Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ


Κάθε χρόνο, αυτή τη νύχτα, "τρυπώνει" στο μυαλό μου η ίδια ερώτηση: Πώς πέρασαν τη νύχτα της 25ης προς την 26η Οκτωβρίου 1912 οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης;


Πως πέρασαν από το σκοτάδι της σκλαβιάς στην αυγή της ελευθερίας;

Μπορούσαν να κοιμηθούν ξέροντας, ότι εκείνες τις ώρες  η Ιστορία χέρι χέρι με την Ελευθερία έμπαιναν στην πόλη, από την πύλη Αξιού, ύστερα από 482 μαύρα χρόνια ;

Άκουγαν μήπως τον ελληνικό στρατό που ερχόταν από το Ρουμλούκι, για να ανάψει κεράκι στον πολιούχο Άγιο Δημήτριο;

Τι να έλεγε χαμηλόφωνα- η κακή συνήθεια της σκλαβιάς- ο κάθε πατέρας στα παιδιά του; Τι να ετοίμαζε για το πρώτο γιορτινό και ΕΛΕΥΘΕΡΟ τραπέζι η κάθε μητέρα;

Ακόμη και τώρα που σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές, ανατριχιάζω.

Η καρδιά μου πάει να σπάσει από τη συγκίνηση και τον ενθουσιασμό. Έρχονται δάκρυα στα μάτια μου.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να πάρω τη σημαία και να ψάλλω:

"Απ΄ τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτ΄αντρειωμένη 
Χαίρε ώ χαίρε Λευτεριά " 

Χρόνια πολλά αδέλφια, για τη διπλή γιορτή της Ελευθερίας και του Μυροβλήτη.