Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΔΑ*

Τι έχουμε ξεχάσει….
Η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1987) πρόβλεπε έως την 1-1-1993 την ‘Ενιαία Αγορά της ΕΕ’ με το πλήρες άνοιγμα της αγοράς της ΕΕ των χώρο των υπηρεσιών (όπως και των αγαθών κεφαλαίων και προσώπων). Οι μεταφορές είναι τμήμα των υπηρεσιών. Όλα αποφασίσθηκαν με ειδική πλειοψηφία στους κόλπους του Συμβουλίου. Η υπόθεση των κλειστών επαγγελμάτων έκλεισε στην ουσία το 1993.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) συνεχίζει και αναφέρεται, εκτός των άλλων και στην πολιτική των μεταφορών απαγορεύοντας διακρίσεις που νοθεύουν τον ανταγωνισμό. Ενδεικτικά αναφέρεται το Άρθρο 74 της Συνθήκης.

‘Απαγορεύεται η επιβολή από ένα κράτος μέλος ,στις μεταφορές που εκτελούνται εντός της Κοινότητας, κομίστρων και όρων που συνεπάγονται καθ’ οιονδήποτε τρόπο υποστήριξη ή προστασία προς το συμφέρον μιας ή περισσότερων ορισμένων επιχειρήσεων ή βιομηχανιών, εκτός αν επιτραπεί από την Επιτροπή’

Και από αυτό συνάγεται το άνοιγμα του επίμαχου χώρου των οδικών μεταφορών Επισημαίνεται ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ επικυρώθηκε από το ελληνικό Κοινοβούλιο από όλα τα κόμματα πλην του ΚΚΕ.

Οπότε η υπόθεση των οδικών μεταφορών και του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων γενικά δεν είναι υπόθεση είτε της τρόικας είτε της ελληνικής κυβέρνησης. Συνάγεται ουσιαστικά από τις υποχρεώσεις που αναλάβαμε βάσει της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης (1987) και των όσων ακολούθησαν.

* Ο Δημήτρης Μάρδας είναι Αν. Καθηγητής-Διευθυντής Τομέα Γενικής Οικονομικής Θεωρίας και Πολιτικής (ΓΟΘΠ) στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών ΑΠΘ και π. Γενικός Γραμματέας Εμπορίου (2000-2002), ΥΠΑΝ