Η εικόνα στην πλατεία Καμάρας είναι απελπιστική. Στη συμβολή με τον πεζόδρομο της Δημητρίου Γούναρη, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το μνημείο... κάνει ανακύλωση (αν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με χιούμορ αυτό που αντικρίζει)...


Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα; Καταστήματα (ταχυφαγείο και φούρνος) που βρίσκονται στο σημείο εκείνο, βγάζουν τα χαρτόκουτα των προϊόντων τους στο πεζοδρόμιο, δίπλα στους (πάντα γεμάτους) κάδους ανακύκλωσης. Καθώς η κίνηση στα καταστήματα είναι μεγάλη (να ΄ναι καλά οι άνθρωποι και να πηγαίνουν καλά κι οι δουλειές τους), η ποσότητα των χάρτινων κουτιών είναι επίσης μεγάλη. Έλα, όμως, που το όχημα της ανακύκλωσης δεν περνά και τόσο συχνά...

Δεν θέλουμε να ρίξουμε το φταίξιμο ούτε στους καταστηματάρχες, ούτε στο συνεργείο της ανακύκλωσης. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία του Νώντα Στυλιανίδη: Δεκάδες χαρτόκουτα, τοποθετημένα το ένα πάνω στο άλλο, γίνονται δοχεία απορριμμάτων για περαστικούς που δε διστάζουν να πετάξουν εκεί τα σκουπίδια τους. 

Κι όταν, μεν, ο καιρός είναι καλός, κινδυνεύουμε μόνον από κάποιον ασυνείδητο, που θα πετάξει τη γόπα του στα χαρτιά. Όταν βρέχει, όλο αυτό το οικοδόμημα γίνεται χαρτοπολτός που αποσυντίθεται στο πεζοδρόμιο.

Είτε με βροχή, πάντως, είτε με ήλιο, η Καμάρα είναι ένα από τα μνημεία της πόλης που δέχεται εκατοντάδες επισκέπτες καθημερινά. Και η εικόνα αυτή, σε ένα επισκέψιμο μνημείο, δεν είναι η ενδεδειγμένη για μια πόλη που θέλει να λέγεται τουριστική.

Για τις πινακίδες καταστημάτων και γραφείων γύρω από το μνημείο, θα μιλήσουμε μια άλλη φορά. Για τώρα, μόνο μία λέξη: Πανηγύρι...