Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΗ,
διεθνολόγου


Ο Αλέξης παραδέχτηκε αυτό που ο κάθε λογικός άνθρωπος έβλεπε. Οτι απλά δεν γνώριζε τη διαφορά των ευθυνών και των υποχρεώσεων που έχει η θέση του Πρωθυπουργού απο αυτή του Προέδρου του 15μελούς. 


Παρόλα αυτά δεν δίστασε στιγμή να ανατρέψει τη προηγούμενη κυβέρνηση, να παρουσιάσει ένα "κοστολογημένο" πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, να υποσχεθεί σκίσιμο των μνημονίων και τόσα άλλα τραγελαφικά, αναφέρω μόνο μεταξύ άλλων κατάργηση ΕΝΦΙΑ και 13η Σύνταξη. Την ίδια ώρα κατηγορούσε ως προδότες και γερμανοτσολιάδες οχι μόνο τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά και όσους είχαν το θάρρος να αναδείξουν το ανέφικτο των υποσχέσεων του.

Έσυρε τη χώρα σε ένα παραπλανητικό Αντισυνταγματικό δημοψήφισμα και υπογράψε με περίσσεια ευκολία δυο βαριά και αχρείαστα Μνημόνια αφού πρώτα ζημίωσε την οικονομία με 100 δις ευρώ και υποθήκευσε τη περιούσια της Ελλάδας για 100 χρόνια.

Και όλα τα παραπάνω τα δικαιολογεί απλά λέγοντας πως είχε αυταπάτες και οτι ήταν άπειρος... αφηνεί δε να εννοηθεί πως είναι και ψεύτης αλλα όχι και κλέφτης.

Όχι Αλέξη, δεν είσαι απλά πρόεδρος του 15μελούς, δεν μπορείς να δικαιολογήσεις όλα τα παραπάνω επικαλώντας απλά την άγνοια σου και την απειρία σου. Διότι δεν φέρθηκες ως τέτοιος Αλέξη και ούτε το αξίωμα του Πρωθυπουργού της Ελλαδός δικαιολογεί κάτι τέτοιο, εν μέσω μάλιστα μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης και των θυσιών των Ελλήνων πολιτών που προηγήθηκαν.

Δεν έκανες λάθος στην επιλογή συνεργατών, απλά μόνο κάποιοι τυχοδιώκτες και ιδεοληπτικοί θα δεχόντουσαν να πορευτούν μαζί σου και να συμμετέχουν σε αυτό το ρεσιτάλ ψευδουποσχέσων και παραπληροφόρησης. Εσύ επέλεξες τον Βαρουφάκη και εσύ προτίμησες τον Καμμένο απο τον Θεοδωράκη γιατί γνώριζες οτι αυτοί θα αποδεχόντουσαν εύκολα την πρόταση του ανεπάγγελτου αντιμνημονιακού Αλέξη του 2014.

Η άγνοια και η απειρία, όταν τις χρησιμοποιούμε για να δικαιολογήσουμε λάθη μας, προυποθετόυν μια σεμνότητα, μια διαλλακτικότητα, αρετές που εσύ προφανώς δεν διαθέτεις. Είσαι ο πιο διχαστικός Πρωθυπουργός και προϊστάσαι της πιο διχαστικής κυβερνησης που έχει γνωρίσει η χώρα.

Η κυβέρνηση αυτή στοχοποιεί τους πολιτικούς της αντιπάλους, χρησιμοποιεί εμφυλιοπολεμική ρητορική, ενώ ακόμη και τώρα είναι τέτοιο το πάθος για εξουσία που όποιος ασκεί κριτική μπαίνει στο στόχαστρο ενός συντονισμένου δικτύου παραπληροφόρησης που σπιλώνει υπολήψεις κατασκευαζοντας πλαστές κατηγορίες.

Ο Αλέξης και οι σύντροφοι του τροφοδοτούν το διχασμό και απαξιώνουν τους θεσμούς του πολιτεύματος μας, πολεμούν οτιδήποτε ελέγχει ή περιορίζει την εξουσία τους, είτε αυτό είναι η δικαιοσύνη, η ελευθεροτυπία ή το Σύνταγμα.

Το διχαστικό τους μένος, η εργαλειοποίηση του ταξικού μίσους και οι εύκολες λύσεις που υπόσχονταν μετέφερε αυτό το διχασμό δυστυχώς και στην ελληνική κοινωνία, πλήτωντας για πρώτη φορά την σύνεση και το μέτρο που χαρακτήριζε την πολιτική προσέγγιση στην Ελλάδα.

Ο φίλος έβλεπε τον φίλο του υπεύθυνο για την κρίση, ο γείτονας τον γείτονα του, η επιτυχία γινόταν συνώνυμο της διαφθοράς, η νοοτροπία να "ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα" επίσημο κυβερνητικό αφήγημα, ενώ όποιος ύψωνε το ανάστημα του σε αυτό τον λαικισμό ερχόταν αντιμέτωπος με το κατηγορητήριο μιας εναλλακτικής πραγματικότητας όπου η Ελλάδα εμφανιζόταν πρώτη σε αυτοκτονίες, τα παιδάκια στα σχολεία λιποθυμούσαν απο τη πείνα και ένας στους τέσσερις έλληνες δεν είχαν ηλεκτρικό στο σπίτι τους.

Προσωπικά αυτή θεωρώ και την πιο αρνητική παρακαταθήκη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Κλόνισε ανθρώπινες σχέσεις, χάλασε φιλίες, δίχασε, ανέσυρε ξεχασμένα πάθη, επένδυσε στο ψέμα και εισήγαγε μια μηχανική κυνικότητα πιστή στο δόγμα "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Όλοι γνωρίζουμε φιλίες που χάλασαν ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Δημοψηφίσματος, άσχετα αν δεν θέλουμε να το συζητούμε, ή για σχέσεις που πάγωσαν και παρέμειναν έτσι. Οχι για στενούς κομματικούς λόγους αλλά λόγω της πολύ διαφορετικής αφήγησης των γεγονότων και αιτιών που μας οδήγησαν σε αυτό.

Σε αυτή την κατάσταση συνετέλεσε η εισαγωγή στον πολιτικό διάλογο μιας απροκάλυπτης εμπάθειας, χυδαιότητας και φανατισμού, μαζί με μια νέα γλωσσική συμβολική (προδότες, ψόφος) που σκοπό είχε να μην γίνεται ένας επικοδομοιητικός και γόνιμος διάλογος. Αντιθέτως είχαμε μια αμφισβήτηση για την ίδια τη λειτουργία του δημοκρατικού διαλόγου και μια ανοιχτά επιθετική κριτική στα κεκτημένα του δημοκρατικού πολιτεύματος. Το νέο αυτό ήθος διαλόγου έφυγε απο το στενό πολιτικό πλαίσιο, επηρέασε τις ανθρώπινες σχέσεις με αρνητικό τρόπο, αύξησε τα πάθη, μεγάλωσε το χάσμα μεταξύ εξουσίας και λαού και αμφισβήτησε ως "αρετή" τη σύμπνοια του λαού δίνοντας χώρο σε καιροσκόπους.

Οπότε Αλέξη καλές οι αυταπάτες, η άγνοια και η απειρία άλλωστε ήταν αυτές που σε έφεραν στην εξουσία και στην πορεία τις εκμεταλλεύτηκες, τις εργαλειοποίησες όσο καλύτερα μπορούσες. Τώρα όμως ήρθε ο χρόνος να θερίσεις ότι έσπειρες.