Γράφει ο Δ.Ι.Ασπροπούλης

1970. Έδεσσα. Απέναντι από το παρκάκι με τον μικρό καταρράκτη υπήρχε ένα τοστάδικο. Το μοναδικό της πόλης. Κι από τα λίγα στην Ελλάδα. Έκανε τοστ με φέτα, με τετράγωνα ψωμάκια. Και σάντουιτς με λουκάνικο και μουστάρδα. Τίποτε άλλο...

Είχε και μία τηλεόραση. Ασπρόμαυρη, 24 ιντσών. Εμείς τότε, δεν είχαμε, ακόμη, τηλεόραση στο σπίτι. Και, τα απογεύματα, ο πατέρας μου, με έπαιρνε από το χέρι, να πάμε να φάμε τοστ και να δούμε το ματς...

Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μεξικό. Πριν το παιχνίδι, ένας περίεργος Μεξικάνος, με τεράστιο σομπρέρο, που πατούσε μια μπάλα με το ένα του πόδι, σκίτσο καλοσχεδιασμένο, παρέμενε στην παγωμένη οθόνη για... πέντε λεπτά (τουλάχιστον). Δίπλα έγραφε τις ομάδες που θα έπαιζαν... Και, κάποια στιγμή, η σύνεση επιτυγχάνονταν κι από κάτω έβγαινε το "σούπερ": Περιγραφή Γιάννης Διακογιάννης.

Σε εκείνη την ασπρόμαυρη τηλεόραση, τρώγοντας τοστ με φέτα, είδα για πρώτη φορά τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ Βασιλιά του ποδοσφαίρου. Τον Πελέ.

Ακόμη θυμάμαι την περίφημη πάσα στα δεξιά του, όπου δεν υπήρχε κανείς, αλλά από το πουθενά εμφανίστηκε ο Ζαρζίνιο, που με βολέ έστειλε την μπάλα στα δίχτυα...

Ακόμα θυμάμαι που, μετά τον τελικό, τον σήκωσαν στα χέρια, ημίγυμνο, αυτόν, τον Βασιλιά... Που σήκωσε τρία Παγκόσμια Κύπελλα, ρεκόρ που μόνον ο Εμπαμπέ μπορεί να σπάσει. Οι άλλοι, πέρασαν και ΔΕΝ ΑΚΟΥΜΠΗΣΑΝ...

Λίγους μήνες αργότερα, στους κινηματογράφους κυκλοφόρησε μια ταινία με υποτυπώδη υπόθεση: Ένας πιτσιρίκος το σκάει από το σπίτι του στο Λος Άντζελες, για να πάει με ωτοστόπ στο Μεξικό και να δει τον τελικό Βραζιλίας - Ιταλίας και να πάρει την μπλούζα του Πελέ. Στη διάρκεια του ταξιδιού του, η Βραζιλία περνάει τον έναν αντίπαλο μετά τον άλλον...

Είδα την ταινία στον κινηματογράφο "Αλέξανδρος". Ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε το σούπερ σλόου μόσιον, σε κινηματογραφικό φιλμ. Είχαμε την ευκαιρία να δούμε τις πλαστικές κινήσεις του Πελέ. Μπορώ να τις συγκρίνω με αυτές του Νουρέγιεφ. Είχαν την ίδια χάρη. Αέρινος...

Ο Πελέ επέλεξε την Κόσμος της Νέας Υόρκης για να κλείσει την καριέρα του -κι όχι την Ευρώπη. Χάθηκε, έτσι, η ευκαιρία, να τον χαρούμε σε άλλου είδους γήπεδα. 

Δεν θα ξεχάσω, όμως, άλλη μια σκηνή: Στην ταινία Escape to Victory, ο Μάικλ Κέιν, ως Άγγλος αμυντικός χαφ αιχμάλωτος πολέμου προετοιμάζει μια ομάδα αιχμαλώτων για να παίξει με την Εθνική Γερμανίας στο κατεχόμενο Παρίσι. Με το 10 θα παίξει ο Πελέ. Ο Μάικλ Κέιν εξηγεί ένα σύνθετο αμυντικό σύστημα, για να κρατήσει η ομάδα το μηδέν στην άμυνα και τις δυνάμεις της. Ο Πελέ θα σηκωθεί και θα ρωτήσει: "Γκολ πώς θα βάλουμε"; Ο Κέιν προσπαθεί να απαντήσει ευγενικά ότι κάτι τέτοιο δεν.. υπάρχει. Κι ο Πελέ, παίρνει την κιμωλία, κάνει ένα "χ" στο κέντρο, λέει "είμαι εδώ. Μου δίνετε την μπάλα. Κάνω έτσι, έτσι, έτσι (σχηματίζοντας... διαδοχικά ζιγκ ζαγκ), σουτάρω και βάζουμε γκολ"...

Στον (υποτιθέμενο) αγώνα ισοφαρίζει, αν και τραυματισμένος, με ένα εξαιρετικό ανάποδο ψαλίδι, από αυτά που μας χάριζε και στην πραγματικότητα...

Σήμερα, ο Βασιλιάς πέθανε. Θα τον θυμόμαστε όσοι είχαμε την τύχη να τον δούμε να θριαμβεύει. Κι όσοι αναζητήσουν τις λίγες στιγμές που καταγράφηκαν σε βίντεο.

Καλό ταξίδι Βασιλιά!