Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Κάθε χρόνο, αυτή τη νύχτα, "τρυπώνει" στο μυαλό μου η ίδια ερώτηση: Πώς πέρασαν τη νύχτα της 25ης προς την 26η Οκτωβρίου 1912 οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης;
Πως πέρασαν από το σκοτάδι της σκλαβιάς στην αυγή της ελευθερίας;
Μπορούσαν να κοιμηθούν ξέροντας, ότι εκείνες τις ώρες η Ιστορία χέρι χέρι με την Ελευθερία έμπαιναν στην πόλη, από την πύλη Αξιού, ύστερα από 482 μαύρα χρόνια ;
Άκουγαν μήπως τον ελληνικό στρατό που ερχόταν από το Ρουμλούκι, για να ανάψει κεράκι στον πολιούχο Άγιο Δημήτριο;
Τι να έλεγε χαμηλόφωνα- η κακή συνήθεια της σκλαβιάς- ο κάθε πατέρας στα παιδιά του; Τι να ετοίμαζε για το πρώτο γιορτινό και ΕΛΕΥΘΕΡΟ τραπέζι η κάθε μητέρα;
Ακόμη και τώρα που σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές, ανατριχιάζω.
Η καρδιά μου πάει να σπάσει από τη συγκίνηση και τον ενθουσιασμό. Έρχονται δάκρυα στα μάτια μου.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να πάρω τη σημαία και να ψάλλω:
"Απ΄ τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά
των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτ΄αντρειωμένη
Χαίρε ώ χαίρε Λευτεριά "
Χρόνια πολλά αδέλφια, για τη διπλή γιορτή της Ελευθερίας και του Μυροβλήτη.
Σχόλια
Τα σχόλια ελέγχονται πριν από τη δημοσίευση. Απαντάμε σε επώνυμα σχόλια. Διαγράφουμε υβριστικά σχόλια, που μπορεί να προκαλέσουν εισαγγελική παρέμβαση.
Με τη λέξη επαλήθευσης που ζητάμε, προσπαθούμε να αποφύγουμε τα spam και τυχόν ιούς, που θα βλάψουν και το δικό σας υπολογιστή.