Η Βραζιλία των 5 εισέπραξε 10 σε 180…

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Η Βραζιλία των πέντε Παγκοσμίων Κυπέλλων καταβαραθρώθηκε μέσα σε 180 λεπτά. Στα τελευταία δυο της παιχνίδια δέχτηκε… δέκα γκολ!

 

Το Μουντιάλ του 2014 θα μείνει αξέχαστο στους διοργανωτές. Θα κάνουν χρόνια να ξεπεράσουν την ντροπή, να ρεζιλεύονται εντός έδρας από τους Γερμανούς και να χάνουν το όνειρο: Άλλη μια κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου.

Τι είδαμε στο Μουντιάλ της Βραζιλίας από τη… Βραζιλία; Ρεζιλία… Μια ομάδα χωρίς αρχή μέση και τέλος. Κομμένη στα τρία, με αμυντικούς ελάχιστων δυνατοτήτων, χωρίς οργανωτές παιχνιδιού και με επιθετικούς που δεν άγγιξαν τη μπάλα. Σαν τη μύγα μεσ’ στο γάλα ο Όσκαρ. Οι υπόλοιποι κινήθηκαν σε ρηχά νερά, με χειρότερο μακράν τον Φραντ που δεν έκανε ούτε κοντρόλ σε όσα παιχνίδια αγωνίστηκε. Για σουτ, ή κεφαλιά, ούτε να το συζητάμε…

Για το ρεζίλι του 2014 ευθύνονται τα χαφ. Η Βραζιλία δεν είχε αυτό που, τα προηγούμενα χρόνια, περίσσευε: Έναν οργανωτή. Ακόμη και κουτσός ο Ροναλντίνιο, σ’ αυτήν την ομάδα, θα μπορούσε να μοιράσει τρεις πάσες για γκολ…

Πάντως, ακόμη κι αυτή η… Ρεζιλία θα μπορούσε να κερδίσει την τρίτη θέση, αν το χθεσινοβραδινό κοράκι έτρωγε ψάρια και καρότα: Θα έβλεπε πως η ανατροπή του Ρόμπεν ήταν εκτός περιοχής κι ότι στο δεύτερο γκολ της Ολλανδίας ο σκόρερ είναι σε θέση οφσάιντ.

Λίγο πριν τον τελικό ανάμεσα σε δυο ομάδες που –προσωπικά- θεωρώ αχώνευτες, ένα έχω να πω: Ήταν το χειρότερο Μουντιάλ που είδα ποτέ. Κι ας επιμένουν στη ΝΕΡΙΤ πως ήταν το κορυφαίο… Και βλέπω Μουντιάλ από το 1970. Από τότε που η Βραζιλία μου πήρε την καρδιά, όταν ο Πελέ πάσαρε στον Ζαϊρζίνιο ακούγοντάς τον να ΄ρχεται από πίσω δεξιά… Όταν έκανε την προσποίηση του αιώνα κι έχασε πλασέ σε κενή εστία, για να με κάνει να καταλάβω πως το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι συγκινήσεων όπου ΟΛΑ μπορούν να συμβούν. Ακόμη και μια Εθνική Ελλάδος, να φθάνει ως τον τελικό. Γιατί όχι; Ποιος από αυτούς που παίζουν, απόψε, στον τελικό, θα σταματούσε τον Χολέμπας;

Η εποχή του ‘70 ήταν εκείνη που η Βραζιλία δεν τα περίμενε όλα από έναν παίκτη. Κι ας είχε στη σύνθεσή της τον κορυφαίο (που, αν και αρκετοί Έλληνες νεώτεροι σε ηλικία επιμένουν, δεν τον ξεπέρασε κανείς). Εφέτος έδειξε ότι τα περίμενε όλα από τον Νεϊμάρ.

Είναι ώρα να ανασυνταχθεί και να προσφέρει στον πιτσιρικά της φωτογραφίας στην κορυφή του άρθρου, χαμόγελο και χαρά. Και μαζί του, σε όλον τον κόσμο. Γιατί η Βραζιλία, παρά την εμφάνισή της εφέτος, δε σταμάτησε να είναι μεγάλη. Έναν καλύτερο εκλέκτορα θέλει… Σε πρώτη φάση.