Διχάστηκε, για άλλη μία φορά, η Θεσσαλονίκη. Και τώρα ήταν αφορμή ένας αγώνας επίδειξης επί κοντώ -και μάλιστα χωρίς τα μεγάλα αστέρια του αθλήματος, που, σαφώς, προτιμούν τον αντίστοιχο αγώνα που γίνεται στο Ζάππειο...
Με πρωτοβουλία του δήμου Θεσσαλονίκης οργανώθηκε αυτός ο αγώνας στο πεζοδρόμιο της οδού Εγνατία, στο ύψος της Καμάρας. Σύμφωνα με πηγές από τον δήμο, την επίδειξη παρακολούθησαν περίπυ 2.500 άνθρωποι. Επίσης, μεταδόθηκε απευθείας από το κρατικό κανάλι. Όσον αφορά το αγωνιστικό του κομμάτι, προς το παρόν ήταν ένας αγώνας επίδειξης, χωρίς να έχει ενταχθεί σε κάποιο από τα διεθνή καλεντάρια -χωρίς,, όμως, αυτό να σημαίνει πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει στο μέλλον.
Το θέμα μπορεί και να περνούσε... μπάι, όμως να που υπήρξαν αντιδράσεις. Μεταξύ των οποίων και του καθηγητή Γιάννη Μυλόπουλου, πρώην πρύτανη του ΑΠΘ, πρώην προέδρου της ΕΡΤ3, πρώην προέδρου της Αττικό Μετρό Α.Ε. (επί συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ).
Ο κ. Μυλόπουλος, σε ανάρτησή του στα σόσιαλ κάνει λόγο για «τεχνητό, δηλαδή ψεύτικο» σκηνικό και αναρωτιέται «ποιο το νόημα όλης αυτής της σκηνοθεσίας»; Ο ίδιος δίνει τέσσερις απαντήσεις:
1. Να φέρουν τον αθλητισμό κοντά στον κόσμο;  Μα, είναι αυτό το φυσικό περιβάλλον του αθλητισμού;  Μπορεί, δηλαδή, αύριο όποιος θέλει να μιμηθεί τη δραστηριότητα και να αθληθεί σε αυτό το άθλημα, να το κάνει μπροστά στην Καμάρα; Προφανώς όχι. Πρέπει να πάει σε γήπεδο. Άρα άτοπο το νόημα της εξοικείωσης του κόσμου με το άθλημα με αυτόν τον τρόπο. 
2. Να εξοικειώσουν τον κόσμο με τα μνημεία της πόλης; Μα, ποιος έμαθε, βλέποντας τους αθλητές και τις αθλήτριες να πηδούν, τι είναι η Ροτόντα και τι η Αψίδα του Θριάμβου; Πότε κατασκευάστηκαν, για ποιο λόγο και από ποιους;  Κανείς. Άρα άτοπο και αυτό το ενδεχόμενο. 
3. Μήπως να περάσουν ένα μήνυμα ότι προτεραιότητα στη ζωή έχει η δική μας επιθυμία, ακόμη και σε βάρος του περιβάλλοντος; Ότι, δλδ, δεν είναι σωστό να προσαρμόζουμε τις ανάγκες μας στο περιβάλλον, (που είναι και η βιώσιμη πρακτική), αλλά αντίθετα, να προσαρμόζουμε το περιβάλλον στις ανάγκες μας; Αν ισχύει αυτό, τότε το μήνυμα της εκδήλωσης είναι ατυχέστατο. Γιατί σε αυτή την πολιτική οφείλεται η καταστροφή του πλανήτη, η καταστροφή της παράδοσης και του πολιτισμού και η κλιματική αλλαγή. 
4. Τέλος, μήπως επαναλαμβάνεται η θλιβερή ιστορία του «Ένας ήρωας με παντούφλες»; Που έστησαν άγαλμα του ηρωικού πλην φτωχού στρατηγού, για να… πιάσουν κάποιοι επιτήδιοι την καλή; Αυτό είναι το χειρότερο ενδεχόμενο.  Γιατί δείχνει ότι εν έτει 2025 δεν υπάρχει ούτε… φιλότιμο!
Και καταλήγει ρωτώντας: «Προς τι, αγαπητέ Στέλιο, όλο αυτό το πανηγύρι»;

Η απάντηση Αγγελούδη

Στην ανάρτηση σπεύδει να απαντήσει ο ίδιος ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Στέλιος Αγγελούδης (και μάλιστα σε χρόνο... ντε τε):
«1. Ο συνδυασμός ενός διεθνους μήτινγκ ολυμπιακού αγωνίσματος σε εμβληματικά τοπόσημα της πόλης αναδεικνύει την πόλη ,δημιουργεί ελκυστική εικόνα διαφήμισης της Θεσνικης για την τουριστική της αξιοποίηση κάνει γνωστά τα μνημεία της και το δημόσιο χώρο της εντός κ εκτός της Ελλάδος , προσελκύει το ενδιαφέρον ενός πολυπληθούς και ιδιαίτερου κοινού όπως η παγκόσμια αθλητική κοινότητα .
2. Ο δημόσιος χώρος αξιοποιείται ώστε ο πολίτης να έχει την δυνατότητα στην καρδιά της πόλης να συμμετέχει στη γνώση κ την θέαση ενός δημοφιλούς ολυμπιακού αγωνίσματος και του μνημειακού της πλούτου άλλωστε πάνω από 2.500 άνθρωποι παρακολούθησαν με ενδιαφέρον το γεγονός ( ελπίζω να μην ενόχλησε αυτό )
3. Σε όλο το κόσμο είναι μια πρακτική που ακολουθείται τοσο για αθλητικά όσο και για πολιτιστικά γεγονότα .
4. Ειλικρινά με εξέπληξες δυσάρεστα ,η Γαλλία οργάνωσε τους ολυμπιακούς αγώνες της αποκλειστικά γύρω από τα μνημεία της για να τα κάνει ακόμη πιο γνωστά στην παγκόσμια κοινότητα
Αγαπητέ Γιάννη ίσως ήρθε η ώρα όλοι μαζί να δούμε την Θεσσαλονίκη της εξωστρέφειας της αισιοδοξίας της αυτοπεποίθησης όχι της γκρίνιας της τοξικότητας και της διαίρεση .
ΤΕΛΟΣ να είσαι σίγουρος μόνο πανηγύρι δεν ήταν αλλά μια επιτυχής προσπάθειας διαφήμισης και ενίσχυσης της εικόνας της πόλης».
Φυσικά, κάτω από την ανάρτηση υπάρχουν δεκάδες σχόλια (και αντιδημάρχων και επιτετραμένων δημοτικών συμβούλων και πολιτών), άλλα υπερασπιζόμενα την πρωτοβουλία κι άλλα που την αντιμετωπίζουν με κάποια ειρωνία.
Το αποτέλεσμα είναι ένα: Αφήσαμε -για λίγο- την ανάπλαση της ΔΕΘ και διχαστήκαμε για ένα... κοντάρι!