Ο Γκάρι Λίνεκερ δεν ήταν ένας απλός γκολτζής. Ήταν ένας φιλόσοφος. Και η φιλοσοφική του διάθεση δεν φαινόταν μόνον από τις ατάκες του, αλλά και από τον τρόπο πανηγυρισμού. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1986 στο Μεξικό, είχε... κλοτσήσει το πιάνο! >>>

Ήταν οι εποχές που όταν ένας παίκτης πετύχαινε γκολ, πηδούσε πάνω κάτω κι έτρεχαν κι οι άλλοι να τον αγκαλιάσουν και, μετά από κανα-δυο χοροπηδηχτά, να τρέξουν πίσω από τη σέντρα. Οι πιο θερμοί, σήκωναν τα χέρια ψηλά -κι ως εκεί.
Ο Λίνεκερ, λοιπόν, στο Μουντιάλ που είχε πετύχει (κι εγώ δε θυμάμαι πόσα) γκολ, πανηγύρισε με έναν τρόπο ιδιαίτερο, που λίγοι τον κατάλαβαν. Με το που πέτυχε γκολ, έβαλε το δεξί του πόδι πάνω στις διαφημιστικές πινακίδες και σταμάτησε εκεί.
Ήταν η αντιγραφή μιας αντίδρασης του ποπ σταρ Έλτον Τζον. Όταν είχε... σπάσει το εμπάργκο κατά του ροκ και της ποπ, που είχε επιβάλει η ΕΣΣΔ και, το 1971, είχε δώσει συναυλίες στην κομμουνιστική Μόσχα, του είχαν πει -παρά τη συνήθειά του- μετά το Crocodile Rock, να ... μην κλοτσήσει το πιάνο, επειδή κάτι τέτοιο, στη συντηρητική κομμουνιστική κοινωνία, ήταν πρόκληση. Ο Έλτον Τζον τους έγραψε στα αχρησιμοποίητα αμελέτητά του και, με την τελευταία νότα του τραγουδιού, σήκωσε το δεξί πόδι και το ακούμπησε, με δύναμη, στα τελευταία πλήκτρα!
Γιατί όλα αυτά; Για... να μη μιλήσω για ποδόσφαιρο! Αυτό που είδαμε, απόψε, στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, ήταν η εκδίκηση του Λίνεκερ! Άλλη μία εκδίκηση του ποδοσφαίρου κατά του τσίρκου. Και ποδόσφαιρο, τελικά, είναι η επιμονή, το πάθος, η σπρωξιά, η κλοτσιά και η σιγουριά ότι με τσαμπουκά θα κερδίσεις το παιχνίδι. Αυτό το "κάτι" είχε το μάτι του Σβαϊνστάινγκερ (σιδερένιο γουρούνι σημαίνει το επίθετό του ή μου φαίνεται; Ας βοηθήσουν οι Γερμανομαθείς) όταν πήρε φόρα κι έστειλε την Μπάγερν στον τελικό του Μονάχου -και τους φίλους του ισπανικού ποδοσφαίρου στο... σταθμό του Μονάχου, μετανάστες, για να μάθουν τι εστί βερίκοκο...
Ο Λίνεκερ, λοιπόν, μετά τη μεγάλη επιτυχία του στο Μουντιάλ, πήρε μεταγραφή στη Ρεάλ. Εκεί είχε μια άτυχη πορεία, κυρίως επειδή η κ. Λίνεκερ ήταν... άτακτη και προτιμούσε τους συμπαίκτες του Γκάρι. Ο φιλόσοφος - ποδοσφαιριστής έγινε ρόμπα στα αποδυτήρια και πήρε το δρόμο για το νησί. Εκεί βρίσκεται ακόμη και κριτικάρει αγώνες της Πρέμιερ Λιγκ... 



Το Ισπανικό ποδόσφαιρο απέτυχε... Θεωρούσα πάντα τους Ισπανούς φοβιτσιάρηδες (εξάλλου ο Ισπανός φοβιτσιάρης λέγεται Αντόνιο Εκλασαμέντες...) και μέσα σε 48 ώρες με επιβεβαίωσαν. Είναι άπιαστοι όταν έχουν μπροστά τους οποιονδήποτε άλλον, όμως στις ομάδες με μέταλλο ξεχνούν και τα τακουνάκια και τα πλασεδάκια...
Η Πριμέρα Ντιβιζιόν θα πρέπει να περιμένει άλλη μία χρονιά για να αποδείξει πως είναι "το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης". 



Όχι ότι Ρεάλ και Μπαρτσελόνα δεν είναι σούπερ ομάδες. Ούτε ότι μου άρεσε που είδα Γερμανούς να περνούν στον τελικό. Το αντίθετο! Συμπαθώ, κάπως, την  Μπάγιερν, αλλά Μπουτεσλίγκα δεν βλέπω ούτε με σπιρτόξυλα στα μάτια, να μου κρατούν ανοικτά τα ματοτσίνορα, όπως στο "Κουρδιστό Πορτοκάλι"...  Θα προτιμούσα κι εγώ el classico στον τελικό, όμως μπάλα δεν παίζουν οι επιθυμίες μας. Παίζουν οι άντρες...
Το Ισπανικό πρωτάθλημα έγινε μονότονο. Εδώ και κάποια χρόνια ξέρουμε: Μπαρτσελόνα πρωταθλήτρια. Κι αν όχι Μπαρτσελόνα, ε, τότε Ρεάλ! Βλέπετε ΚΑΙ οι Ισπανοί θέλουν να πουλήσουν ένα προϊόν.
Να δούμε πότε η UEFA θα καταλάβει ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα προϊόν. Αλλά μία μανία, ένα παγκόσμιο κοινωνικό φαινόμενο, που ενώνει και χωρίζει χιλιάδες, εκατομμύρια οπαδούς σε όλο τον κόσμο. Κι όλα αυτά για "θέαμα" και "παιχνίδι", εγώ τα ακούω βερεσέ.