Τρεις σε ένα Μίνι... Ευτυχώς που είχε παράθυρο οροφής! Κι εκείνο το παράθυρο έδωσε την ευκαιρία για τη σέλφι που βλέπετε: Τρεις, χαμογελαστοί, πάνε για δουλειά...


Τον Δημήτρη τον Κάζη, που είναι στο τιμόνι (δικό του ήταν το Μίνι) τον γνώρισα στο βουλευτικό γραφείο του Σταύρου Καλαφάτη, όταν διατελούσε επιστημονικός συνεργάτης. Διεθνολόγος, με σπουδές στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, το Πάντειο και το Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ, ιδρυτής του Κέντρου Διεθνούς Πολιτικής στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα, το 2014 είχε κατέβει στις δημοτικές εκλογές ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, με την παράταξη «Εντάξει» του Σταύρου Καλαφάτη. Σήμερα το πρωί, έμαθα ότι έφυγε από τη ζωή, στην Κωνσταντινούπολη όπου βρισκόταν, με σοβαρό πρόβλημα στο ήπαρ (από τα 20 του, όταν έκανε μεταμόσχευση). Ήταν 42 ετών...

Αγαπημένη μου ασχολία ήταν να "του κολλλάω" για το χάρτινο πρωτάθλημα. Φανατικός ΑΕΚτζής, ανταλλάσσαμε ωραία οπαδικά τσιτάτα στο μέσεντζερ... Ίσως, αν γνώριζα το πρόβλημά του, να μην ήμουν τόσο δηκτικός, αλλά ήταν ένας άνθρωπος με πάθος, που το ΄δειχνε στις οπαδικές συζητήσεις. Ήταν ένας άνθρωπος με πάθος για ζωή.

Πριν τις εφετινές εκλογές, καθώς είχαμε ψιλοχαθεί, διάβασα στο φέις την ανάρτησή του, όπου, πικραμένος, ζητούσε έναν δότη "για μια ευκαιρία" ώστε να ζήσει... Ταράχθηκα και τον πήρα τηλέφωνο. Το κινητό του ήταν κλειστό. Κι όπως γίνεται, κάθε φορά σε αυτές τις περιπτώσεις, σε πλακώνει η δουλειά και η καθημερινότητα και αναβάλλεις, από τη μια μέρα στην άλλη, την πραγματική επικοινωνία, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι τα μαθαίνεις όλα για τους φίλους σου, μέσα από τα σόσιαλ. Δεν είναι έτσι...

Αισθάνομαι τύψεις, Δημήτρη. Αισθάνομαι τύψεις που δεν επέμενα στο τηλέφωνο. Αισθάνομαι τύψεις που, ως διαβητικός, δεν μπορούσα να σε βοηθήσω. Αισθάνομαι τύψεις που δεν έψαξα κάποιον δικό μου άνθρωπο, μήπως και βοηθούσε εκείνος. Αισθάνομαι τύψεις για κάθε φορά που σου μιλούσα για τα δικά μου προβλήματα υγείας, ενώ εσύ ζούσες έναν Γολγοθά. Αισθάνομαι τύψεις για κάθε φορά που σε "κούρδιζα" για την αγαπημένη σου ΑΕΚ. Γιατί η ζωή, Δημήτρη, είναι, τελικά, πάνω από όλα αυτά.

Δημήτρη, καλό ταξίδι. Θα μου λείψουν οι πολιτικές σου αναλύσεις -κι ας διαφωνούσαμε. Και γι αυτό, τύψεις αισθάνομαι...

Να τους αφουγκράζεστε τους φίλους σας και τους ανθρώπους σας. Δε φθάνει μόνον να τους ακούτε.

Δ.Ι.Ασ.

ΥΓ Στη φωτογραφία στο Μίνι, είμαστε ο Δημήτρης, εγώ κι ο Χρήστος Δόκαλης.