Για όλους σχεδόν τους Βραζιλιάνους το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία και το γήπεδο ο καθεδρικός ναός της λατρείας τους. Στον αγωνιστικό χώρο ξεδιπλώνεται η τέχνη και η μαγεία. Βουντού και ζονκλέρ σε επίδειξη. Αυτοκόλλητο κοντρόλ ντρίπλα στο εκατοστό, βιονική προσποίηση, διαπλανητική μπαλιά και η μπάλα στα δίχτυα. Γκολ. Ο εκφωτητής κραυγάζει για ένα τουλάχιστον λεπτό .
Μετά μένει από αναπνοή. Στις κερκίδες γίνεται χαλασμός. Ο ρυθμός από τα τύμπανα επιταχύνεται. Οι χαμένοι παρακαλάνε να ανοίξει η γη να τους καταπιεί. Προσωρινά. Έχει και άλλα ματς στη συνέχεια. Στην εποχή των πυρηνοκίνητων ποδοσφαιριστών, οι Βραζιλιάνοι φαίνεται να αναπαύονται στο ρομαντισμό των βιρτουόζων της μπάλας. Η αθωότητα δεν είναι χαμένη υπόθεση για το ποδόσφαιρο. Σε μια χώρα που δεν έχει βαθιές ιστορικές ρίζες , απουσιάζει ο ρατσισμός, και δεν φημίζεται για την οικονομική πρόοδο, τα εθνικά πρότυπα βρίσκουν διέξοδο στο ποδόσφαιρο. Μία λύση είναι οι συναλλαγματοφόρες εξαγωγές των παικταράδων στο εξωτερικό. Όσοι μένουν δεν πεθαίνουν βέβαια από την πείνα, αλλά η Ευρώπη είναι πάντα σε καλύτερη μοίρα. Αυτοί που μένουν πίσω είναι οι φτωχοί πρίγκιπες, ινδάλματα για εκατομμύρια οπαδούς σε όλη τη χώρα. Τα πρόσωπα τους αποτυπώνονται πάντα στις τεράστιες σημαίες που ανεμίζουν στις κερκίδες οι οργανωμένοι οπαδοί των ομάδων. Η ποδοσφαιρική Βραζιλία είναι πλούσια σε ταλέντα και προπάντων σε φιλοσοφία. Το επιθετικό ποδόσφαιρο ήταν ανέκαθεν το μεγάλο ατού της Βραζιλίας. Ένα γκολ ποτέ δεν φτάνει. Όσο περισσότερα τόσο το καλύτερο. Πάνω σε αυτήν ακριβώς την αντίληψη έχουν στηθεί ολόκληρες θεωρίες . Περί εμποδίων στην αγνότητα ανάπτυξης του παιχνιδιού, θα έλεγαν οι ειδικοί. Τι να τους κάνεις μετά τους γκολκίπερ. Ήταν μια εποχή που όλοι τους ζήλευαν και ήθελαν να παίξουν σαν και αυτούς. Κάπως δύσκολο βέβαια γιατί η ποδοσφαιρική κουλτούρα δεν μεταφυτεύεται.
Ούτε με εγχείρηση. Πώς να γίνει η σάμπα για παράδειγμα εθνικός χορός των Ευρωπαίων; Δεν συνδυάζονται καρναβάλι με πιρουέτες σε κοιμητήριο ελεφάντων. Αντίθετα από τότε που έκαναν αυτοσκοπό την κατάκτηση παγκοσμίων κυπέλλων άρχισαν να αντιγράφουν αυτοί τους Ευρωπαίους. Κάπως έτσι πήραν το Μουντιάλ το 1994. Αντίθετα η πατροπαράδοτη ποδοσφαιρική κουλτούρα μιλάει για ποδοσφαιρική μαγεία. Οι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές θυμίζουν ηθοποιούς άψογης υποκριτικής που βρέθηκαν συμπτωματικά να αυτοσχεδιάζουν σε θεατρικό εργαστήρι. Τι πιο φυσική αποτυχία για έναν θίασο που τα μέλη του έμαθαν από πιτσιρικάδες στις παραλίες της Κοπα Καμπάνα ότι ποδόσφαιρο σημαίνει μπάσιμο με τη μπάλα στο πλεχτό. Άλλη μια ευκαιρία στις τόσες να γίνουν εθνικοί ήρωες. Δεν πειράζει. Ακολουθούν και άλλα παγκόσμια κύπελλα. Ποίος ξέρει. Αυτοί θα παραμείνουν αδιόρθωτα ρομαντικοί. Υπηρετώντας ένα ποδόσφαιρο που δύσκολα θα μπει σε κονσέρβα. Η κατάκτηση των πέντε παγκοσμίων κυπέλλων όμως απέδειξε κάτι περισσότερο. Την πίστη των ανθρώπων αυτών στον Θεό, την λατρεία που έχουν μέσα τους για τον Ύψιστο. Θα σας θυμίσω πώς οι μπλούζες των Βραζιλιάνων διεθνών, το 2002, τα ελεγαν όλα. Και λίγο πριν πάρουν στα χέρια τους το κύπελλο γονάτισαν στο χορτάρι του γηπέδου, και σε κύκλο προσευχήθηκαν για να ευχαριστήσουν τον Θεό. Πώς είπατε; Σας φαίνονται περίεργα αυτά; Εμένα πάντως όχι. Τα είπαν όλα οι ποδοσφαιριστές της Σελεσάο από το 1958 εως και σήμερα.
Για όλους σχεδόν τους Βραζιλιάνους το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία και το γήπεδο ο καθεδρικός ναός της λατρείας Αμφιβάλει κανείς; Το παγκόσμιο κύπελλο ξεκινά αυριο και η Βραζιλία ειναι και πάλι το απόλυτο φαβορί.
