Εκείνο το καλοκαίρι του 1979, ένα τραγούδι... «κατσικώθηκε» για τέσσερις εβδομάδες στο #1 των τσαρτ της Βρετανίας: Δε μ’ αρέσουν οι Δευτέρες, από τους Μπουμτάουν Ρατς...


Ήταν ένα τραγούδι γραμμένο από τον Μπομπ Γκέλντοφ, το οποίο ήταν το δεύτερο σινγκλ του συγκροτήματος, αλλά κι αυτό που τους σημάδεψε για την υπόλοιπη (μικρή είναι η αλήθεια) πορεία τους.

Όπως έχει πει ο ίδιος ο συνθέτης και στιχουργός, αφορμή για το τραγούδι στάθηκε ένα τέλεξ που είχε δει, όταν βρίσκονταν στον ραδιοφωνικό σταθμό του πανεπιστημίου της Τζόρτζια, που αφορούσε την 16χρονη Μπρέντα Αν Σπένσερ. Η ανήλικη είχε ανοίξει πυρ στο σχολείο της, στο Σαν Ντιέγκο (το Λύκειο του Γκρόβερ Κλίβελαντ) σκοτώνοντας δύο ενήλικους και τραυματίζοντας οκτώ μαθητές κι έναν αστυνομικό, πριν αφοπλιστεί. Στη δίκη της είχε παραδεχτεί, κυνικά, το έγκλημα δικαιολογώντας το με μια πρόταση: «Δε μ’ αρέσουν οι Δευτέρες»!

Ο Γκέλντοφ  πήρε το τέλεξ μαζί του και το σκέφτονταν σε όλη τη διαδρομή από τον ραδιοφωνικό σταθμό όπου εργαζόταν ως το σπίτι του. «Στη διαδρομή, μου ήρθε η σκέψη: το τσιπάκι μέσα στο κεφάλι της, έπρεπε να σβήσει λόγω υπερφόρτωσης... Έτσι ήρθε ο πρώτος στίχος (σ.σ. «δε σίλικον τσιπ ινσάιντ χερ χεντ γκετ σουίτς του οβερλόαντ»). Κι οι δημοσιογράφοι τη ρωτούσαν: «Πες μου, γιατί»; Δε θέλησα να ωραιοποιήσω ένα γεγονός. Ήταν μια αδιανόητη πράξη και μια αδιανόητη δικαιολογία», εξιστορεί ο ίδιος...

Αρχικά το τραγούδι είχε επιλεγεί για δεύτερο (φλιπσάιντ) στο 45άρι δισκάκι, αλλά η επιτυχία του από τις μεταδόσεις στο ραδιόφωνο το έφεραν πρώτο. Όσο για την οικογένεια της Σπένσερ, προσπάθησε να μην κυκλοφορήσει το τραγούδι στις ΗΠΑ, αλλά χωρίς επιτυχία. Παρόλα αυτά, το τραγούδι στις ΗΠΑ έφθασε μόλις ως το #37 του Μπίλμπορντ.


Απολαύστε (;) το: