Γράφει ο Δ.Ι.Ασπροπούλης

Ήταν όλοι εκεί. Ήρθαν. Με όποιον τρόπο μπορούσε ο καθένας. Και γέμισε λάμψη η αίθουσα Παύλος Ζάννας, του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι τη λάμψη την κουβαλούν μέσα τους, δεκαετίες τώρα. Τη λάμψη, τη φλόγα, τη ζεστασιά.
Είναι οι άνθρωποί μας. Ο Αντωνάκης, ο... μικρός λουστράκος, ο... Χάρης που μάθαινε στη Ρένα ποδόσφαιρο, η Κόμισσα της Φάμπρικας, ο Τζιμ που... δεν προσέ..., η Ευγενία η αδελφή του κουρέα, η... δεσποινίς Ράμογλου κι η Στέλλα από... Απέναντι. Όλοι αυτοί που μας έκαναν να γελάσουμε, να κλάψουμε, να μελαγχολήσουμε, να σκεφτούμε, να αγαπήσουμε.
Μεγάλη βραδιά και μπράβο για την πρωτοβουλία στον πρόεδρο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Άκη Σακελλαρίου, τη γενική διευθύντρια Ελίζ Ζαλαντό, τον καλλιτεχνικό διευθυντή Ορέστη Ανδρεαδάκη κι όλο το προσωπικό του Φεστιβάλ που έψαξε, βρήκε, μίλησε, δούλεψε γι αυτήν τη βραδιά σε συνεργασία με την Φίνος Φιλμ.
Βέβαια, όλοι γνώριζαν πως αυτούς τους ανθρώπους δεν τους ξεχνάμε. Ζούνε μέσα μας. Είναι το είναι μας, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας. Οι ρόλοι τους, οι ατάκες τους, οι ερμηνείες τους, είναι η ύπαρξή μας. Από τις κωμωδίες και τις ηθογραφίες μιας άλλης εποχής και τα δράματα που τρέχαμε να δούμε στις σκοτεινές αίθουσες για να... κλάψουμε και να πλαντάξουμε, ως τις καλλιτεχνικές προσπάθειες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου που βγάζουν μικρά και μεγάλα διαμάντια.
Πόσα «ευχαριστώ» πρέπει να πούμε σε αυτούς τους ανθρώπους; Ένα ευχαριστώ αισθάνομαι πως είναι λίγο... 
Έπρεπε, εδώ και χρόνια, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου να γίνει η γέφυρα ανάμεσα στα δύο είδη κινηματογράφου: Αυτό που μάθαμε να λέμε «εμπορικό» κι αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «σινεμά τέχνης». Γιατί και το ένα και το άλλο, καταλήγει στον άνθρωπο. Κι όπως έλεγε ένας φίλος -καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται ψηλά- «δηλαδή εμείς οι άλλοι τι είμαστε; Του... άτεχνου»;
Περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη βραδιά.