Γράφει ο Γιάννης Παπαδόπουλος*

Μέρες τώρα αντιστέκομαι στον πειρασμό να γράψω κάτι και γω για τη συνάντηση Τραμπ-Πούτιν και τη διαβούλευση της Ουάσιγκτον.
Βλέπω και ξαναβλέπω τη φωτογραφία των Ευρωπαίων ηγετών γύρω από το οβάλ γραφείο του Αμερικανού προέδρου. 
Από τη μια νιώθω ικανοποίηση γιατί, με την παρουσία τους οι Ευρωπαίοι θέλουν να δείξουν ότι στέκονται απέναντι στον εισβολέα.
Από την άλλη απογοητεύομαι γιατί , για άλλη μια φορά, διαπιστώνω  πως οι ηγέτες των χωρών αυτών κρίνουν με δύο μέτρα και δύο σταθμά, δύο ίδιες περιπτώσεις εισβολής και κατοχής.
Την ίδια απογοήτευση πρέπει να ένιωσε στις 14 Αυγούστου 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν εκδηλώθηκε ο Αττίλας -2 στην Κύπρο. Διαπίστωσε πόση αλήθεια κρύβει ο στίχος του του Διονύσιο Σολωμού στον εθνικό μας ύμνο:
" ...Δεν είναι εύκολες οι θύρες, όταν η χρεία τες κουρταλεί..."
Ζήτησε βοήθεια από φίλους και συμμάχους, αλλά εκείνοι σφύριξαν αδιάφορα. Έστειλε επιστολή στον τότε πρωθυπουργό της Βρετανίας Χάρολντ Ουίλσον, με το αίτημα να εγγυηθεί η χώρα του, ως εγγυήτρια δύναμη, την απρόσκοπτη μετάβαση νηοπομπής στην Κύπρο, που θα μετέφερε μια μεραρχία. Ο Βρετανός αρνήθηκε, αλλά ...ευχήθηκε "καλή επιτυχία στο δύσκολο έργο σας" στον Καραμανλή.
Στις ΗΠΑ, εκείνες τις μέρες, υπήρχε ουσδιαστικά κενό εξουσίας. Μόλις πριν μια ενδομάδα είχε παραιτηθεί ο πρόεδρος Νίξον, κάτω από το βάρος των καταγγελιών για την υπόθεση του Γουότεργκέιτ. Είχε αναλάβει ο Φόρντ, αλλά στην πραγματικότητα κουμάντο έκανε ο Χένρι Κίσσιγκερ που, μάλλον είχε ανάψει το πράσινο φως στην Τουρκία για την επέμβαση. 
Στην Ευρώπη , εκτός από λόγια συμπάθειας του Βαλερί Ζισκάρ Ντ΄Εσταίν, κανείς άλλος δεν συγκινήθηκε. 
Η Κύπρος δεν ήταν μέλος του ΝΑΤΟ. Ο Μακάριος την είχε εντάξει στο Κίνημα των Αδεσμεύτων. Από την άλλη πλευρά υπήρχε, ακόμη τότε, ο φόβος της κόκκινης αρκούδας της ΕΣΣΔ και των δορυφόρων της. Η Μόσχα πολύ θα ήθελε να δει έναν πόλεμο μεταξύ δύο χωρών μελών του ΝΑΤΟ, που θα συντάραζε τα θεμέλια της ατλαντικής συμμαχίας.
Ο Καραμανλής διαπίστωσε με θλίψη, ότι η Ελλάδα ήταν μόνη. Κανείς δεν ενδιαφερόταν για την τύχη του κυπριακού ελληνισμού. 
Έτσι, πήρε μια μεγάλη απόφαση: Απέσυρε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
Το έκανε για να προκαλέσει, όπως υπολόγιζε, την προσοχή των μελών της συμμαχίας. Γρήγορα διαπίστωσε ότι απέτυχε.
"Ηταν το μεγαλύτερο λάθος μου" είπε πολλά χρόνια αργότερα.
Αυτά σκέφτομαι όταν βλέπω τη σημερινή σύμπνοια και συστράτευση του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης, στο πλευρό της Ουκρανίας. 
Αν αυτό που κάνουν τώρα είναι το σωστό, στην περίπτωση της Κύπρου επέλεξαν το λάθος. 
Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι η δήλωση του Μακρόν, που κάλεσε την Τουρκία, τη δύναμη εισβολής και κατοχής ενός κράτους μέλους της Ε.Ε., να συμμετάσχει ως ...εγγυήτρια δύναμη στην Ουκρανία. 
Τι χρεία έχομεν άλλων μαρτύρων;


*Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος