Στη σκιά της επίθεσης στο Παρίσι και με τιμώμενο πρόσωπο έναν Γάλλο δημιουργό, γίνεται απόψε η απονομή των βραβείων στις 21.00 στο Ολύμπιον, με την οποία τελειώνει και το 56ο ΦΚΘ (αύριο, Κυριακή, τελευταία ημέρα προβολών).

Η ταινία Τα χρυσά μας χρόνια του Αρνό Ντεπλεσέν, δημιουργού στον οποίον το φετινό φεστιβάλ πραγματοποίησε αφιέρωμα, είναι αυτή που θα κλείσει την αυλαία της διοργάνωσης. Πρόκειται για μια ελεγεία στη νεότητα, που απέσπασε το βραβείο SACD στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο τελευταίο Φεστιβάλ Κανών. Εδώ, ο Ντεπλεσέν συναντά ξανά έναν παλιό του ήρωα, τον καθηγητή Πολ Ντενταλούς, ο οποίος φεύγοντας από το Τατζικιστάν θυμάται ανθρώπους και εικόνες που τον στιγμάτισαν.

Από την παιδική του ηλικία, και τη μητέρα του, την εφηβεία και τον απαρηγόρητο χήρο πατέρα του, ως τους φίλους, το μέντορά του και φυσικά τον μεγάλο έρωτα της ζωής του. Η ενηλικίωση καταγράφεται με τον μοναδικό τρόπο του Ντεπλεσέν μέσα από όλα τα στάδια που μένουν χαραγμένα στη μνήμη. Η απώλεια και οι απογοητεύσεις δίνουν τη σκυτάλη στο ξύπνημα νέων συναισθημάτων και την ανακάλυψη του εαυτού μας.

Απ' τις υπόλοιπες ταινίες του σημερινού προγράμματος ξεχωρίζουν:
Invisible του Δημήτρη Αθανίτη: Ο Άρης, ένας μοναχικός χωρισμένος 38άρης, δουλεύει σ’ ένα εργοστάσιο. Όταν ξαφνικά απολύεται χωρίς καμιά προειδοποίηση, αποφασίζει να αποδώσει δικαιοσύνη ο ίδιος, καθώς νιώθει θύμα μιας ακραίας αδικίας. Όμως ο Άρης δεν είναι μόνος του. Έχει μαζί του και τον εξάχρονο γιο του. (Τώνια Μαρκετάκη, 15.00)

Σπουργίτια του  Ρούναρ Ρούναρσον: Η ταινία του ακολουθεί τα χνάρια ενός εφήβου που μετακομίζει κοντά στον πατέρα του στην επαρχία της Ισλανδίας. Εκεί καλείται να αντιμετωπίσει σχέσεις του παρελθόντος, αλλά και δύσκολες οικογενειακές ισορροπίες. Το φιλμ χτίζεται σχεδόν από ψίθυρους, από υπέροχα τοπία, μικρές στιγμές, και από τις έξοχες ερμηνείες των πρωταγωνιστών του υπό τη μουσική υπόκρουση του Κγιάρταν Σβάινσον των Sigur Rós. Ο σκηνοθέτης καταγράφει μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία με φόντο το ισλανδικό τοπίο. (Φρίντα Λιάππα, 17.15)

Εγώ, ο Ερλ και το κορίτσι πεθαίνει του Αλφόνσο Γκόμεζ-Ρεχόν: Ο Γκρεγκ είναι ένας τελειόφοιτος Λυκείου που προσπαθεί να παραμένει ανώνυμος στις συναναστροφές του, αποφεύγοντας τις βαθύτερες σχέσεις, ως σχέδιο επιβίωσης στο κοινωνικό ναρκοπέδιο που ονομάζεται εφηβεία. Μάλιστα, περιγράφει τον Ερλ, τον μόνιμο σύντροφό του με τον οποίο γυρίζουν βιντεάκια που παρωδούν κλασικές ταινίες, ως «συνεργάτη», κι όχι ως κολλητό του. Αλλά όταν η μητέρα του επιμένει πως ο Γκρεγκ πρέπει να περνά περισσότερο χρόνο με την Ρέιτσελ –μια συμμαθήτριά του που έχει διαγνωστεί με καρκίνο– εκείνος ανακαλύπτει σιγά σιγά την αξία της πραγματικής φιλίας. (Τζον Κασσαβέτης, 20.00)

Ψυχαγωγία του Ρικ Άλβερσον: Ένας καταβεβλημένος, ηλικιωμένος κωμικός κάνει περιοδεία στην έρημο της Καλιφόρνιας, χαμένος σ’ έναν κύκλο τριτοκλασάτων κέντρων, κιτς τουριστικών ατραξιόν και απέλπιδων προσπαθειών να πλησιάσει την αποξενωμένη κόρη του. Την ημέρα, διασχίζει με κόπο το γυμνό τοπίο, αποξενώνοντας άθελά του κάθε άνθρωπο που γνωρίζει. Τις νύχτες, βρίσκει παρηγοριά στη ζωντάνια της φιγούρας που χτίζει επί σκηνής. Ωθούμενος από την προοπτική ενός προσοδοφόρου συμβολαίου με το Χόλιγουντ, υφίσταται μια σειρά ολοένα και πιο σουρεαλιστικών και εκρηκτικών συναντήσεων. (Σταύρος Τορνές, 15.30)