Για τον φανατικό οπαδό του ποδοσφαίρου, η απόλαυση δεν συνίσταται στην νίκη της ομάδας του αλλά στην ήττα της αντίπαλης ομάδας. Το 1993 μια εφημερίδα του Μοντεβίδεο πήρε συνεντεύξεις από μερικά παιδία, που όλη την εβδομάδα κέρδιζαν την ζωή τους φορτώνοντας ξύλα, και την Κυριακή γλεντούσαν με την αγαπημένη τους ομάδα.
Ένα από τα μικρά παιδιά που ήταν οπαδός της Νσιονάλ είχε πει: «Όταν βλέπω μια φανέλα της Πενιαρόλ, αηδιάζω. Θέλω να χάνει πάντα, ακόμη και όταν παίζει με ξένες ομάδες. Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλές άλλες πόλεις της γης, που είναι χωρισμένες στα δυο. Στο χρονοντούλαπο της ποδοσφαιρικής ιστορίας υπάρχει η περίπτωση ενός οπαδού της Μπόκα Τζούνιορς, ο οποίος πέρασε την ζωή του μισώντας την Ρίβερ Πλέιτ. Στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, ζήτησε από τους δικούς του μια φανελα της Ριβερ Πλέιτ. Μόλις την φόρεσε είπε: «Πέθανε ένας από δαύτους». Αφού λοιπόν ο οπαδός ανήκει στην ομάδα , γιατί να μην ανήκει και ο ποδοσφαιριστής; Το πάθος της φανέλας δεν έχει πολλά κοινά σημεία με το σύγχρονο ποδόσφαιρο, αλλά ο οπαδός τιμωρεί την αποστασία. Όταν ο Μπεμπετο, το 1989 μεταγράφηκε από την Φλαμένγκο στην Βάσκο, υπήρχαν οπαδοί της Φλαμένγκο που παρακολουθούσαν τα παιχνίδια της Βασκο μόνο και μόνο για να αποδοκιμάσουν τον προδότη. Ο φοβερότερος μάγος του Ριο τον καταράστηκε. Σήμερα ο φίλαθλος είναι νοσταλγός της παλιάς καλής εποχής της πίστης. Δεν αποδέχεται τους υπολογισμούς της απόδοσης, που συχνά καθορίζουν τις αποφάσεις των παραγόντων, σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο έχει μετατραπεί σε βιομηχανία παραγωγής θεάματος. Όταν η βιομηχανία δεν πηγαίνει καλά, και οι αριθμοί είναι στα κόκκινα επιβάλλεται να θυσιαστεί το ενεργητικό της επιχείρησης. Η ομάδα είναι η μοναδική ταυτότητα του οπαδού. Σε πολλές περιπτώσεις , η φανέλα, ο ύμνος και η σημαία ενσαρκώνουν μακροχρόνιες παραδόσεις που εκφράζονται μέσα στο γήπεδο, αλλά χάνονται στα βάθη του χρόνου της ιστορίας της ποδοσφαιρικής κοινότητας. Για τους Καταλανους η Μπαρτσελονα είναι περισσότερο από μία ομάδα: είναι το σύμβολο μακρών αγώνων για την εθνική τους αναγνώριση, ενάντια στον συγκεντρωτισμό της Μαδρίτης. Και δεν είναι μόνο η Μπαρτσελονα. Είναι η Ατλετικο Μπιλμάπο, είναι η Ρεαλ Σοσιεδαδ. Ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Φράνκο, οι παίκτες της Ατλέτικο Μπιλμπάο και της Ρεαλ Σοσιιεδάδ, εμφανίστηκαν στο γήπεδο κρατώντας την Βασική σημαία. Υπάρχουν πολλές χώρες, στα γήπεδα των οποίων εμφανίστηκαν παρόμοια περιστατικά. Στην Γιουγκοσλαβία, ο πόλεμος που διέλυσε την χώρα, εμφανίστηκε στα γήπεδα πολύ πριν, Οι παλιές έχθρες μεταξύ Σέρβων και Κροατών βγήκαν στην επιφάνεια, κάθε φορά που έπαιζαν μεταξύ τους ομάδες του Βελιγραδίου και του Ζαγκρεμπ. Σε αυτούς τους αγώνες οι οπαδοί αποκάλυψαν ξεχασμένα πάθη και ξέθαβαν σημαίες και ύμνους του παρελθόντος.
