Του ΝΩΝΤΑ ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗ

Σκυλιά, δελφίνια, φάλαινες, χελώνες, σκαντζόχοιροι, πίθηκοι και ό,τι μπορεί να φανταστεί κάποιος, όλα καταλήγουν στο στομάχι του ανθρώπου. Πράγμα αναγκαίο για την επιβίωση του είδους...


Πολλά από τα ίδια τα ζώα αυτά έχουν ήδη καταναλώσει άλλα ζώα, για να επιβιώσουν... Ο κανόνας είναι το σκληρό "ο θάνατος σου η ζωή μου".

Ο άνθρωπος ,ως κυρίαρχο θηλαστικό, έχει πέρα των ενστίκτων αναπτύξει και εξαιρετικές ευαισθησίες... Μέσα σ’ αυτές είναι και η αγάπη και ο εξανθρωπισμός πολλών από τα ζώα που επί αιώνες υπήρξαν ισχυροί  παράγοντες στην επιβίωση ... Άλλα ως σύντροφοι στο κυνήγι, όπως σκυλιά γεράκια άλογα . Κι άλλα ως οικόσιτα, αναπόσπαστα στοιχεία στην ζωή: Προβατα κότες κατσίκια αγελάδες βουβάλια ...

Η ανθρωπότητα έφτασε ως εδώ καταναλώνοντας τα πάντα. Ό,τι κινείται κι ό,τι φυτρώνει. Όμως με την πάροδο των χρόνων πολλά από τα ζώα πέρασαν σε άλλη σφαίρα. Αυτήν του συντρόφου/φίλου.

Ο σκύλος, σε διεθνές επίπεδο, είναι εκ των εχόντων την πρωτοκαθεδρία. Ίσως είναι ο πιο  εξανθρωπισμένος κρίκος του ζωικού βασιλείου ,που συνδέει τον σημερινό άνθρωπο με τον αρχαίο κυνηγό. Ζώντας μια καθημερινή ζωή με τον σύντροφό αυτό, ανακαλύπτει κάποιος, ότι τελικά και τα ζώα έχουν συναισθήματα ,φόβο, πόνο, αγάπη, χαρά, ζήλεια. Κι έτσι σιγά-σιγά φτάνουμε ,εμείς οι άνθρωποι, να μην αισθανόμαστε καλά καταναλώνοντας άλλα ζώα, σκεφτόμενοι ότι τρώμε τον φίλο μας!

Όμως, την ίδια στιγμή ο σκύλος μας καταναλώνει τεράστιες ποσότητες τυποποιημένων τροφών ,που είναι παράγωγα κρέατος. Άλλων ζώων. Τα οποία προϊόντα δεν τα βλέπουμε ως ωμή, άγρια και αιμάσουσα τροφή ,αλλά σαν κροκέτες ή κονσέρβες άμορφης μάζας. Που, όμως, δείχνουν ακριβώς ένα αδιέξοδο: Εμείς, συναισθηματικά ορμώμενοι αδυνατούμε να καταναλώσουμε κρέατα , σκεφτόμενοι όλα τα παραπάνω , ενώ ο σκύλος μας, το φίδι, γεράκι, το όποιο οικόσιτο ζώο, καταναλώνει ποσότητες κρέατος προερχόμενες ακριβώς από την σφαγή άλλων ζώων!

Δεχόμαστε λοιπόν την μη κρεοφαγία για μας, λόγω συναισθηματικής ανάγνωσης, αλλά την επιτρέπουμε στον "φίλο" μας... Παραλογισμός; Όχι.. Ο παράγων που παρεμβαίνει μεταξύ στομαχιού και πείνας λέγεται συναίσθημα... Και ακριβώς αυτό πρέπει να μεταφέρουμε στην καθημερινότητα.


Αναγκαία η τροφή. Η ποικιλία και η ποιότητα. Όμως με τέτοιο τρόπο που να μην προσβάλει αυτό που έχουμε κατακτήσει μέσα στους αιώνες: Την αξιοπρέπεια. Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να δεχτούμε την ανάγκη της διατροφής με κρέατα, αλλά συνθήκες ζωής και θανάτου των ζώων αντάξιες αυτού που μας προσφέρουν: Τον θάνατο τους για την ζωή μας.