Στην Ελλάδα το «Μωρό του Ελαφιού» έπειτα από 25 χρόνια!

Ο Μάικ Τζόουνς, ο παίκτης που αποκαλούσαν το «Μωρό του Ελαφιού», έρχεται για άλλη μία φορά στην Ελλάδα, 25 χρόνια μετά τη σύλληψή του για κατοχή ναρκωτικών…

Χρειάστηκε έγγραφο από το υπουργείο Δικαιοσύνης, που να επιτρέπει στον Τζόουνς την είσοδο στην Ελλάδα (σ.σ. η σχετική απαγόρευση του επιβλήθηκε το 1990, όταν έπαιζε για τον Άρη και συνελήφθη για κατοχή ινδικής κάνναβης). Ο Τζόουνς θα φθάσει στη Θεσσαλονίκη το πρωί της Κυριακής (6/4/2014), για να παραστεί στην εντός έδρας αναμέτρηση του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό. 

Ο Τζόουνς ήταν ο πρώτος ξένος παίκτης για τον Δικέφαλο. «Θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό που θα με αξιώσει να το ζήσω αυτό, γιατί δεν άντεχα άλλο. Να ευχαριστήσω και τον κόσμο του ΠΑΟΚ, που όλα αυτά τα χρόνια κατάφερε με διάφορους τρόπους να κρατήσει το όνομά μου ζωντανό. Ειδικά εδώ στην Κύπρο όπου ζω, ο τρόπος που μου συμπεριφέρθηκαν οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ που με συναντούσαν ήταν συγκινητικός», επισήμανε ο Τζόουνς, μιλώντας στην επίσημη σελίδα της ΚΑΕ ΠΑΟΚ στο διαδίκτυο. 

Λέει, μάλιστα, ότι μπορεί να αγωνίστηκε «στη μεγάλη Μπαρτσελόνα, στη Σολέ, στον Άρη, αλλά αυτό που συμβαίνει με τον ΠΑΟΚ είναι μοναδικό. Αυτή η συνεργασία ήταν η πρώτη και για τους δυο μας, για την ομάδα, στην οποία ήμουν ο πρώτος της ξένος παίκτης στο πρωτάθλημα και για μένα, που ο ΠΑΟΚ ήταν η πρώτη μου ομάδα στην Ευρώπη και το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο. Δεν μπορώ πραγματικά να εξηγήσω πως αισθάνομαι. Στο μυαλό μου στριφογυρίζουν χιλιάδες αναμνήσεις. Θυμάμαι όλους τους συμπαίκτες μου, τον Μπάνε, τον Μάτζικ, τον Φασούλα, τον Μακαρά, τον Κόρφα, τον Τάκη (Καρατζουλίδης), τον Μπιλ (Μέλις). Ήταν μία πραγματική ομάδα και όλοι τους, όπως μπορούσαν, ήταν με τον τρόπο τους δίπλα μου όλα αυτά χρόνια. Θυμάμαι ότι τελευταίος είχε έρθει στην Κύπρο με τον ΠΑΟΚ ο Νίκος Σταυρόπουλος, με κάλεσε να έρθω κοντά στην ομάδα, μου έδωσε αναμνηστικά, το ίδιο είχε γίνει και λίγα χρόνια νωρίτερα, όταν είχε έρθει στο νησί ο Πρέλεβιτς με τον ΠΑΟΚ ως προπονητής». 

Πιο έντονη ανάμνηση θεωρεί «εκείνο το παιχνίδι που κερδίσαμε για πρώτη φορά τον Άρη. Η ομάδα είχε πολλά χρόνια να τον κερδίσει και το πέτυχε στο πρώτο μου παιχνίδι απέναντί του. Θυμάμαι, επίσης, ότι στο πρώτο μου παιχνίδι στο πρωτάθλημα, με τον Πανιώνιο, είχα πετύχει 35 πόντους και με ρώτησαν εάν πιστεύω ότι μπορώ να βγω πρώτος σκόρερ. Απάντησα ''φυσικά'' ναι, αλλά δεν μου είχε μιλήσει κανείς ως τότε για τον Γκάλη. Θυμάμαι και το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα, ένα φιλικό με μία ομάδα από την Γιουγκοσλαβία. Είχα πετύχει μόλις 2 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, κάνοντας και πολλά λάθη, αποτέλεσμα των διαφορετικών κανονισμών σε σχέση με την Αμερική». 

Κι αν κάποιος πίστευε ότι του έλειψε να φωνάζει η εξέδρα το όνομά του, ο Τζόουνς θα τον διαψεύσει: «Την Κυριακή θέλω να δω τους φιλάθλους στο γήπεδο, μου έχει λείψει αυτός ο εκπληκτικός τρόπος που φωνάζουν για την ομάδα. Και δεν θέλω να φωνάξουν το όνομά μου. Θέλω να δω εκείνο το εκπληκτικό σύνθημα που σηκώνουν ψηλά τα χέρια και φωνάζουν ΠΑΟΚ. Αυτό θέλω να φωνάξουν, ΠΑΟΚ και όχι Τζόουνς», λέει ο άνθρωπος που κατάφερε να σκοράρει με ραβέρσα… πίσω από τη ρακέτα –χωρίς, καν, να κουνηθεί το διχτάκι.