Γράφει ο Γιάννης Χατζηιωαννίδης

Όταν έγινε η κλήρωση τον Δεκέμβριο του 2024, αλλά και όταν η Εθνική μας ξεκίνησε την προκριματική διαδρομή με το εντυπωσιακό 5-1 επί της Λευκορωσίας στο «Γ. Καραϊσκάκης» τον περασμένο Σεπτέμβριο, όλοι είχαμε στο μυαλό μας μια εντελώς διαφορετική εξέλιξη. Εκείνη η κυριαρχική εμφάνιση είχε γεννήσει ελπίδες και όνειρα για μια πορεία γεμάτη ένταση, στόχους και, γιατί όχι, έναν πραγματικό «τελικό» στο φινάλε του ομίλου. Έναν αγώνα με φόντο τα γήπεδα της Αμερικής, όπου θα κρίνονταν πολλά. Αντί αυτού, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα ματς χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον, ένα παιχνίδι “κρύο”, σε μια άδεια ουδέτερη έδρα, πολύ μακριά από τα σενάρια που είχαμε φανταστεί.
Την ίδια στιγμή που η Σκωτία και η Δανία έδιναν μια μάχη θρίλερ στη Γλασκώβη, με το σασπένς να χτυπά κόκκινο και τα συναισθήματα να ξεχειλίζουν, η Εθνική μας έβλεπε τις δικές της πληγές να ανοίγουν ξανά. Δεν θα είχαμε πρόβλημα να προκριθούμε με λιγότερο άγχος, φυσικά· όλοι το θέλουμε αυτό. Όμως υπάρχει μια ιδιαίτερη γεύση σε κάθε πρόκριση που έρχεται μέσα από δύσκολες στιγμές. Μια γεύση που αυτή τη φορά δεν δοκιμάσαμε.
Τα λάθη του Οκτωβρίου κόστισαν ακριβά. Έχουμε ήδη αναλύσει πόσο καθοριστικές ήταν εκείνες οι στιγμές όπου η ομάδα μας έμεινε πίσω χωρίς να έχει απέναντί της τα μεγαθήρια προηγούμενων διοργανώσεων. Το ζήτημα δεν χρειάζεται άλλη ανάλυση, γιατί απλούστατα δεν αλλάζει. Όμως, το παιχνίδι στο «Hampden Park» λειτούργησε σαν υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι όταν χάνεις τη συγκέντρωσή σου, όταν αφήνεις ένα μπλακ άουτ να καθορίσει την πορεία σου, η τύχη σου αλλάζει.
Οι Σκωτσέζοι ήταν ηρωικοί στο φινάλε και δικαίως κατέκτησαν την πρωτιά και την απευθείας πρόκριση. Η Δανία, παρότι έμεινε με δέκα παίκτες από το 57’, λίγο έλειψε να τους χαλάσει το πάρτι. Αν το ματς συνεχιζόταν επί ίσοις όροις μέχρι το τέλος, ίσως να μιλούσαμε για διαφορετικό αποτέλεσμα. Προσωπικά, εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι Σκανδιναβοί είναι η καλύτερη ομάδα του ομίλου. Όμως το ποδόσφαιρο δεν παίζεται στα χαρτιά. Παίζεται στο γήπεδο, στη λεπτομέρεια, στη στιγμή. Και αυτό ακριβώς τους χάρισε την πρόκριση.
Γυρίζοντας στην Εθνική μας, γνωρίζαμε πως το παιχνίδι με τη Λευκορωσία στην άδεια ZTE Arena δεν είχε ιδιαίτερο βαθμολογικό βάρος. Κι όμως, υπήρχε λόγος να παίξουμε με σοβαρότητα. Οι βαθμοί που μαζεύουμε σήμερα διαμορφώνουν τη θέση μας στο ranking αύριο, ενόψει των προκριματικών για το Euro 2028. Η πρόσφατη ιστορία μάς έχει διδάξει πόσο εύκολο είναι να γκρεμίσεις κάτι που έχτισες επί χρόνια – όπως συνέβη μετά τη χρυσή περίοδο 2004-2014.
Παρά τη θέληση για ένα αξιοπρεπές κλείσιμο, αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν ένα ματς-ταλαιπωρία. Μια «σούπα», όπως θα το έλεγε κάποιος, που δεν ζέστανε κανέναν στην παγωμένη ουγγρική βραδιά. Η Ελλάδα είχε κατοχή, είχε κάποιες καλές στιγμές σε κάθε ημίχρονο, χτύπησε σε ορισμένες φάσεις, αλλά γενικά δεν έλαμψε. Η ενδεκάδα περιείχε επτά νέα πρόσωπα σε σχέση με το προηγούμενο παιχνίδι, ο Ζαφείρης επέστρεψε στη βάση του, και ο Τεττέη αντικατέστησε τον τραυματία Παυλίδη στην κορυφή. Ωστόσο, δεν βρήκε τους χώρους για να απλώσει το παιχνίδι του όπως συνηθίζει, καθώς η Λευκορωσία πίεσε, έκοψε ρυθμούς και απονεύρωσε την ανάπτυξή μας. Χρειάστηκε υπομονή, αρκετή μάλιστα, για να παρακολουθήσει κάποιος το 90λεπτο, ανταλλάσσοντας ματιές με τη «ματσάρα» της Σκωτίας.
Στο φινάλε, ωστόσο, υπήρχε κι ένα μικρό θετικό σημείωμα: το ντεμπούτο του Νεκτάριου Τριάντη. Ο νεαρός χαφ από το MLS μπήκε αλλαγή, δεν μπορούμε να βγάλουμε σοβαρά συμπεράσματα, όμως είναι ξεκάθαρο πως η Εθνική χρειάζεται ενίσχυση στη συγκεκριμένη θέση. Ψηλά κορμιά, φυσικές παρουσίες, παίκτες με προοπτική. Ο Τριάντης ίσως γίνει ένας από αυτούς, με τον χρόνο και τη σωστή δουλειά.
Μια βραδιά διαφορετική από αυτή που ονειρευτήκαμε. Όχι όμως το τέλος της διαδρομής. Το ταξίδι συνεχίζεται – και οι επόμενες σελίδες γράφονται από σήμερα.