Τις δεκαετίες του 60 και του 70, το Ντιτρόιτ αναφερόταν στα ελληνικά σχολικά εγχειρίδια -και δη του... δημοτικού! Ήταν η πόλη θαύμα, η πρωτεύουσα των αυτοκινητοβιομηχανιών. Το τότε εκπαιδευτικό σύστημα μας την πρότεινε ως πόλη - υπόδειγμα κι ευελπιστούσε ότι οι επενδύσεις αυτοκινητοβιομηχανιών στο Βόλο θα οδηγούσαν σε παρόμοιες καταστάσεις. 

Χθες, Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013, ανακοινώθηκε πως το Ντιτρόιτ πτώχευσε. Ως δήμος. Το χρέος του δήμου προς πιστωτές αγγίζει τα 18 δισεκατομμύρια δολάρια (δεν το γράφουμε με αριθμούς για να μη χάσουμε κανένα μηδενικό...)!

Βέβαια, για να πτωχεύσει κι επισήμως η πόλη, θέλει δρόμο ακόμη. Πρέπει να προσφύγει στα αμερικανικά δικαστήρια κι εκεί να πείσει ότι δεν μπορεί να ξοφλήσει τους πιστωτές. Μπορεί να φαίνεται εύκολο να πείσεις ότι δεν έχεις να δώσεις 18 δισ. δολάρια, όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Οι πιστωτές υποστηρίζουν πως στην πόλη υπάρχει πλούτος. Αναφέρουν τα έργα Τέχνης του μουσείου της πόλης. Αλλά και τα 70.000 ακίνητα -πρώην βιομηχανικές εγκαταστάσεις.

Αυτό που δεν αναφέρουν είναι ότι τα έργα Τέχνης ανήκουν σε κάθε πολίτη -εντός κι εκτός ΗΠΑ. Είναι πολιτιστική κληρονομιά και δεν βγαίνει στο σφυρί -αν κι έχει γίνει συχνά, στο παρελθόν, με έργα Τέχνης που ανήκαν σε ιδιωτικές συλλογές. Δεν αναφέρουν, ακόμη, ότι τα 70.000 ακίνητα έχουν ρημάξει εδώ και δεκαετίες. Από τότε που οι θυγατρικές αυτών των ίδιων πιστωτών, φρόντισαν να απομακρύνουν από το Ντιτρόιτ τις βιομηχανίες αυτοκινήτων, για να πετύχουν μικρότερο κόστος παραγωγής, αδιαφορώντας για το εργατικό δυναμικό της περιοχής. Το ίδιο δυναμικό που στριμώχνεται, εδώ και χρόνια, στα γραφεία ευρέσεως εργασίας (ιδιωτικών συμφερόντων είναι στις ΗΠΑ) για ένα μεροκάματο. Και που δε δίνει δεκάρα για τον δήμο του, αφού έχει δικά του προβλήματα...

Η κατάρρευση του Ντιτρόιτ συντελέστηκε επί χρόνια. Πόλη - μοντέλο, την έκαναν... άστα να πάνε! Από τα 1,8 εκ. κατοίκων τη δεκαετία του '50 και '60, αριθμεί μόλις 700.000 κατοίκων - με χιλιάδες ανέργους. Κι αυτό επειδή, όπως φαίνεται, η ταινία "Το Δίκτυο" του 1976, με τη Φέι Νταναγουέι και τον Γουίλιαμ Χόλντεν (που, συμπτωματικά, επαναπρόβαλε, χθες, το συνδρομητικό), όταν μας έλεγε πως δε ζούμε σ' έναν κόσμο ανθρώπων, αλλά σε έναν κόσμο οικονομικών μεγεθών, μάλλον είχε δίκιο...

Τα επόμενα βήματα του Ντιτρόιτ θα είναι δύσκολα. Ο Κέβιν Ορ, ένας χαρτογιακάς που προσελήφθη για να σώσει την κατάσταση και, το μόνο που κατάφερε ήταν να την καταγράψει, παραδέχεται πως οι πιστωτές θα πέσουν πάνω στην δημοτική περιουσία. Ο κυβερνήτης του Μίτσιγκαν, Ρίκι Σνάιντερ, καθησυχάζει -εξάλλου, είναι πολιτικός. Η πόλη μπαίνει σε έναν δικαστικό αγώνα που, μπορεί να μην διαρκέσει όσο θα διαρκούσε κάποιος ανάλογος στην Ελλάδα, όμως έχει αβέβαια κατάληξη. Αν εισαχθεί σε ρύθμιση, θα επιστρέψει μέρος των χρεών του, επιλέγοντας τι από την περιουσία του θα εκποιήσει. Αν χάσει τα δικαστήρια, οι πιστωτές θα πέσουν σαν κοράκια στο πτώμα της πόλης.

Σας θυμίζει κάτι, όλο αυτό;
Δ.Ι.Ασ.