Ήταν Σάββατο 16 Φεβρουαρίου του 1985, όταν έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 58 ετών, ο Γιώργος Ιωάννου. "Πριν από 27 χρόνια η Θεσσαλονίκη και τα Ελληνικά Γράμματα  έχαναν έναν αγνό παραμυθά, έναν ξεχωριστό άνθρωπο που ονειρεύτηκε να κερδίσει την ελευθερία και την αγάπη οδοιπορώντας με παρέα τις έγνοιες και τα βάσανα των απλών ανθρώπων", έγραφε χθες, για το salonicanews.com, ο >>>
Στέλιος Λουκάς. Και παρέθετε ένα απόσπασμα από τη "Μόνη κληρονομιά", του μεγάλου μας λογοτέχνη: 

«Προσπαθώντας να ξεχαστώ περπατώ πολύ τις ομιχλιασμένες νύχτες. Αισθάνομαι κάποια ανακούφιση με το βάδισμα. Τα μεγάλα βάσανα κατασταλάζουνε σιγά σιγά στο κορμί και διοχετεύονται απ’ τα πόδια στο υγρό χώμα». 

Το κείμενο του Στέλιου Λουκά, άρχιζε με αυτά τα λόγια:

«Η αλήθεια είναι γυμνή, αλλά κάτω από το γυμνό είναι το γδαρμένο», έγραψε ο ποιητής Πωλ Βαλερύ κι αυτή η φράση –πιστεύω-εκφράζει την ουσία του ποιητικού και πεζογραφικού έργου του Γιώργου Ιωάννου, ο οποίος με τα κείμενά του εξόρκιζε το γδαρμένο της ψυχής, φωνές του παρελθόντος, πρόσωπα και γεγονότα που χάραξαν βαθιά τα ίχνη τους στο σώμα της Θεσσαλονίκης.

Ακούω τη φωνή του Γιώργου Ιωάννου στο μαγνητόφωνο. Διαβάζει νηφάλια και αισθαντικά το διήγημά του «Παναγία η Ρευματοκρατόρισσα» από το βιβλίο του «Η σαρκοφάγος». Ολάκερος ο κόσμος της προσφυγιάς περνάει από μπρος μας. Οι πίκρες, οι καημοί, οι έρωτες και τα βάσανα αντιμέτωπα με το ορμητικό ποτάμι της ζωής. Ιστορίες για τα παθήματα του βίου κατά τέτοιο τρόπο ειπωμένες που αν και κρύβουν βαθύ πόνο, ερημιά και νοσταλγία αφήνουν στο άκουσμά τους φύλλα δροσιάς.