Του Δ.Ι.Ασπροπούλη

"Καταρρέει"... "Διαλύεται"... "Θα αποχωρήσει αυτός"... "Θα αποχωρήσει εκείνη"... Αυτά ακούγαμε, όλο τον προηγούμενο μήνα, με αφορμή τις εσωκομματικές εκλογές στη Νέα Δημοκρατία, για την ανάδειξη νέου προέδρου. Οι πιο ψύχραιμοι, όμως, επέμεναν ότι "η ενότητα δεν κινδυνεύει". Κι αν δώσουμε βάση στα λεγόμενα των τριών υποψηφίων το βράδυ των εκλογών, έχουν δίκιο.
Θα είναι πολιτική αυτοκτονία για όποιον κάνει το βήμα να βγει "έξω από το μαντρί" (για να θυμηθούμε τον αείμνηστο πρόεδρο της ΝΔ, Ευάγγελο Αβέρωφ). Κι αυτό επειδή η βάση της Νέας Δημοκρατίας, με αυτήν την πρωτόγνωρη -για το συντηρητικό κόμμα- δημοκρατική διαδικασία της εκλογής προέδρου από τα κάτω, έδειξε ότι αυτό που θέλει, είναι να την παίρνουν στα σοβαρά.
Δεν είναι μικρή υπόθεση το μισό -και βάλε- εκατομμύριο ψηφοφόροι. Ειδικά αν υπολογίσει κανείς την εκλογική ήττα της 4ης Οκτωβρίου, τα συρρικνωμένα ποσοστά του κόμματος, τη διαρροή ψηφοφόρων προς τα δεξιά, τα αριστερά και τον... καναπέ, το ότι στις εκλογές της 29 Νοεμβρίου 2009 ψήφισαν τα μέλη -κι όχι και οι φίλοι. Δεν είναι μικρή υπόθεση για ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα, εν έτει 2009, μετά από μια τέτοια εκλογική τιμωρία, να συγκεντρώνει πάνω από μισό εκατομμύριο μέλη. Γιατί, αυτοί που ψήφισαν, είτε το Σαμαρά, είτε τη Ντόρα, είτε τον Ψωμιάδη, είναι μέλη. Δεν είναι περαστικοί, που είδαν φως και μπήκαν.
Αυτό είναι και το κέρδος της Νέας Δημοκρατίας, κοντά δύο μήνες μετά τις βουλευτικές εκλογές. Επαναδραστηριοποίησε τον κόσμο της. Έκανε reboot... Αυτό το κέρδος, τώρα, πρέπει να τοποθετηθεί κατάλληλα για να αβγατίσει. Και για να γίνει αυτό, χρειάζεται η ενότητα, λέξη που τόσες φορές ακούστηκε μετά την έκδοση των αποτελεσμάτων. Ενότητα που ο κόσμος ζητά απαιτητικά. Κι ας μην ξεχνούν, όλοι, ότι οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας ήδη απογοητεύτηκαν μια φορά.
Να θυμούνται, επίσης, ότι το μέλλον του κόμματος, είναι ο κόσμος της. Η Νέα Δημοκρατία, λοιπόν, έχει μέλλον -αφού, όπως απέδειξε, έχει κόσμο. Αντίθετα, το (πολιτικό) μέλλον όποιου ξαναπληγώσει τον κόσμο της παράταξης, είναι αβέβαιο...