Μετά μένει από αναπνοή. Στις κερκίδες γίνεται χαλασμός. Ο ρυθμός από τα τύμπανα επιταχύνεται. Οι χαμένοι παρακαλάνε να ανοίξει η γη να τους καταπιεί. Προσωρινά. Έχει και άλλα ματς στη συνέχεια. Στην εποχή των πυρηνοκίνητων ποδοσφαιριστών, οι Βραζιλιάνοι φαίνεται να αναπαύονται στο ρομαντισμό των βιρτουόζων της μπάλας. Η αθωότητα δεν είναι χαμένη υπόθεση για το ποδόσφαιρο. Σε μια χώρα που δεν έχει βαθιές ιστορικές ρίζες , απουσιάζει ο ρατσισμός, και δεν φημίζεται για την οικονομική πρόοδο, τα εθνικά πρότυπα βρίσκουν διέξοδο στο ποδόσφαιρο. Μία λύση είναι οι συναλλαγματοφόρες εξαγωγές των παικταράδων στο εξωτερικό. Όσοι μένουν δεν πεθαίνουν βέβαια από την πείνα, αλλά η Ευρώπη είναι πάντα σε καλύτερη μοίρα. Αυτοί που μένουν πίσω είναι οι φτωχοί πρίγκιπες, ινδάλματα για εκατομμύρια οπαδούς σε όλη τη χώρα. Τα πρόσωπα τους αποτυπώνονται πάντα στις τεράστιες σημαίες που ανεμίζουν στις κερκίδες οι οργανωμένοι οπαδοί των ομάδων. Η ποδοσφαιρική Βραζιλία είναι πλούσια σε ταλέντα και προπάντων σε φιλοσοφία. Το επιθετικό ποδόσφαιρο ήταν ανέκαθεν το μεγάλο ατού της Βραζιλίας. Ένα γκολ ποτέ δεν φτάνει. Όσο περισσότερα τόσο το καλύτερο. Πάνω σε αυτήν ακριβώς την αντίληψη έχουν στηθεί ολόκληρες θεωρίες . Περί εμποδίων στην αγνότητα ανάπτυξης του παιχνιδιού, θα έλεγαν οι ειδικοί. Τι να τους κάνεις μετά τους γκολκίπερ. Ήταν μια εποχή που όλοι τους ζήλευαν και ήθελαν να παίξουν σαν και αυτούς. Κάπως δύσκολο βέβαια γιατί η ποδοσφαιρική κουλτούρα δεν μεταφυτεύεται.
Ούτε με εγχείρηση. Πώς να γίνει η σάμπα για παράδειγμα εθνικός χορός των Ευρωπαίων; Δεν συνδυάζονται καρναβάλι με πιρουέτες σε κοιμητήριο ελεφάντων. Αντίθετα από τότε που έκαναν αυτοσκοπό την κατάκτηση παγκοσμίων κυπέλλων άρχισαν να αντιγράφουν αυτοί τους Ευρωπαίους. Κάπως έτσι πήραν το Μουντιάλ το 1994. Αντίθετα η πατροπαράδοτη ποδοσφαιρική κουλτούρα μιλάει για ποδοσφαιρική μαγεία. Οι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές θυμίζουν ηθοποιούς άψογης υποκριτικής που βρέθηκαν συμπτωματικά να αυτοσχεδιάζουν σε θεατρικό εργαστήρι. Τι πιο φυσική αποτυχία για έναν θίασο που τα μέλη του έμαθαν από πιτσιρικάδες στις παραλίες της Κοπα Καμπάνα ότι ποδόσφαιρο σημαίνει μπάσιμο με τη μπάλα στο πλεχτό. Άλλη μια ευκαιρία στις τόσες να γίνουν εθνικοί ήρωες. Δεν πειράζει. Ακολουθούν και άλλα παγκόσμια κύπελλα. Ποίος ξέρει. Αυτοί θα παραμείνουν αδιόρθωτα ρομαντικοί. Υπηρετώντας ένα ποδόσφαιρο που δύσκολα θα μπει σε κονσέρβα. Η κατάκτηση των πέντε παγκοσμίων κυπέλλων όμως απέδειξε κάτι περισσότερο. Την πίστη των ανθρώπων αυτών στον Θεό, την λατρεία που έχουν μέσα τους για τον Ύψιστο. Θα σας θυμίσω πώς οι μπλούζες των Βραζιλιάνων διεθνών, το 2002, τα ελεγαν όλα. Και λίγο πριν πάρουν στα χέρια τους το κύπελλο γονάτισαν στο χορτάρι του γηπέδου, και σε κύκλο προσευχήθηκαν για να ευχαριστήσουν τον Θεό. Πώς είπατε; Σας φαίνονται περίεργα αυτά; Εμένα πάντως όχι. Τα είπαν όλα οι ποδοσφαιριστές της Σελεσάο από το 1958 εως και σήμερα.
Για όλους σχεδόν τους Βραζιλιάνους το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία και το γήπεδο ο καθεδρικός ναός της λατρείας Αμφιβάλει κανείς; Το παγκόσμιο κύπελλο ξεκινά αυριο και η Βραζιλία ειναι και πάλι το απόλυτο φαβορί.
Σχόλια
Τα σχόλια ελέγχονται πριν από τη δημοσίευση. Απαντάμε σε επώνυμα σχόλια. Διαγράφουμε υβριστικά σχόλια, που μπορεί να προκαλέσουν εισαγγελική παρέμβαση.
Με τη λέξη επαλήθευσης που ζητάμε, προσπαθούμε να αποφύγουμε τα spam και τυχόν ιούς, που θα βλάψουν και το δικό σας υπολογιστή.