Κάποτε βγαίναμε στις γειτονιές κι ανταλλάσσαμε ευχές με όποιον γείτονα και γνωστό βλέπαμε στο δρόμο. Μετά, ήρθε το τηλέφωνο. Έπειτα τα sms, τα email, το Facebook και τώρα, το Twitter! >>>

 

Το βράδυ της Ανάστασης, τα tweets για ευχές, με τις λέξεις «Χριστός Ανέστη» ήταν τόσα πολλά, που η ευχή βρέθηκε στην λίστα των trend topics του Twitter, μέσα σε λίγα λεπτά. Και, για να μπει μια φράση στα worldwide trends του Twitter πρέπει να αναφερθεί τουλάχιστον 10-20 χιλιάδες φορές την ώρα σε διαφορετικά tweets!

Πέρσι στην Ανάσταση μιλούσαμε για τις χιλιάδες αναρτήσεις στους… τοίχους των profile στο Facebook.

Και να σκεφτεί κανείς ότι, πριν τέσσερα με πέντε χρόνια, ο τρόπος να πεις το “Χριστός Ανέστη”, ήταν τα sms των κινητών τηλεφώνων…

Μόλις τη δεκαετία του 90 οι πιο… ψαγμένοι, έστελναν emails. Από τα πιο αστεία, ως τα πιο προχώ, με κειμενάκια όπως “Χριστός Ανέστη… μαγκιά του”!. Είχε προηγηθεί η επικοινωνία μέσω κινητής τηλεφωνίας, που έκαναν τα δίκτυα των Panafon και Telestet να… κρασάρουν και οι εταιρίες να ζητούν, την Τρίτη του Πάσχα, συγνώμη που δεν κατάφεραν να μεταφέρουν τις ευχές των συνδρομητών.

Τη δεκαετία του 80 παίρναμε τηλέφωνο. Με το που έλεγε ο παπάς το Χριστός Ανέστη κι επιστρέφαμε στο σπίτι από την εκκλησία, “άναβαν” οι γραμμές. Πολλές φορές, το δίκτυο του ΟΤΕ δεν άντεχε και, με το που σηκώναμε το ακουστικό, αντί να ακούμε το χαρακτηριστικό “μπιπ μπιπ (κενό) μπιπ μπιπ (κενό)”, δείγμα του ότι μπορούσαμε να σχηματίσουμε τον αριθμό της αρεσκείας μας, πατώντας τα κουμπάκια, ακούγαμε ένα παρατεταμένο “μπίίίίίίπ”, που σήμαινε ότι ήταν αδύνατο να εξυπηρετηθούμε.

Τη δεκαετία του ‘70 είχαμε πάλι ΟΤΕ, τηλέφωνα, όμως… όχι κουμπάκια. Στρόφαλοι και ράουλα έκαναν τη δουλειά και η φωνή έφθανε στον προορισμό της με χάλκινο σύρμα. Ήταν τότε που όταν σηκώναμε το τηλέφωνο, στην ίδια γραμμή ακούγαμε κάποιους… άγνωστους να ανταλλάσουν ευχές. Το λέγαμε “συνακρόαση” και ήταν… κάτι απόλυτα φυσικό.

Τη δεκαετία του ‘60 είχαμε πάλι ΟΤΕ, πάλι τηλέφωνα με στρόφαλο, αλλά όχι αυτόματα τηλεφωνικά κέντρα. Σηκώναμε το ακουστικό και ζητούσαμε από το “κέντρο” να μας συνδέσει με το υπεραστικό που θέλαμε. Οι τηλεφωνήτριες του ΟΤΕ ήταν οι πρώτες που άκουγαν τις ευχές μας. Οι συγγενείς ακολουθούσαν: “Ναι, Θεσσαλονίκη”; “Μάλιστα”! “Μιλάτε με Σουφλί”…

Πιο απλά ήταν τα πράγματα τη δεκαετία του ‘50. Το να πάρεις τηλέφωνο για ευχές, σήμαινε ότι περίμενες την Τρίτη του Πάσχα, που θα άνοιγε το μπακάλικο της γειτονιάς. Γιατί, όποιος είχε τηλέφωνο στο σπίτι, ήταν, απλά, πλούσιος…

Εφέτος, χιλιάδες Χριστιανοί Ορθόδοξοι, σε όλο τον κόσμο, επέλεξαν να ανταλλάξουν ευχές μέσω Twitter…

Μπορεί και του χρόνου να έχουν την πρωτιά τα Social Media, για κάτι τέτοιο. Να είστε, όμως, σίγουροι ότι το 2015 θα λέμε “Χριστός Ανέστη” με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Η τεχνολογία στην επικοινωνία, τρέχει…

Δ.Ι.Ασπροπούλης