Γράφει ο Γιάννης Παπαδόπουλος*

Περίπου πριν εκατό χρόνια ο Χένρι Φόρντ είχε κατανοήσει ότι, για να πάει καλά η επιχείρησή του έπρεπε οι εργαζόμενοι σ΄αυτήν να μπορούν να αγοράσουν τα αυτοκίνητα που κατασκεύαζε. Πάνω σ΄αυτό το δόγμα κινήθηκε και δεν έχασε. Αντίθετα αναπτύχθηκε όχι μόνον η δική του επιχείρηση αλλά και η οικονομία της χώρας του.
Εκατό χρόνια αργότερα στη δική μας χώρα, κάθε λογικά σκεπτόμενος πολίτης προβληματίζεται με την κατάσταση που επικρατεί στην αγορά. Αν δεχθούμε ότι ο κινητήριος μοχλός της είναι η αγοραστική δύναμη του μέσου εργαζόμενου, τότε τα μηνύματα είναι απογοητευτικά, παρά τις θριαμβευτικές ιαχές των κυβερνώντων ( κάθε κυβέρνηση τα ίδια λέει και τα ίδια κάνει). 
Για να μη μιλήσουμε για την κατηγορία εκείνων που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό.
Είμαστε , δυστυχώς, η χώρα με τους χαμηλούς μισθούς και τις υπέρογκες τιμές. Στην ενέργεια, στη στέγαση, στα τρόφιμα.
Αυτή η κατάσταση , σιγά σιγά, θα είναι μη αναστρέψιμη. 
Δεκαπέντε χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο η Ελλάδα μοιάζει να είναι παγιδευμένη σ΄ένα σπιράλ επικίνδυνων και απρόβλεπτων καταστάσεων. 
Το ερώτημα είναι αν μπορεί να περιμένει κάποιος διαφορετικό αποτέλεσμα , εφαρμόζοντας την ίδια συνταγή.
Καλημέρα σας.

*Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος