Γράφει ο ΝΩΝΤΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ

Πρωινός καφές στο τσαγκαράδικο του φίλου Ανδρέα. Στα Ξυλάδικα, σ' ένα στενό απ αυτά που έμειναν μικροί κρυφοί παράδεισοι στην άχαρη πόλη.


Ένα μικρό στενάκι, σκεπασέενο με κλήμα και τα παπούτσια για μερεμέτιασμα, απλωμένα στο καλντερίμι, με ψάθινη καρέκλα για τον πελάτη και πατάκι για να μην κρυώνει όση ώρα περιμένει για ένα κάτι στα γρήγορα: Τακουνάκι, γάζωμα..

Μέσα, ο μικρός χώρος ασφυκτικά γεμάτος. Μηχανήματα, παπούτσια, ψίδια, φόντια.. Χάος δημιουργίας και ξεχασιάς. όπου μόνο ο Ανδρέας βρίσκει άκρη. Κατάδυση και ανασκαφή. Και ιδού, το υπόδημα στην εντέλεια.



Τα χειμωνιάτικα πρωινά, αν έχει ήλιο  δεκατιανό καφεδάκι με την γυναίκα του Εύα και κανέναν φίλο. Εκεί στο τραπεζάκι της δουλειάς. Και τα μεσημέρια, σπιτικό ταπεράκι με συνοδεία από το γειτονικό ταβερνείο.και κάνα τσιπουράκι.

Και συζήτηση. Για όλα. Με θυμοσοφία. Αλλά και περί οινοικής γεωργικής παραγωγής, με την άοκνη Εύα.

Ο πιο ανθρώπινος καφές στην πόλη.