Τις τελευταίες μέρες δέχομαι συνεχώς τηλεφωνήματα από δημοσιογράφους, πράγμα εξαιρετικά ασυνήθιστο για μένα.
Στην αρχή για να σχολιάσω: «την αδικία που υφίσταται ο ΠΑΟΚ», έπειτα «για το περίστροφο του Σαββίδη» και σήμερα «για τις οπαδικές δηλώσεις Φωκά».

Γράφει ο Ιωάννης Γεωργίου Σαρίδης*

Στην αρχή χαμογέλαγα σχολιάζοντας, πως -χωρίς παρεξήγηση- έχω αντικειμενικά σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθώ και δεν θα ήθελα να κάνω δηλώσεις. Έπειτα, όταν μου ζητούσαν να αφορίσω τον Σαββίδη, τους επαναλάμβανα το ίδιο πράγμα: έχω σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθώ, δεν προλαβαίνω να μελετήσω το τί έγινε ακριβώς και για αυτό δεν θα ήθελα να κάνω άλλη δήλωση πέραν του ότι ως φίλαθλος λυπάμαι (την οποία δήλωση μου παρεμπιπτόντως δεν την είδα πουθενά!). Σήμερα όμως δεν μου ζήτησαν απλά τη γνώμη μου αλλά το πήγαν και ένα βήμα πιο πέρα.
Αυτό που μου έκανε και συνεχίζει να μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι ο τρόπος και η πίεση με την οποία επιχείρησαν να μου αποσπάσουν λόγια. Ή θα μίλαγα ξεκάθαρα -υπέρ ή κατά του ΠΑΟΚ, δεν είχε σημασία- ή…
Το δεύτερο μέρος της πρότασης δεν το συμπληρώνει κανείς. Ούτε από αυτούς που εμφανώς θέλουν να «θάψω τον Σαββίδη» (δικά τους λόγια), ούτε από εκείνους που θέλουν «να διαολοστείλω τους χαμουρτζήδες» (δικά τους λόγια επίσης)… Θεωρούν ίσως, πως η απειλή με κάτι το άγνωστο είναι πιο αποτελεσματική ή ίσως απλά γνωρίζουν, πως αν την συγκεκριμενοποιήσουν, τότε ίσως και εγώ να σηκώσω το τηλέφωνο και να πάρω την Αστυνομία. Όπως και να έχει, παραμένει και σήμερα ίδια η απάντηση μου: Καταδικάζω κάθε είδους παραβατική συμπεριφορά, που οδηγεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο να κρίνονται τα παιχνίδια στα δικαστήρια και όχι στα γήπεδα. Χωρίς να υποβαθμίζω τη σημασία της ανάγκης για εξυγίανση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ως τομεάρχης εθνικής άμυνας και εξωτερικών υποθέσεων, μέλος της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής και του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής έχω αυτές τις μέρες το βλέμμα μου στραμμένο στα σύνορα μας.
Τα όσα όμως ακούγονται από αρμόδια και δήθεν υπεύθυνα χείλη, τα όσα ξεστομίζουν αλόγιστα δημοσιολογούντες και δημοσιογραφίσκοι, περί διχασμού Βορρά – Νότου, με αναγκάζουν να γράψω αυτές τις γραμμές για να θέσω δύο ερωτήματα, ως γενικό σχόλιο: Ποιόν εξυπηρετεί (κυρίως και περισσότερο) η φαγωμάρα των Ελλήνων, αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Ποιός έχει να κερδίσει από διχαστικές αναφορές, που κόβουν την Ελλάδα στη μέση; Ποιός περιμένει την 25η Μαρτίου ως «ωραιότατη ευκαιρία να στείλει ένα μήνυμα»;
Σε ότι αφορά τα ερωτήματα που δέχτηκα, αφού φτάσαμε ως εδώ, θα προσπαθήσω να τα απαντήσω με σαφήνεια, ένα-ένα:
  • Ναι, ο ΠΑΟΚ αδικείται εδώ και χρόνια.
  • Ναι, το ποδόσφαιρο χρειάζεται κάθαρση.
  • Ναι, συμφωνώ να συζητηθεί η θέσπιση του ασυμβίβαστου, ώστε να μην μπορούν οι ιδιοκτήτες ομάδων να είναι ταυτόχρονα και ιδιοκτήτες μέσων μαζικής ενημέρωσης.
  • Ναι, καταδικάζω την εικόνα όπλων εντός γηπέδων.
  • Ναι, η νόμιμη οπλοφορία με ανατριχιάζει αλλά κατανοώ την ανάγκη της ύπαρξης της.
  • Ναι, ο κύριος Σαββίδης θα έπρεπε να συλληφθεί για την παράνομη είσοδο του στον αγωνιστικό χώρο.
  • Ναι, θεωρώ ύποπτη την εν γένει συμπεριφορά της ελληνικής διαιτησίας σε όλα τα αθλήματα.
  • Ναι, ο τζόγος έχει κάνει μεγάλη ζημιά στο άθλημα του ποδοσφαίρου.
  • Ναι, το ποδόσφαιρο έχει πολιτικοποιηθεί και η πολιτική ζωή έχει ποδοσφαιροποιηθεί.
  • Ναι, ο αρχηγός, οι παίκτες και -κυρίως- οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ απέδειξαν με την ψύχραιμη συμπεριφορά τους μέσα στο γήπεδο την αυθεντικότητα της αγάπης τους για τον ΠΑΟΚ.
  • Ναι, η συμπεριφορά που επέδειξαν οι κύριοι Τσίπρας και Σαμαράς προς τον κύριο Σαββίδη μπορεί να χαρακτηριστεί δικαιολογημένα ακόμα και χυδαία.
  • Ναι, αν τελικά από όλη αυτή την ιστορία το μόνο που μείνει, το μόνο που γίνει, θα είναι να τιμωρηθεί ο ΠΑΟΚ (!), τότε -λυπάμαι- αλλά το ελληνικό ποδόσφαιρο θα χρειαστεί τουλάχιστον μια δεκαετία για να μπορεί να ξεκινήσει πάλι από το μηδέν.
  • Ναι, είναι κρίμα.
Όχι. Δεν πιστεύω πως πρέπει να αναθεωρήσω τις προτεραιότητες μου. Ο καθένας αντιλαμβάνεται την ευθύνη του τι σημαίνει να είναι βουλευτής σύμφωνα με τις αρχές, τα πιστεύω και τις ιδέες του. Και εμένα τα δικά μου, όλο μου το «είναι», κάθε ένστικτο και κάθε λογική μου σκέψη, μου φωνάζουν πως αυτό που είναι κρίσιμο, ζήτημα ζωής και θανάτου, είναι η ενότητα των Ελλήνων. Γιατί είναι -κατά την εκτίμηση μου- θέμα χρόνου μέχρι να χρειαστούμε ο ένας τον άλλον για να αντιμετωπίσουμε μια απειλή, που δεν ενδιαφέρεται τι ομάδα είμαστε, τί κόμμα ψηφίζουμε, τί εφημερίδα διαβάζουμε.
*Ο Ιωάννης Γεωργίου Σαρίδης είναι βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης με την Ένωση Κεντρώων