Ο μύθος της Carmen δεν έπαψε ποτέ να εμπνέει καλλιτέχνες όλων των μορφών τέχνης, από την εποχή που δημοσιεύτηκε ως μυθιστόρημα του Prosper Μérimée, το 1845.
Όσες αντιδράσεις κι αν προκάλεσε στα μέσα του 19ου αιώνα, πολύ σύντομα αναγνώρισαν σ' αυτήν ένα αριστούργημα που άνοιγε νέους δρόμους για μια άλλη μορφή όπερας. Μεγάλοι συνθέτες και συγγραφείς εξέφρασαν το θαυμασμό τους για την Carmen. Ο Tchaikovsky το αποκάλεσε "ένα απ' αυτά τα σπάνια έργα που εκφράζουν τις προσπάθειες μια ολόκληρης μουσικής εποχής" και σε γράμμα του προς την κυρία Βον Μεκ έγραψε"...σε δέκα χρόνια η Carmen θα είναι η πιο λαϊκή όπερα του κόσμου". Ο Strauss συμβούλευε νέους συνθέτες που ήθελαν να μάθουν την τέχνη της ενορχήστρωσης: "μη μελετάτε τις παρτιτούρες του Wagner, μελετήστε τη Carmen... Τι υπέροχη οικονομία και πώς κάθε νότα και παύση βρίσκονται στη σωστή τους θέση". Ο Brahms παρακολούθησε την Carmen είκοσι φορές, επισημαίνοντας πως θα πήγαινε και στην άκρη του κόσμου προκειμένου ν' αγκαλιάσει τον Bizet. Ακόμα και ο Wagner, που σπάνια επαινούσε άλλους συνθέτες, όταν είδε την Carmen στις 15 Νοεμβρίου του 1875 αναφώνησε: "Εδώ, δόξα τω Θεώ, υπάρχει επιτέλους για αλλαγή, κάποιος με ιδέες στο κεφάλι του!"

Στην παραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, των 49ων Δημητρίων και της Trondheim Symfoniorkester, τα σκηνικά και τα κοστούμια ακολουθούν το δυισμό του ιδανικού κόσμου της πρεμιέρας της Κωμικής Όπερας και της σύγχρονης ανάγνωσης της ιστορίας του Μπιζέ. Η Κάρμεν μπορεί να είναι μια σύγχρονη, ρεαλιστική ιστορία και μπορεί να είναι ένα παραμύθι, ένα αφήγημα όπερας με ψεύτικα χαμόγελα και μουστάκια σχεδιασμένα με μολύβι. Η συγκεκριμένη παραγωγή προσπαθεί να παρουσιάσει και τους δύο αυτούς κόσμους: τον κόσμο-καρτ ποστάλ της Micaela, του Don Jose και της μητέρας του, και το περιβάλλον του πραγματικά φτωχού κοριτσιού: Φαβέλα; Καταυλισμός Ρομά; Παραγκούπολη; Μπορούν να αναμειχθούν; Το όνειρο της Κάρμεν είναι να μπει στον κόσμο της αστικής τάξης χάρη στο γάμο της με τον Escamillo και o Don Jose μπαίνει στον κόσμο χωρίς αξίες αλλά με ελευθερία.

Tη μοναδική αυτή παραγωγή θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει το κοινό της Θεσσαλονίκης σε τρεις παραστάσεις στις 12, 15 και 17 Οκτωβρίου στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής στο κτίριο Μ1.
Λίζα Ξανθοπούλου Μουσική Διεύθυνση (12 & 17.10)
Χάρης Ηλιάδης Μουσική Διεύθυνση (15.10)
Michal Znaniecki Σκηνοθεσία
Luigi Scoglio Σκηνικά - Κοστούμια
Diana Theocharidis Χορογραφία
Bogumil Palewicz Φωτισμοί
Zosia Dowjat Βοηθός Σκηνοθέτη - Κοστούμια
Κάρμεν Μαρισία Παπαλεξίου
Δον Χοσέ Δημήτρης Πακσόγλου
Μικαέλα Σιρανούς Τσαλικιάν
Εσκαμίγιο Adrian Timpau
Φρασκίτα Νίνα Κουφοχρήστου
Μερσέντες Σταματία Μολλούδη
Ντανκάιρε Δημήτρης Καρολίδης
Ρεμεντάδο Κώστας Ζαμπούνης
Θουνίγια Κώστας Ντότσικας
Μοράλες Κωστής Ρασιδάκις
Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης "Μαίρης Κωνσταντινίδου"
Μουσική Διδασκαλία Χορωδίας Μαίρη Κωνσταντινίδου
Παιδική Χορωδία "Συλλόγου Φίλων Μουσικής Θεσσαλονίκης"
Μουσική Διδασκαλία Χορωδίας Σωτήρης Αλεβίζος
Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης

Προπώληση από τα εκδοτήρια του Μεγάρου, την Πλατεία Αριστοτέλους και το www.tch.gr. Τιμές εισιτηρίων 20, 30, 40 και 10€ (μαθητικά-φοιτητικά-κάτοχοι κάρτας ανεργίας).