Ένα από τα μικρά παιδιά που ήταν οπαδός της Νσιονάλ είχε πει: «Όταν βλέπω μια φανέλα της Πενιαρόλ, αηδιάζω. Θέλω να χάνει πάντα, ακόμη και όταν παίζει με ξένες ομάδες. Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλές άλλες πόλεις της γης, που είναι χωρισμένες στα δυο. Στο χρονοντούλαπο της ποδοσφαιρικής ιστορίας υπάρχει η περίπτωση ενός οπαδού της Μπόκα Τζούνιορς, ο οποίος πέρασε την ζωή του μισώντας την Ρίβερ Πλέιτ. Στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, ζήτησε από τους δικούς του μια φανελα της Ριβερ Πλέιτ. Μόλις την φόρεσε είπε: «Πέθανε ένας από δαύτους». Αφού λοιπόν ο οπαδός ανήκει στην ομάδα , γιατί να μην ανήκει και ο ποδοσφαιριστής; Το πάθος της φανέλας δεν έχει πολλά κοινά σημεία με το σύγχρονο ποδόσφαιρο, αλλά ο οπαδός τιμωρεί την αποστασία. Όταν ο Μπεμπετο, το 1989 μεταγράφηκε από την Φλαμένγκο στην Βάσκο, υπήρχαν οπαδοί της Φλαμένγκο που παρακολουθούσαν τα παιχνίδια της Βασκο μόνο και μόνο για να αποδοκιμάσουν τον προδότη. Ο φοβερότερος μάγος του Ριο τον καταράστηκε. Σήμερα ο φίλαθλος είναι νοσταλγός της παλιάς καλής εποχής της πίστης. Δεν αποδέχεται τους υπολογισμούς της απόδοσης, που συχνά καθορίζουν τις αποφάσεις των παραγόντων, σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο έχει μετατραπεί σε βιομηχανία παραγωγής θεάματος. Όταν η βιομηχανία δεν πηγαίνει καλά, και οι αριθμοί είναι στα κόκκινα επιβάλλεται να θυσιαστεί το ενεργητικό της επιχείρησης. Η ομάδα είναι η μοναδική ταυτότητα του οπαδού. Σε πολλές περιπτώσεις , η φανέλα, ο ύμνος και η σημαία ενσαρκώνουν μακροχρόνιες παραδόσεις που εκφράζονται μέσα στο γήπεδο, αλλά χάνονται στα βάθη του χρόνου της ιστορίας της ποδοσφαιρικής κοινότητας. Για τους Καταλανους η Μπαρτσελονα είναι περισσότερο από μία ομάδα: είναι το σύμβολο μακρών αγώνων για την εθνική τους αναγνώριση, ενάντια στον συγκεντρωτισμό της Μαδρίτης. Και δεν είναι μόνο η Μπαρτσελονα. Είναι η Ατλετικο Μπιλμάπο, είναι η Ρεαλ Σοσιεδαδ. Ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Φράνκο, οι παίκτες της Ατλέτικο Μπιλμπάο και της Ρεαλ Σοσιιεδάδ, εμφανίστηκαν στο γήπεδο κρατώντας την Βασική σημαία. Υπάρχουν πολλές χώρες, στα γήπεδα των οποίων εμφανίστηκαν παρόμοια περιστατικά. Στην Γιουγκοσλαβία, ο πόλεμος που διέλυσε την χώρα, εμφανίστηκε στα γήπεδα πολύ πριν, Οι παλιές έχθρες μεταξύ Σέρβων και Κροατών βγήκαν στην επιφάνεια, κάθε φορά που έπαιζαν μεταξύ τους ομάδες του Βελιγραδίου και του Ζαγκρεμπ. Σε αυτούς τους αγώνες οι οπαδοί αποκάλυψαν ξεχασμένα πάθη και ξέθαβαν σημαίες και ύμνους του παρελθόντος.
Σχόλια
Τα σχόλια ελέγχονται πριν από τη δημοσίευση. Απαντάμε σε επώνυμα σχόλια. Διαγράφουμε υβριστικά σχόλια, που μπορεί να προκαλέσουν εισαγγελική παρέμβαση.
Με τη λέξη επαλήθευσης που ζητάμε, προσπαθούμε να αποφύγουμε τα spam και τυχόν ιούς, που θα βλάψουν και το δικό σας υπολογιστή.