Τη Βραζιλία την ερωτεύτηκα το 1982. Από παλιά τη γούσταρα δηλαδή, από το 1978 συγκεκριμένα οταν την ειδα πρωτη φορα στο Μουντιαλ και μαγευτηκα με τον Ντιρσέου, Ειχα ακούσει απο τους μεγαλύτερους για την ομαδαρα του Πελέ το 1970, αλλά και για τον ποδοσφαιρικό Θεό Γκαρίντσα το 1958, αλλά αλλη υπόθεση να βλεπειες με τα δικά σου ματια. Να κρίνεις εσυ, ο ιδιος, να εισαι εκει στη παράσταση του θεάτρου, στην απαγγελία ενος ποδοσφαιρικού ποιήματος. Ηταν λοιπον το 1982 οταν την πρόσεξα καλά, οταν ακουσα το ποιημα της, οταν πιάστηκα στα βρόχια της οριστικά οταν την ερωτευτηκα, βρε αδερφε. Κάτι σαν τον πρωτο ερωτα δηλαδη. Κοντά σαράντα μερες πριν ειχα παρουσιαστει στην Πολεμική Αεροπορία στο κέντρο της Τριπολης, νεοσύλλεκτοςρο το κέντ, αλλα πάντα εβρισκα τον τρόπο να βγαινω απο το κέντρο και να παρακολουθω την Βραζιλια σε ενα καφενείο, εκει στο κέντρο της πόλης, δίπλα στο επιβλήτικο αγαλμα του Θεόδωρου Κολοκωτρωνη. Και την ερωτεύτηκα παθιασμένα. Και πως να μην ερωτευτειες; Η ομάδα με τα πέντε "δεκάρια", τον Φαλκάο, τον Σώκρατες, τον Τονίνιο Σερέζο, τον Ζούνιορ και τον Ζίκο. Συν τον χειρότερο τερματοφύλακα όλων των εποχών (βλέπε Βαλντίρ Πέρες) και το πιο σάπιο κρέας (βλέπε Σερτζίνιο) για σέντερ φορ. Ο Καρέκα ειχε τραυματιστει νωριτερα και εμεινε εκτος Μουντιαλ.Με εκεινον στην ενδεκάδα η Βραζιλία δεν το εχανε.

Εκείνη την ομάδα που απώλεσε το Παγκόσμιο Κύπελλο γιατί δεν καταδέχτηκε να παίξει άμυνα με την Ιταλία για να πάρει τον βαθμό της πρόκρισης. Κι έχασε και πήγε σπίτι της σκορπώντας θλίψη στην οικουμενη. Απ' αυτό το υλικό όμως είναι που γεννιούνται οι θρύλοι, από κάτι τέτοια μπετά οικοδομούνται οι μεγάλες καψούρες. Από το "γαμώτο" το ανεκπλήρωτο και τη μαγκιά που δεν κρύφτηκες και δεν έκανες πίσω και δεν έκατσες να υπολογίσεις τα φραγκοδίφραγκα. Μπράβο στην Ιταλία που το πήρε το τρόπαιο και μαγκιά της (και θεός ο Σάντρο Περτίνι!), τη δικιά μου την καρδιά ωστόσο η Βραζιλία την είχε κλέψει. Για την ωραία μπάλα που έπαιξε, από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή. Ο Θεός βεβαια, με αξιωσε να την δω απο κοντα. Πρωτη φορά το 1994 στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, στον αγωνα κοντρα στο Καμερούν οταν ο Ρομάριο σημειωσε δυο γκόλ. Την ξαναείδα το 2006 στην Γερμανία, αλλά η καρδιά μου σκίρτησε και πάλι το 2002, οταν αρχιζε να μου θυμίζει κατι απο το 1982, με Ριβάλντο, Ροναλντίνιο, Ρονάλντο, Καφού, Κάρλος. Αλλη ομαδάρα εκεινη. Και φτάσαμε στο 2014, οταν εμεις οι "ερωτευμευνοι" μαζι της περιμέναμε να δούμε κάτι καλό. Αλλα εις μάτην. Η μπάλα που παιζουν φέτος οι επιγόνοι του Φαλκάο, του Σώκρατες, του Τονίνιο Σερέζο, του Ζούνιορ και του Ζίκο δεν θυμιζει σε τίποτε Βραζιλία.
Από το 1990 κι ύστερα όλο και μαγαριζόταν η εικόνα του βραζιλιάνικου jogo bonito, φέτος όμως παράγινε το κακό. Εσκασε μύτη στα γήπεδα της Βραζιλίας μια εθνική που θα μπορούσε να είναι η Γερμανία στα πιο πρόστυχα, στα πιο βρώμικα, στα πιο δεύτερά της. Με παίκτες που δυσκολεύονται να κάνουν κοντρόλ, με παίκτες που δεν ξέρουν τι θα πει τρίπλα, με παίκτες δίχως προσωπικότητα, αρχοντιλίκι, περηφάνια. Παικτάκια που ονειρεύονται να πάρουν το Μουντιάλ γιατί θα τους σπρώξει ο διαιτητής, γιατί θα βάλει τα δυνατά του ο σπουδαίος γκολκήπερ της ομάδας, γιατί κάτι θα σκεφτεί ο γάτος ο Φελιπάο απ' τον πάγκο. Αλλά τι περιμένεις όταν ο καλύτερος όλων είναι το σέντερ μπακ, ο Νταβίντ Λουίς και ο σούπερ σταρ Νεϊμάρ δεν θα έπλενε ούτε τις κάλτσες του Σώκρατες;
Οπότε αντίο αγαπημένη μου Βραζιλία. Δεν ξέρω αν θα περάσουμε την Κολομβία, αν θα πάμε τελικό. Ξέρω ομως πώς η καρδιά μου δεν χτυπάει το ιδιο οπως το 1982, οπως το 2002. Οχι πως δεν θα χαρώ αν το κατακτησει. Το αντιθετο. Σίγουρα ομως δεν θα χαμογελασω οπως τοτε, που ενιωσα την καρδιά μου να την ερωτευεται. Γιατι οπως στην ζωή, ετσι και στο ποδόσφαιρο μια φορά ερωτευεσαι.

ΣΣ1
Ειχα την τυχη να συνομιλήσω και να συναντησω τον Σοκρατες, παιδκο μου ειδωλο. Οπως τον Καρέκα τον Ταφαρέλ, τον Ζαιρζινιο.