Γράφει ο Περαστικός

Μόνον ντροπή αισθάνεται ο Περαστικός, για λογαριασμό όλων αυτών που άφησαν κενές τις καρέκλες τους στο κατευόδιο του Διονύση Σαββόπουλου. Τον αντιμετώπισαν μηδενιστικά, διαγράφοντας όλη του την ιστορία, για την πολιτική διαφωνία.
Και το λέει αυτό ο Περαστικός που είναι από τους ανθρώπους που πιστεύει ότι ένας νεκρός δεν δικαιώνεται αυτομάτως. Ζυγίζεται, μετριέται κι αναλόγως κατά το πώς θα βρεθεί, προχωρά: Στον παράδεισο ή στην κόλαση που εμείς οι άνθρωποι δημιουργήσαμε, για να στέλνουμε τους φόβους μας και τις επιθυμίες μας.
Ήταν μια πράξη μικρότητας. Ακόμη και πολιτικής. Με την αστεία δικαιολογία «δεν πάω για να μην ακούσω τον επικήδειο του Μητσοτάκη». Διέγραψαν, έτσι, μια πορεία που ξεκίνησε «με μια μοτοσικλέτα του ΕΛΑΣ» για να φθάσει όπου έφθασε. Με μια μονοκοντυλιά. Χρατς και τελείωσε...
Διαγράφεται, όμως, μία πορεία; Όχι φυσικά. Και το έδειξαν αυτό οι καλλιτέχνες. Οι άνθρωποι που, όπως κι ο Περαστικός, έτσι όλοι οι Έλληνες αγαπάνε. Που γεμίζουν το Νταμάρι της Τριανδρίας, για παράδειγμα, για να τους δουν και να τραγουδήσουν μαζί τους. Αυτοί πρώτοι έδειξαν το δρόμο. Ως εκπρόσωποι γενεών ολόκληρων. Όμως ένα κομμάτι της πολιτικής φάνηκε κατώτερο των περιστάσεων.
Κι αν κάποιοι είπαν στα ίσια «δε γουστάρουμε», κάποιοι άλλοι βρήκαν του κόσμου τις αστείες -για να μην πει ο περαστικός καμία χειρότερη λέξη- δικαιολογίες για να μην παρασταθούν. Προσβολή σε έναν νεκρό, προσβολή στους ανθρώπους του, που εκείνη την ώρα ήθελαν μια λέξη συμπαράστασης, για να ξεπεράσουν τον πόνο τους. Εκείνη την ώρα. Όχι αργότερα, ούτε νωρίτερα.
Εξαίρεση η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Διέσωσε την τιμή της Αριστεράς, αφήνοντας -την τελευταία στιγμή ενός ανθρώπου σε αυτήν τη διάσταση και την ώρα που περνά στο απόλυτο φως ή το απόλυτο σκοτάδι- κάθε τυχόν διαφωνία (που σίγουρα θα είχε) με την πορεία του Διονύση Σαββόπουλου από ένα σημείο και μετά. Απέδειξε για ποιον λόγο το ποσοστό της παραμένει ψηλά, ενώ το δικό τους μειώνεται -για μερικούς, μάλιστα, εξαφανίζεται κι αναζητούν λαγούς του παρελθόντος σε φθαρμένα καπέλα μπας και διασωθούν.
Στην τελική, ο Περαστικός πιστεύει ότι οι άδειες καρέκλες έδειξαν το κενό στην κατανόηση των εκπροσώπων της Αριστεράς να συμβαδίσουν με τις επιθυμίες μιας ολόκληρης κοινωνίας. Δυστυχώς...