Η χθεσινή θα πρέπει να ήταν η πιο περίεργη μέρα στη ζωή του Βολοντιμίρ Ζελένσκι. Πρώτα ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ τον έδιωξε κακήν κακώς από το Λευκό Οίκο, με ένα ξερό «δεν είστε ευπρόσδεκτος εδώ» -κι αυτό μέσω αντιπροσώπου. Κι έπειτα, η Μεγάλη Βρετανία κι ο πρωθυπουργός της Κιρ Στάρμερ τον καλοδέχτηκε στην Ντάουινγκ Στριτ και η χώρα -που έφυγε από την ΕΕ επειδή, υποτίθεται ότι, δεν μπορούσε να δίνει χρήματα για την άμυνα άλλων χωρών- του έδωσε 2,26 δισ. λίρες για να φτιάξει όπλα!
Όπως αποδείχτηκε χθες το πρόβλημα δεν είναι ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι. Ο Ουκρανός πρόεδρος είναι το όχημα. Όχημα που, αυτήν τη στιγμή, κινείται σε ράγες που βολεύουν κάποιους.
Το ερώτημα, όμως, είναι «και τι κάνουμε εμείς»; Η Ελλάδα βρίσκεται, θέλοντας και μη, στο επίκεντρο αυτής της ιστορίας τόσο ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και ως μια χώρα με μια από τις μεγαλύτερες αμερικανικές βάσεις στη Σούδα κι ένα λιμάνι από όπου οι ΗΠΑ περνούν ό,τι επιθυμούν προς την Ουκρανία, αυτό της Αλεξανδρούπολης.
Από την άλλη είναι χώρα - μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα πρέπει να ακολουθήσει τις αποφάσεις των Βρυξελλών. Μόνον που οι Βρυξέλλες στην περίπτωση της Ουκρανίας είναι, σαφώς, παγωμένες και σε στάση αναμονής. Υποστηρίζουν, στα λόγια, την τακτική Ζελένσκι, όμως ο εύκολος δρόμος του «ακολουθούμε τις ΗΠΑ» έχει φθάσει σε αδιέξοδο. Πλέον ο Ντόναλντ Τραμπ έχει χαράξει νέα ρότα κι ακολουθεί διαφορετική διαδρομή. Και δεν έχει σε τίποτα μέσα σε δύο μέρες να αλλάξει απόφαση για συμμάχους όπως η Βρεταννία που, προχθές ήταν στο κατώφλι σύναψης μιας διμερούς εμπορικής συμφωνίας, η οποία αυτομάτως θα εξαιρούσε το Ηνωμένο Βασίλειο από την αμιγώς προστατευτική πολιτική την οποία έχει ήδη ξεκινήσει να υιοθετεί η αμερικανική κυβέρνηση απέναντι στους σημαντικότερος εμπορικούς της εταίρους. 
Πλέον η στάση Τραμπ προς την Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να θεωρηθεί «οριακά πολεμική». Σε πρόσφατο άρθρο τους, οι New York Times ανέδειξαν τη σημειολογία του χαρακτηρισμού της Κοινής Αγοράς ως «εχθρό» των ΗΠΑ. Ανέφεραν ότι ενδεχομένως ο αμερικανός Πρόεδρος να έχει θέσει ως έναν επιπλέον στόχο της διακυβέρνησής του την καθοριστική αποδυνάμωση του παγκόσμιου οικονομικού αποτυπώματος της Κοινής Αγοράς, αν όχι και την πλήρη καταστροφή της. Και κατέληγαν πως ο Τραμπ δεν βλέπει απλώς την ΕΕ ως οικονομικό ανταγωνιστή των ΗΠΑ, αλλά και ως ιδεολογικό εχθρό απέναντι στον αξιακό πυρήνα της κυβέρνησης του. Την κατηγορεί ευθέως ως την κύρια πηγή προώθησης και ανανέωσης της woke κουλτούρας...
Κι όλα αυτά μόνον ευνοϊκά δεν είναι για την Ελλάδα και την κυβέρνησή της που πρέπει να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να διατηρήσει το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την Αλεξανδρούπολη ως δικλείδα ασφαλείας απέναντι από τον εξ ανατολών σύμμαχο που δεν έχει, πλέον, να ανησυχεί για τα μετόπισθέν του καθώς PKK και Οτσαλάν έθαψαν το τσεκούρι του πολέμου.