Γράφει ο Γιάννης Παπαδόπουλος*

Με τη συνάντηση των Προκαθημένων της Ανατολικής Ορθόδοξης και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας επιβεβαιώθηκε η δύναμη της εικόνας και η ταχύτητα της πληροφορίας. Εικόνα και ήχος ταξίδεψαν με ...ταχύτητα φωτός στα πέρατα της οικουμένης και μετέφεραν μήνυμα ενότητας και συνεργασίας. Ο θεατής έμεινε με την εντύπωση ότι το Σχίσμα είναι ...ανάμνηση,οι διαφορές, μεταξύ των δύο Εκκλησιών,  γεφυρώθηκαν και από δω και πέρα ανοίγεται "πεδίον δόξης λαμπρόν" στις σχέσεις τους.
Όσοι γνωρίζουν, έστω και ελάχιστα τα εκκλησιαστικά, καταλαβαίνουν ότι η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
- Δεν ήταν η πρώτη φορά που συναντήθηκαν ο Οικουμενικός Πατριάρχης και ο Πάπας. Απλά συνέπεσε η επέτειος των 1700 χρόνων ααπό την Α΄Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, κατά τη διάρκεια της οποίας συντάχθηκε το Σύμβολο της Πίστεως, το "Πιστεύω" που διαβάζουμε σε κάθε Θεία Λειτουργία, αυτούσιος όπως συντάχθηκε από τους Πατέρες. Ως την πρώτη χιλιετία το ίδιο διάβαζαν και οι Καθολικοί. Ύστερα, πρόσθεσαν το filioque, ότι δηλαδή το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού. Αυτό ήταν μία από τις βασικές αιτίες του Σχίσματος. 
Οι άλλες ήταν η αλαζονεία του Πάπα και η επιμονή του περί πρωτείων, όπως και το αλάθητο, το καθαρτήριο των ψυχών και διάφορες άλλες. 
Ακολούθησαν αναθέματα ένθεν κακείθεν και διακόπηκε "κάθε κοινωνία", δηλαδή οποιαδήποτε επικοινωνία, μεταξύ Ανατολής και Δύσης. 
Στις 7 Δεκεμβρίου 1965, δηλαδή σε λίγες μέρες συμπληρώνονται  60 χρόνια, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας ο Α' και ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ' υπέγραψαν την άρση των αναθεμάτων και σηματοδότησαν μια νέα εποχή στις σχέσεις των δύο Εκκλησιών.
Από τότε άρχισε ο διάλογος μεταξύ τους, σε μια προσπάθεια να επιλυθούν οι δογματικές διαφορές χωρίς, ωστόσο, ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Πέρα από την επικοινωνιακή δύναμη της εικόνας λοιπόν, η ουσία είναι ότι τίποτε δεν άλλαξε. Ο Πάπας διάβασε μεν το αρχικό κείμενο του Συμβόλου της Πίστεως, που δεν περιλαμβάνει το filioque, όπως είχαν κάνει στο παρελθόν και άλλοι προκάτοχοί του, με πιο πρόσφατο τον μακαριστό Βενέδικτο ( τον μοναδικό Πάπα που παραιτήθηκε).  Αλλά η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία συνεχίζει να επιμένει σ΄αυτό. Κύκλοι της υποστηρίζουν ακόμη ότι στη Σύνοδο της Φλωρεντίας- Φεράρας το 1448, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία που έπνεε τα λοίσθια και ο Οικουμενικός Πατριάρχης,  υπέγραψαν και αποδέχθηκαν το filioque, τα πρωτεία και το αλάθητο του Πάπα και όλες τις ρωμαιοκαθολικές προσθήκες, προκειμένου να ενισχυθεί η Αυτοκρατορία στον αγώνα της εναντίον των Οθωμανών. Η σύνοδος εκείνη, όπως είναι γνωστό, δεν αναγνωρίζεται από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Συμπερασματικά, αν θέλουν ενότητα και πρόοδο οι Καθολικοί, τα βήματα είναι συγκεκριμένα. Πρέπει να επανέλθουν στα αρχικώς ορισθέντα από τις επτά Οικουμενικές Συνόδους. Να εγκαταλείψουν τα περί πρωτείων και αλάθητου του Πάπα.
Να σταματήσουν την Ουνία, που ακόμη και σήμερα "δηλητηριάζει" τις σχέσεις.
Ως τώρα σ΄αυτά τα θέματα, εδώ και 60 χρόνια διαλόγου, δεν υπάρχει η παραμικρή πρόοδος. 
Γι΄αυτό ακριβώς το λόγο προβάλλονται ελάσσονος σημασίας θέματα, που περιλαμβάνονται στις κοινές διακηρύξεις, όπως ο κοινός εορτασμός του Πάσχα, που κι αυτός καθορίζεται με τις αποφάσεις της Α΄Οικομενικής Συνόδου.
ΥΓ. Υπάρχουν και οι ¨θεολόγοι" της ημιμάθειας που αναθεματίζουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη , που δήθεν συμπροσεύχεται με τους αιρετικούς. Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η άρση των αναθεμάτων συνέβη πριν 60 χρόνια. Άρα, υπάρχει δυνατότητα ξοινωνίας, μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Ο φανατισμός δεν είναι καλός σύμβουλος.
Καλημέρα σας, καλή Κυριακή, του αγίου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου. Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες.


*Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος