Ξεχνάμε εύκολα... Ως λαός... Αυτό συμπεραίνει κανείς αν κάτσει κι αναλογιστεί τι γινόταν στη χώρα μόλις πριν 51 χρόνια και τι έγινε χθες στους κήπους της Ηρώδου του Αττικού, στο Προεδρικό Μέγαρο.
Έχουμε και λέμε:
Με απουσία τεσσάρων πολιτικών αρχηγών και σε ψυχρό κλίμα μεταξύ Κ. Μητσοτάκη, Ν. Ανδρουλάκη, Δ. Κουτσούμπα και Σ. Φάμελλου, πραγματοποιήθηκε στο Προεδρικό η δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. 
Ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς Αλέξης Χαρίτσης έφυγε, καθώς παρουσιάστηκε συνοδεία ενός Παλαιστίνιου πρόσφυγα, στον οποίο δεν επετράπη η είσοδος, γιατί δεν είχε πρόσκληση.
Δεν παρέστησαν επίσης η πρόεδρος της Πλεύσης Ζωή Κωνσταντοπούλου, που είπε ότι «την ώρα της δεξίωσης θα βρεθώ στο Σύνταγμα, στην εκδήλωση αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό» και πως «έχουμε μια διαφορετική αντίληψη για τη Δημοκρατία». 
Απών και ο επικεφαλής της Ελληνικής Λύσης Κυριάκος Βελόπουλος που είπε ότι δεν συμμετέχει σε «εορτές» που συμπίπτουν με εθνικές τραγωδίες, όπως η μέγιστη τραγωδία της τουρκικής εισβολής και συνεχιζόμενης εθνοκάθαρσης του Κυπριακού ελληνισμού» και ο πρόεδρος της Νίκης Δημήτρης Νατσιός που από το βήμα της Βουλής έκανε λόγο για «πανηγυράκι».
«Είναι πολύ δύσκολο να προσποιούμαστε ότι συναντιόμαστε κοινωνικά και χαλαρά με συνομιλητές που μας κατηγορούν με απαξιωτικούς και χυδαίους χαρακτηρισμούς. Και αυτό επισημάνθηκε από μένα» είπε σε δημοσιογράφους αμέσως μετά ο Πρωθυπουργός. 
Γεγονός είναι ότι κανείς δεν τίμησε την επέτειο... Κανείς από τους πολιτικούς, γιατί στο ύψος των περιστάσεων στάθηκαν οι καλεσμένοι. Όπως ο άνθρωπος που βούτηξε για να σώσει τα δύο παιδιά στον Άραχθο, τα δύο κορίτσια με τις υψηλότερες βαθμολογίες τις πανελλήνιες, ο Ολυμπιονίκης των κρίκων Λευτέρης Πετρούνιας και οι Παραολυμπιονίκες που παραβρέθηκαν. Όπως οι πολίστριες και οι πολίστες των εθνικών μας ομάδων που ήταν στην επιστροφή από την μακρινή Ασία, μετά τις μεγάλες επιτυχίες τους. Γατί αυτοί σήκωσαν ψηλά την ελληνική σημαία και δάκρυσαν όταν άκουσαν τον εθνικό ύμνο. Γιατί είχαν ενσυναίσθηση του καθήκοντος και της στιγμής.
Η στιγμή, χθες, ήταν ιερή. Η χώρα πριν 51 χρόνια έβγαινε από σκοτεινές στιγμές και περπατούσε στο φως. Ήταν τότε που πολιτικοί αντίπαλοι αποφάσιζαν -με τις όποιες διαφορές τους- να περπατήσουν δίπλα - δίπλα για το καλό της χώρας. Και χθες; Οι θεατρινισμοί και τα επικοινωνιακά τερτίπια περίσσεψαν... 
Δηλαδή τι περίμενε ο κ. Χαρίτσης; Να επιτραπεί σε έναν άνθρωπο χωρίς πρόσκληση να μπει στο Προεδρικό Μέγαρο; Όχι φυσικά... Περίμενε να του αρνηθούν για να ΄χει το πάτημα να φύγει. Ή η επιλογή της κ. Κωνσταντοπούλου; Μα φυσικά έγινε για να αποφύγει την κοινή φωτογραφία με τους υπόλοιπους -και για κανέναν άλλον λόγο. Αποδείχτηκε περίτρανα όταν η φωτογραφία των υπολοίπων, την ώρα της εκτέλεσης του Εθνικού μας Ύμνου έγινε βάιραλ στα σόσιαλ με χαρακτηρισμούς στα σχόλια απαράδεκτους και για τη μέρα και για τη στιγμή. Να ΄χαμε να λέγαμε και η δήλωση Βελλόπουλου, που τιμά τις μαύρες επετείους, αλλά δεν τιμά τη Δημοκρατία που του επιτρέπει να κάνει τέτοιες δηλώσεις. Έγινε για να «παίξει» στα σόσιαλ και να ικανοποιήσει το κομματικό του ακροατήριο. Όσο για τον κ. Νατσιό, είναι σαφές ότι ο χαρακτηρισμός «πανηγυράκι» έγινε κι αυτός για να βρεθούν οι τίτλοι στα σάιτ που θα έφερναν... λάικ στο φέισμπουκ.
Δυστυχώς, η αντίδραση του πρωθυπουργού δεν ήταν και η καλύτερη. Ο πολιτικός ηγέτης πρέπει να χαρακτηρίζεται από μεγαθυμία. Όπως αυτή του Κωνσταντίνου Καραμανλή πριν 51 χρόνια. Που έσπευσε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τους πολιτικούς του αντιπάλους σε εποχές ασυγκρίτως πιο δύσκολες. Το αίμα των αγωνιστών κατά της Χούντας ήταν, ακόμη, στους τοίχους των κολαστηρίων των Συνταγματαρχών. Κι ο πρωθυπουργός με τη δήλωσή του έδειξε πως, τουλάχιστον αυτές τις ημέρες που διανύουμε, δεν είναι σε θέση -ούτε αυτός- να μιλήσει με πολιτικούς όρους.