Συνεχίζεται το 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης με πλούσιο καθημερινά πρόγραμμα που μας μεταφέρει σε κάθε γωνιά του ταραγμένου μας πλανήτη: απ' τα πειράματα αυτοδιαχείρισης στην πόλη μας μέχρι την Τσετσενία, τη Συρία και τη Ρουάντα.

Με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον λοιπόν αναμένεται σήμερα στις 18.00 στο Ολύμπιον η προβολή του ντοκιμαντέρ «Επόμενος σταθμός: Ουτοπία» του Απόστολου Καρακάση: Όταν το εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. στη Θεσσαλονίκη κλείνει, μερικοί εργάτες αποφασίζουν να κάνουν κάτι επαναστατικό: να το καταλάβουν και να το λειτουργήσουν μόνοι τους με τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας. Το εγχείρημά τους εμπνέει ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο, ενώ η πρώην διευθύντρια έκπληκτη παρακολουθεί την οικογενειακή επιχείρηση να μετατρέπεται σε σύμβολο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Για τους εργάτες, η αυτοδιαχείριση εξελίσσεται σε μια περιπέτεια επιβίωσης γεμάτη συγκρούσεις. Σύντομα θα συνειδητοποιήσουν ότι για να τα καταφέρουν, θα πρέπει να αλλάξουν πρώτα οι ίδιοι...

Στη ρημαγμένη από τον πόλεμο Τσετσενία μάς μεταφέρουν «Τα μπλουζ του Γκρόζνι» του Νικολά Μπελούτσι (αίθ. Σταύρος Τορνές, 23.30), ακολουθώντας την καθημερινή ζωή μιας χούφτας ανθρώπων που ζουν στην πρωτεύουσα Γκρόζνυ. Οι πρωταγωνιστές της ταινίας –ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ένα συγκρότημα νεαρών μουσικών, ο ιδιοκτήτης ενός μπλουζ κλαμπ– προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια διχασμένη κοινωνία που διαμορφώνεται από την καταστολή, τα αρχαϊκά έθιμα, την ισλαμοποίηση και την αδυναμία να συμβιβαστεί με την πρόσφατη ιστορία.

Το ντοκιμαντέρ «Εδώ εξορία: Ημερολόγια από παιδιά πρόσφυγες» του Μάνι Υ. Μπεντσελάχ (αίθ. Σταύρος Τορνές, 17.30) αποτελεί ένα ευαίσθητο πορτρέτο των προσφυγόπουλων που αναγκάζονται να διαφύγουν από τη βία του εμφυλίου πολέμου στη Συρία για τον γειτονικό Λίβανο. Το ντοκιμαντέρ, που γυρίστηκε μέσα σε έναν χρόνο, αφηγείται την ιστορία της ζωής των παιδιών μέσα από δικά τους λόγια και αποτυπώνει τη συγκινητική αλήθεια για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την απώλεια, τις κακουχίες και τη συντριβή της ελπίδας.

Η ταινία των Μιχαήλ Βιτωράκη - Σωτήρη Κάππου «Λευκά βήματα» (αίθ. Φρίντα Λιάππα, 15.30), που γυρίστηκε στη Ρουάντα και στο Μπουρούντι τον Αύγουστο του 2014, δεν πραγματοποιήθηκε για να αναδείξει τη φτώχεια και τις κακουχίες που συναντάμε στις αφρικανικές χώρες (αυτές είναι δεδομένες), ούτε για να πείσει τον κόσμο να βοηθήσει τον λαό της Αφρικής. Αντιθέτως, τονίζει το κατά πόσο έχει επηρεαστεί ο λαός των χωρών αυτών από τον δυτικό κόσμο μέσα από τις αφηγήσεις των ντόπιων, αλλά και των εθελοντών που βρέθηκαν εκεί για να βοηθήσουν. Η ταινία κάνει μια ανάδρομη στη γενοκτονία του 1994 μέσα από προσωπικές μαρτυρίες και απόψεις, αναδεικνύει τα καθημερινά προβλήματα του κόσμου στην εύρεση νερού, τροφής και τρόπων επιβίωσης, και αναλύει μέσα από συνεντεύξεις τη σπουδαιότητα της εκπαίδευσης.

Τα λόγια δεν είναι αρκετά για την Τζάνις Τζόπλιν, μια από τις εμβληματικότερες φωνές στην ιστορία της ροκ μουσικής. Η υποψήφια για Όσκαρ σκηνοθέτρια Έιμι Μπεργκ, με το ντοκιμαντέρ «Τζάνις: Το κορίτσι τραγουδάει τα μπλουζ» (Ολύμπιον, 23.00) εξετάζει σε βάθος την ιστορία της Τζόπλιν, για πρώτη φορά στον κινηματογράφο, παρουσιάζοντας ένα τρυφερό και διορατικό πορτρέτο μιας περίπλοκης, δυναμικής και συχνά καταπιεσμένης καλλιτέχνιδας.