Του Κώστα Μπούρη *

Ζήτησε την «ευχή» και όχι την «ευλογία» του μητροπολίτη, ο φερόμενος ως νέος πρωθυπουργός της χώρας μας. Θα μου πείτε τώρα που είναι το πρόβλημα; Αν ήταν ένας πολίτης, σαν όλους εμάς δεν θα αποτελούσε πρόβλημα. Ωστόσο ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πολίτης,


είναι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ίσως ο επόμενος πρωθυπουργός, επομένως, αν δεν μπορεί ο άνθρωπος που διεκδικεί το αξίωμα του πρωθυπουργού, να κατανοήσει τη διαφορά των δύο λέξεων και τη σημασία τους. Έτσι εξηγείται λοιπόν, πως δεν μπορούν συνολικά στο κόμμα του να κατανοήσουν τις διαφορές μεταξύ πραγματικότητας και ουτοπίας. Μεταξύ των ουτοπικών αναζητήσεων και των συμβάσεων που έχουμε υπογράψει. Τη διαφορά μεταξύ πραγματικών και υποθετικών καταστάσεων. Τη διαφορά του 1+1=2 με αυτή των ευχολογιών! 

Μέχρι και πριν λίγο, όταν άρχισα να γράφω αυτές τις γραμμές, άκουσα περίεργα πράγματα. Όπως για παράδειγμα, ότι κάποιοι διακεκριμένοι ευρωπαίοι πανεπιστημιακοί, συζητούν το θέμα της Ελλάδας και γενικά της κρίσης στην Ευρωζώνη και εκφράζουν κάποιες απόψεις, που έχει ενστερνιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ βέβαια υπάρχει μια μεγάλη διαφορά, οι πανεπιστημιακοί συζητούν και προτείνουν, όμως με τις συζητήσεις και τις προτάσεις των συμποσίων, δεν διοικείται μια χώρα.

Η κάθε χωρά και πόσο μάλλον η δική μας που είναι μέλος της Ε.Ε. δεν μπορεί να διοικείται με θεωρητικές απόψεις μιας στρογγυλής τράπεζας πανεπιστημιακών. Οι ακαδημαϊκοί, μπορεί και πρέπει να έχουν συμβουλευτικό ρόλο, αλλά οι αποφάσεις και οι συμφωνίες γίνονται επί των πραγματικών διαπραγματεύσεων και πρέπει να τηρούνται, αν θέλουμε η χώρα μας να είναι αξιόπιστη! Είναι αυτό που λέμε 1+1=2!

Όταν λοιπόν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τη διαφορά «ευχής» και «ευλογίας», τότε πως θα μπορείς να ξεχωρίσεις τα όλα όσα σου λένε οι εταίροι, εκείνοι που σε δάνεισαν για να μη πεινάσεις;

Το πρόβλημα στη χώρα μας δεν είναι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η Νέα Δημοκρατία, ούτε κανένα άλλο κόμμα. Είναι ότι εμείς οι Έλληνες καταλαβαίνουμε ότι θέλουμε να καταλάβουμε και ότι νομίζουμε ότι μας συμφέρει.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ανάλυση των σημερινών δημοσκοπήσεων έβγαλε ότι ένα περίπου 30% των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, δείχνει ότι πάει στον ΣΥΡΙΖΑ! Αυτοί οι άνθρωποι είτε έχουν το ακαταλόγιστο (που δεν το νομίζω) , είτε ψηφίζουν τιμωριτικά κάτι που είναι μεγάλο λάθος σε αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Το ίδιο συμβαίνει και στη Νέα Δημοκρατία, που πολλοί πάνε στο Ποτάμι, επειδή δεν τους κάνει ο Σαμαράς και θεωρούν ότι διέλυσε τη Νέα Δημοκρατία…

Αλήθεια, το πρόβλημα είναι τα κόμματα, ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας; Το πρόβλημα είναι ένα και μοναδικό: Έχουμε ξοδέψει, κακοδιαχειριστήκαμε, πτωχεύσαμε, δανειστήκαμε και χρωστάμε. Χρωστάμε και πρέπει να πληρώσουμε. Πρέπει να δούμε ποια είναι τα περιθώρια μας, ασχέτως κόμματος!

Σε τέτοια δύσκολη κατάσταση η τιμωριτική ψήφος δεν χωράει. Δεν έχουμε την πολυτέλεια για παλινωδίες.

Αλήθεια, στη χώρα δεν προβληματίζει κανέναν ότι ξαναζούμε ένα ριμέικ του 1981, τότε που κέρδισε τις εκλογές ο Ανδρέας; Ένα ριμέικ με πρωταγωνιστή τον Αλέξη. Ένα ριμέικ που όμως το βιώνουμε σε ριάλιτι; Κανέναν δεν προβληματίζουν όλες αυτές οι παραστάσεις που δίνει καθημερινά ο Αλέξης υποδυόμενος τον Ανδρέα Παπανδρέου;

Μόνο που τότε, το 1981, ο Ανδρέας παρέλαβε μια χώρα με γεμάτα ταμεία. Σήμερα τα ίδια αυτά ταμεία είναι γεμάτα με χρεόγραφα….

Άντε και καλή μας ψήφο!


* Ο Κώστας Μπούρης είναι δημοσιογράφος