει στην αγαπημένη του ταβέρνα,ανάμεσα στους φίλους και στα συνθήματα στους τοίχους,τις φωτογραφίες και τον αέρα τον γέματο απο τα χρόνια της παρουσίας, εκει στην απόλυτη δημοκρατία της ταβέρνας, ακίνητος ο Τάκης μας αποχαιρετά. Μιά Τρίτη. Το μόνο διαφορετικο το μικρο μανουάλι με τα λιγοστα κεριά στην πόρτα της ταβέρνας του. Και το αγαπημένο "ουλαλά" στο βάθος του μυαλού μας πια. Αντίο φίλε Τάκη.