Αν και βρισκόμαστε μακριά από τις δημοτικές εκλογές, η μάχη έχει φουντώσει. Την εβδομάδα που έρχεται θα εμφανιστούν τρεις υποψήφιοι δήμαρχοι (οι δύο στον ίδιο δήμο), ενώ αυτοί που έχουν, ήδη, δηλώσει πως θα διεκδικήσουν δημαρχιακούς θώκους, αναμένεται να παρουσιάσουν νέους υποψηφίους.
Μάλιστα, έρχεται σιγά - σιγά η ώρα των υποψηφίων σταρ. Άνθρωποι από διάφορους χώρους, κυρίως του αθλητισμού και της Τέχνης, πλασάρονται στα ψηφοδέλτια, μετά από (όχι και μεγάλες, είναι η αλήθεια) πιέσεις των επί κεφαλής. 
Ήδη, ανακοινώθηκαν μια σειρά ανθρώπων του αθλητισμού, που θα διεκδικήσουν από μία θέση στα έδρανα των δημοτικών συμβουλίων. Και, η αλήθεια είναι, ότι οι άνθρωποι αυτοί, όπως και οι καλλιτέχνες, φέρνουν στις παρατάξεις τις πολυπόθητες ψήφους. Μετά, όμως, τι γίνεται;
Δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε συγκεκριμένα ονόματα υποψηφίων αυτής της κατηγορίας, που μπήκαν εν χορδαίς και οργάνοις στην τοπική αυτοδιοίκηση Α και Β βαθμού και, έκτοτε, αγνοείται η τύχη τους. Ούτε τους ξανακούσαμε ποτέ. Ακολούθησαν πορεία αντιστρόφως ανάλογη με την καλλιτεχνική ή την αθλητική τους πορεία.
Βέβαια, θα πει κάποιος ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν μπαίνουν, με το έτσι θέλω, στα δημοτικά συμβούλια. Κάποιοι τους ψηφίζουν. Καιρός, λοιπόν, να αναλογιστούμε για το πού δίνουμε την ψήφο μας. Αυτό που, συνήθως, ακούγεται ως επιχείρημα ("γιατί, οι άλλοι καλύτεροι είναι;"),  είναι αστείο και παιδικό. Επειδή οι άλλοι δεν είναι καλύτεροι, δε σημαίνει ότι η ψήφος σε κάποιον γνωστό που πείστηκε από τις πιέσεις, ή δεν έχει καφενείο κοντά στο σπίτι του να πηγαίνει κι αποφάσισε να πίνει τον καφέ του σε δημαρχεία, θα βοηθήσει τον τόπο και τη γειτονιά του καθενός μας.
Μην ξεχνάτε (παραφράζοντας τον γνωστό κινηματογραφικό τίτλο): Τα όμορφα ονόματα, όμορφα καίγονται. Αλλά αυτό καλύτερα να το σκεφθούν οι υποψήφιοι.

Γράφει ο Περαστικός