Και ξαφνικά, όλες οι ιστοσελίδες της Θεσσαλονίκης -κι όχι μόνον- χθες, πρόβαλαν την ίδια είδηση: Ότι ο Λευκός Πύργος προβάλλεται στην ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ως θησαυρός της ευρωπαϊκής κινηματογραφικής κληρονομιάς.

Μάλιστα, το σχετικό δελτίο τύπου από όπου έγινε η αντιγραφή, μιλά για "μνημείο της βυζαντινής πολιτιστικής κληρονομιάς μας". Κάτι που, φυσικά, είναι λάθος, αφού πρόκειται για κτίριο που χτίστηκε από τους Οθωμανούς, μετά την κατάκτηση της Θεσσαλονίκης το 1450. Μάλιστα, για την ανέγερσή του, γκρεμίστηκε ο υπάρχων, βυζαντινός πύργος των τειχών.

Το γεγονός εμφανίζεται ως μέγα πολιτιστικό γεγονός. Αν, όμως, κάποιος κάνει μια απλή επίσκεψη στο σάιτ της Ακαδημίας (με κλικ εδώ) θα διαπιστώσει ότι  οι θησαυροί της ευρωπαΙκής κινηματογραφικής κληρονομιάς, δεν είναι μνημεία με ιστορική σημασία. Γι αυτό και στον κατάλογο φιγουράρουν... νερόμυλοι, εμπορικά κέντρα, σιδηροδρομικοί σταθμοί, ακόμη και το βιβλιοπωλείο της ταινίας "Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ" κι ένα καφέ στο Ρέικιαβικ που φιγουράρει σε μία ταινία του Μπαλτάσαρ Κορμακούρ, το "101 Ρέικιαβικ" που θεωρείται καλτ -ακόμη κι οι εργατικές κατοικίες της Βαρσοβίας, κτίρια του καιρού του σοσιαλισμού, πύργοι από μπετόν, περιλαμβάνονται στην ίδια λίστα. Μάλιστα, κάποια από αυτά, όπως η Τρίτη Μασονική Στοά, χρησιμοποιήθηκαν, λόγω εμφάνισης, σε ταινίες που καμία σχέση έχουν με το περιεχόμενο του κτιρίου: Το συγκεκριμένο χρησιμοποιήθηκε και στην ταινία "Ο Θάνατος του Στάλιν" ως, δήθεν", κτίριο της Μόσχας, αλλά και στην ταινία του Γκάι Ρίτσι "Σέρλοκ Χολμς"...

Χαρακτηριστικό του πώς γίνεται η επιλογή (με την οποία δεν έχουμε την παραμικρή διαφωνία) είναι ότι στους "θησαυρούς" περιλαμβάνεται κι ένα κτίσμα που δημιουργήθηκε για την ταινία "Σπέκτρ" της σειράς Τζέιμς Μποντ, στην Αυστρία...

Πώς μπήκε ο Λευκός Πύργος στον κατάλογο; Μα χάρη στον Θόδωρο Αγγελόπουλο, αφού αποτέλεσε σκηνικό στην ταινία του "Τοπίο στην Ομίχλη", ένα πραγματικό αριστούργημα που πήρε ασημένιο Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 1988 και το βραβείο της καλύτερης ταινίας της Ακαδημίας το 1989.

Είναι αυτή η ανάδειξη "μεγάλη υπόθεση" για τη Θεσσαλονίκη; Είναι, φυσικά, όσον αφορά την προσέγγιση κι άλλων κινηματογραφικών εταιριών για να κινηματογραφήσουν εντός πόλης.

Γράφει ο Περαστικός