Του ΝΩΝΤΑ ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗ

λάβαρο,το,  ουδέτερο


"κομμάτι υφάσματος που κρέμεται από ιστό και φέρει παραστάσεις και εμβλήματα ενός στρατού, κόμματος, συλλόγου. π.χ.το λάβαρο της επανάστασης του '21."


σημαία,η,ουσιαστικό.

Μια σημαία είναι κατά γενική αποδοχή αποτύπωση εμβλήματος ή συμβόλου, που συνήθως απεικονίζεται πάνω σε τεμάχιο υφάσματος. Αν το έμβλημα είναι έθνους τότε η σημαία καλείται εθνική, σε διάκριση με σημαίες σωματείων, κομμάτων κλπ."

Λάβαρα και σημαίες. Σύμβολα ατομικά, συλλογικά, κρατικά, επαναστατικά. Πανιά χρωματιστά, που, όμως,σαν τις αγιογραφίες,απ την στιγμή του ορισμού τους, χάνουν την υλική υπόσταση και αποκτούν μιαν άλλη. Αυτήν του συμβόλου, του ιερού. Παύουν να είναι απλά κομμάτια ύφασμα και ποτίζονται με όνειρα, ελπίδες, ιδρώτα, καμία φορά και αίμα.

Και μια σημαία ενός κράτους είναι γεμάτη από ιδρώτα και αίμα. Ανθρώπινο, που χύθηκε γι αυτήν και στο όνομά της και στο όνομα αυτού που συμβολίζει.

Τον λαό, το έθνος, το κράτος. Όπως κανείς το αισθάνεται και το ομολογεί και ότι προεκτάσεις δίνει. Είναι ένα σύμβολο μιας ολότητας που ζει και αγωνίζεται για την ύπαρξή της κοιτώντας το ανεμίζων χρωματιστό πανί της έκφρασής της. 

Κι όταν κάποιος ποδοπατά, καίει καταστρέφει και ασχημώνει σ' αυτό, το πράττει ως εναντίον του συνόλου που εκφράζει αυτό το σύμβολο. Ως εχθρική ενέργεια.

Οι σημαίες λοιπόν, κυματίζουν σε μάχες για να δείξουν το νικητή. Μεσίστιες, για να εκφράσουν την πάνδημη θλίψη, στα μπαλκόνια, σε ένδειξη εορτασμού ή άλλης σημαντικής δράσης.

Να θυμίσω το σύνθημα "βγάλτε τις σημαίες στα μπαλκόνια" και τον σημαιοστολισμό με ελληνικές σημαίες κατά την είσοδο του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλονίκη την  26/10/ του 1912.ως συμβολισμού της αλλαγής εξουσίας και της εδραίας απόφασης του εθνικού χώρου που ανήκουν οι κάτοικοι της πόλης.

Ως ανάμνηση του ιστορικού γεγονότος, πραγματοποιείται κατ έτος εορτασμός στην πόλη. Με γενικό, εθελοντικό, σημαιοστολισμό. Ο καθείς κατά την κρίση, άποψη και θέση, αναρτά ή όχι το εθνικό σύμβολο. Τη σημαία. Στο μαγαζί του, στο όχημά του, στο μπαλκόνι του.

Μα όταν το κάνει, οφείλει να το κάνει σωστά. Δένοντας κατά πως πρέπει τη σημαία, στο κοντάρι. 

Σημαίες κρεμασμένες ανάποδα, ή δίκην χαλιού, απλωμένες στα κάγκελα του μπαλκονιού, παύουν να συμβολίζουν υψυπετή ιδανικά και μάλλον κλίνουν προς την γελοιότητα και τον ευτελισμό.

Από την άλλη, όλα αυτά είναι σαχλαμάρες και εθνικισμοί.

Ως αυθεντικοί νεοέλληνες κρεμάσαμε μια σημαία, να φύγουμε από την υποχρέωση και να μην πουν οι γειτόνοι και συνεχίσαμε προς το πλησιέστερο καφενείο, απαλλαγμένοι από την υποχρέωση αυτή και όντας σίγουροι ότι πράξαμε το εθνικό μας χρέος. 

Ακριβώς όπως ψηφίζουμε...