Ο Ζοζέ Μουρίνιο εχει κατηγορηθεί πάρα πολλές φορές από την ποδοσφαιρική κοινωνία , ότι δίνει προτεραιότητα στην άμυνα και στο αποτέλεσμα, μομφή που άρχισε να αποδίδεται κυρίως από την εποχή της αγγλικής εμπειρίας του στην Τσέλσι. Η Ιταλική περίοδος εντείνει τους σαρκασμούς. Ο Μουρίνιο κατηγορείται απο τον τύπο οτι είναι ένας ψυχοπαθής αυτοσχεδιαστής, ένας άσχετος σκακιστής ικανός μονάχα να πετάει το σκάκι στον αέρα και να ρίχνεται στην μάχη.
Μετα την κατάκτηση του τρέμπλ με την Ιντερ πολλοί συνάδελφοι του τον θεωρούν εναν καλό ψυχολόγο, ικανό να δημιουργήσει συνοχή αλλά απο άποψη τακτικής, άσχετο.  Ο Γιόχαν Κρόιφ ποτέ δεν έκρυψε την αντιπάθεια του για τον Μουρίνιο, και μάλιστα μέρες μετά τον αποκλεισμό της αγαπημένης του Μπαρτσελόνα απο την Ιντερ ο Κρόιφ δηλώνει στον Ιταλικό τύπο: ” Απέκλεισε την Μπαρτσελόνα, χωρίς να παίξει στο Νόου Κάμπ. Αυτή ειναι η αλήθεια”. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Φαν Γκααλ που μετά την ήττα της Μπάγιερν από την Ιντερ του Μουρίνιο στον τελικό δηλώνει: “ Είναι εύκολο να παίζεις για να κερδίζεις, παραλείποντας την αισθητική”. Τι θα μπορούσε ώμος να κάνει η Ιντερ, οταν έπαιζε με 10 παίκτες; Σε αυτό το σημείο ας ανατρέξουμε στην ιστορία του ποδοσφαίρου, και ας μπούμε σε μια θεωρητική πορεία με αρκετή φιλοσοφική ανάλυση. Πολλοί τελικοί και ημιτελικοί Τσαμπιονς Λιγκ, αλλά και Παγκοσμίων κυπέλλων είναι συχνά ανώμαλοι, λόγω κούρασης του τέλος της σεζόν, λόγω ισορροπίας τακτικής, λόγω του διακυβευματος σε τελική ανάλυση. Η διάγνωση περί αισθητικής  θα ήταν αμείλικτη αν θυμηθούμε την νίκη της Αιντοχβεν επί της Μπενφίκα με 3-0 αλλά και την νίκη της Μίλαν του Σάκι επί της Μπενφικα με 1-0. Και οι δυο τελικοί άγγιζαν την μετριότητα από αυτή την άποψη που ασπάζονται ο Κροιφ και ο Φαν Γκααλ. Τίποτε δεν μπορεί να υποτιμήσει το αντικειμενικό μεγαλείο της νίκης του Μουρινιο στον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ.  Ο Μουρίνιο γνωρίζει καλά, αντίθετα με πολλούς συναδέλφους του, οτι δεν μπορείς να κάνεις μια επανάσταση αμέσως μετά από μια άλλη. Γιατί λοιπόν ο Μουρίνιο ενοχλεί τόσο πολύ τους κριτικούς, περί της αισθητικής πλευράς του παιχνιδιού του; Στο ποδόσφαιρο δεν ίσχυε ποτέ, οτι το ωραίο είναι το μεγαλείο της αλήθειας, αρα και της νίκης. Ρωτήστε την Βραζιλία για αυτό. Υπάρχουν ομάδες που αρέσουν στους οπαδούς τους επειδή νικούν, αδιάφορο πώς, και ομάδες που αρέσουν σε όλους για το πώς νικούν, και συχνά, ακόμη και αν δεν νικούν. Όπως η Ουγγαρία του 1954, η Ολλανδία του 1974, η Βραζιλία των 1982 και 1986. Στο ποδόσφαιρο όπως στα πάντα στην ζωή, οι συνδυασμοί είναι περιορισμένοι. Μπορεί μια ομάδα να κερδίσει πολλά δίχως να παίξει πάντα καλά, και μπορεί να παίζει πάντα καλά και να κερδίσει λιγότερα. Για τους παρατηρητές αλλά και τους οπαδούς η εννοια του παίζω καλά είναι ασαφής και αόριστη. Για καποιους προπονητές η έκφραση ”παιζω καλά” στερείται νοήματος.  Η νικη απορροφά τα πάντα. Ο Τζιοβάνι Τραπατόνι ειχε πει το εξής  ” Για το θέαμα υπάρχει ηδη το θέατρο”. Η αλήθεια είναι πως ο θρόμβος στην πορεία του Μουρίνιο δεν έχει ακόμη διαλυθεί  Τα επόμενα χρόνια θα το δείξουν, Μια πρόκληση για τον Μουρίνιο θα είναι η δημιουργεια μιας ομάδας που να μην την απασχολεί το αποτέλεσμα. Ισως η Ρεάλ Μαδρίτης είναι η μεγάλη του ευκαιρεια να το αποδείξει  Το ερώτημα ώμος παραμένει. Που αρχίζει το καλό και που το κακό για τον Μουρίνιο; Έσπασε την κυριαρχία της Μπαρτσελόνα σε επίπεδο Ισπανικού πρωταθλήματος, και κυνηγά το Τσάμπιονς Λίγκ με την Βασίλισσα  Οταν δείχνει με τρία δάχτυλα του κάθε χεριού τα εξι βραβεία που κατέκτησε με την Τσέλσι ( πάνω απο τα μισά απο οσα ο σύλλογος εχει κερδίσει σε ολη την ιστορία του) όταν απαντάει εκνευρισμένος στον Κρόιφ, οτι δεν θέλει να μάθει από κανέναν το τι πρέπει να κάνει για να χάσει έναν τελικό Τσάμπιονς Λίγκ με 4-0, οταν παροτρύνει με τις κινήσεις του σώματος τους, έξαλλος και ταυτόχρονα διαυγειος, όταν προσπαθεί να αλλάξει ο ρους του αγώνα, τότε είναι που πρέπει να αποβάλει το ταμπού της ήττας από πάνω του. Αυτός είναι ο Μουρίνιο. Ορμητικός και παράφορος. Ο άνθρωπος που απεχθάνεται την ήττα. Θέλει να κερδίζει με όποιον τρόπο μπορεί.
FacebookBlogger PostGoogle+Share