Οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται στις επιχειρήσεις, διαχωρίζονται σε εντάσεως εργασίας και εντάσεως κεφαλαίου. 

Γράφει ο Σπαθάς Απόστολος. Οικονομολόγος- Αναλυτης

Βέβαια στη σημερινή εποχή, λόγω τεχνολογίας, έχει επέρθει κάθετη και οριζόντια διαφοροποίηση που έχει να κάνει περισσότερο με επιστημονικές μελέτες . Δηλαδή για επιχειρήσεις ,εντάσεως  κεφαλαίου, το κόστος εργασίας δεν αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα κόστους ώστε να το μειώσει άμεσα ή να λαμβάνεται υπόψιν ,για νέες επενδύσεις. Από την άλλη, οι επιχειρήσεις ,εντάσεως εργασίας, το κύριο/πρωτεύον κόστος τους ,είναι οι μισθολογικές δαπάνες και αντίστοιχα η πορεία τους αυξομειώνουν τα κέρδη τους.  Στην Ελλάδα μας, παρατηρείται τα τελευταία έτη, αποεπένδυση σε μεγάλες βιομηχανίες, αναστολή εργασιών και μετανάστευση σε χώρες με χαμηλό μισθολογικό κόστος. Αυτό βέβαια αφορά και μια σειρά κρατών της Κεντρικής Ευρώπης που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. 
Παράλληλα τομείς εργασίας που απασχολούσαν μεγάλο αριθμό εργαζομένων, π.χ. τράπεζες, λόγω της τεχνολογίας και των νέων μεθόδων συναλλαγών , μειώνουν το προσωπικό τους δραστικά. Επομένως επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας και τομείς που πλήττονται από την τεχνολογία, δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν πια. Η παγκόσμια οικονομία αλλάζει και νέες συνήθειες ,κατακλύζουν τις ζωές μας, βιολογικά προϊόντα, vegan, ηλεκτρονικό εμπόριο κ.α.. 
Η οικονομία είναι νομοτελειακό πως κάνει κύκλους και όταν ολοκληρώνεται ένας , έρχονται νέες ευκαιρίες να παρουσιαστούν . Η Χώρα μας και κυρίως η διοίκηση της , οφείλει τις άνω παραδοχές να τις αναλύσει και να καθορίσει ώστε να περάσουν στην πραγματική οικονομία. Η στήριξη σε νέους κλάδους της οικονομίας που ταιριάζουν στην Ελλάδα και έχουν ανοδική πορεία διεθνώς , να τρέξουν και να υποστηριχθούν. 
Τα logistics, o ιατρικός τουρισμός, η μεταφορά και η αποθήκευση φυσικού αεριού και υδρογονανθράκων, είναι στην κορυφή της ζήτησης. Η στόχευση στον πρωτογενή τομέα , με αλλαγή δομής στην παραγωγή προϊόντων ,από μαζική και ποσοτική, σε προϊόντα ποιοτικά, και η δημιουργία branding προϊόντων , είναι μόνο η αρχή της επιτυχίας τους. Απαιτείται χρόνια ενημέρωση και στήριξη , για την αύξηση και αλλαγή μοντέλου , στον πρωτογενή τομέα. Ο κατασκευαστικός τομέας που καταγκρεμίστηκε, την περασμένη δεκαετία, βρίσκει ευκαιρίες στην συντήρηση και ανακατασκευή κτιρίων , λόγω των ημερήσιων και μικρής διάρκειας μισθώσεων που αυξάνεται. Το δημόσιο μπορεί να συμβάλλει σε όλα τα παραπάνω, με την άμεση λήψη αποφάσεων για νέες επενδύσεις, μείωση της γραφειοκρατίας, αποκρατικοποίηση κλειστών ή υπολειτουργούντων δομών και επιχειρήσεων, διαρκή ενημέρωση και ένταξη στην εκπαίδευση του επαγγελματικού προσανατολισμού , σταθερή φορολογική πολιτική και επαρκή χρηματοδότηση, θα αποτελούν το πλαίσιο δράσης του.
 Ο ιδιωτικός τομέας μας, πρέπει να συνδυάσει την οξυδέρκεια και την ανάληψη πρωτοβουλιών που ήδη έχει, με την μεθοδικότητα και την οργάνωση που λείπει. Στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις μας, σπάνια θα εκπονήσουν ή θα αναθέσουν σε τρίτους , την διενέργεια μελετών βιωσιμότητας/ σκοπιμότητας, για νέες επενδύσεις τους, δεν κάνουν έρευνες αγοράς, αγνοούν την επιστήμη της Συμβουλευτικής και γενικά στηρίζονται στην ατομική κρίση, για την λήψη αποφάσεων. Οι αλλαγές σε νέες μεθόδους, γίνονται με δυσκολία , χωρίς πίστη σε αυτές. Να σημειωθεί πως οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις , αποτελούν το 99% των συνολικών επιχειρήσεων, το 87% της απασχόλησης και το 20% του ΑΕΠ της Χώρας μας.