Πώς πείστηκε ο διαβόητος μαφιόζος Τζο Κολόμπο (εξαιρετικός, τρομακτικός –και αγνώριστος– εδώ ο Τζιοβάνι Ριμπίζι) να δώσει τελικά την «ευλογία» του σε μια ταινία που ήταν πεπεισμένος ότι αμαυρώνει την ιταλική καταγωγή του; Γιατί ο Φρανκ Σινάτρα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του προκειμένου το best-seller βιβλίο του Μάριο Πούζο να μην πάρει ποτέ το πράσινο φως για τη μεγάλη οθόνη; Tι χρειάστηκε να υποστεί ο Φράνσις Φορντ Κόπολα για να γίνει το όραμά του πραγματικότητα; Και πόσα γλυκά παρήγγειλε ο –πεινασμένος καλλιτέχνης– Αλ Πατσίνο πριν δεχτεί να διαβάσει για τον ρόλο που του άλλαξε την καριέρα; Προσοχή. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι σινεφίλ για να ερωτευτείς το The Offer σε τέτοιο σημείο που δεν αντέχεις να περιμένεις για να δεις τι θα συμβεί στο επόμενο επεισόδιο (παρόλο που ξέρουμε τι θα συμβεί στο τέλος). Για να μην το χοντρύνω και ισχυριστώ ότι –σχεδόν– δεν είναι καν απαραίτητο να έχεις δει τον Νονό. Γιατί το The Offer, πέρα από την προφανή ηδονοβλεπτική γοητεία τού να παρακολουθείς άγνωστες σχετικά φάτσες να παίζουν διάσημους σταρ (π.χ. Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Αν Μάργκαρετ, Άλι ΜακΓκρόου), στέκεται αυτόνομο από την κινηματογραφική ιστορία που κουβαλάει πάνω του. Όχι με αξιώσεις, πάντως στέκεται.
Άλλωστε, πρωταγωνιστής εδώ δεν είναι αυτός που ενδεχομένως να περίμενες, δηλαδή ο Φράνσις Φορντ Κόπολα (τον οποίο υποδύεται ο Νταν Φόγκλερ), αλλά ο αγέρωχος και καπάτσος παραγωγός Άλμπερτ Σ. Ράντι, πάλαι ποτέ προγραμματιστής και, μέχρι τότε, γνωστός μόνο από το sitcom Hogan’s heroes. Εκείνος που υποδύεται, επίσης αγέρωχα και καπάτσα, o Μάιλς Τέλερ που κάποια στιγμή θα βρεθεί υποψήφιος για Όσκαρ. Αν και σαφώς πιο διασκεδαστικοί ως χαρακτήρες είναι η πανέξυπνη βοηθός του (εύγε στην Τζούνο Τεμπλ) και το αντίπαλον δέος του, ο «όσοι είναι bon vivant να σηκώσουν το χέρι» επικεφαλής της Paramount Ρόμπερτ Έβανς (διπλό εύγε στον Μάθιου Γκουντ).
Μια πειστική, ατμοσφαιρική, διασκεδαστική ιστορία για μια υπέροχη ταινία, που θα ήταν ακόμα πιο υπέροχη αν, όπως επιμένουν οι κριτικοί της, απλωνόταν σε ελαφρώς λιγότερα επεισόδια. Αλλά μήπως τα ίδια δεν έλεγαν και μόλις πρωτοείδαν το σενάριο του Νονού;