Άλλοι, στη θέση του, θα είχαν ξεσπάσει σε λυγμούς. Αυτός, όχι. Βούρκωσε, βέβαια. Ποιος δε θα βούρκωνε αν έβλεπε χιλιάδες κόσμου -οι περισσότεροι που ήταν στις εξέδρες του Αλεξάνδρειου Αθλητικού Μελάθρου, απόψε, έχουν... παιδικές αναμνήσεις από αυτόν- να παραληρούν στο όνομά του... >>>


Ο Νικ δεν ξέσπασε σε λυγμούς. Κάθισε, φανερά συγκινημένος, στα... παρασκήνια, όπως το όριζε το τυπικό της τελετής, που στήθηκε, απόψε, στο Αλεξάνδρειο, προς τιμήν του. Εκεί, που δεν τον έβλεπε κανείς, άκουγε τα λόγια συμπαικτών και αντιπάλων. Όλοι είχαν έναν καλό λόγο. Όλοι εξέφραζαν το θαυμασμό τους: Βολκόφ, Ράτζα, Ομπράντοβιτς, Πρέλεβιτς, Ιωάννου, Φασούλας, Γιαννάκης, Κοκολάκης, Φιλίππου, Λυπηρίδης, Στογιάκοβιτς, Τζάμσι, Νόρις, Βιγιακάμπα, Ιωαννίδης, Γιατζόγλου, Παπαγεωργίου, Παραμανίδης, Γιαννουζάκος, Λέσιτς, Στεργάκος, Κακιούσης, Κόρφας, Σιγάλας, Ράτζα, Σούμποτιτς, Ρωμανίδης, Κατσούλης, Αλεξανδρής, Στεργάκος, ήταν μόνον λίγοι από αυτούς που παρήλασαν από το παρκέ του Αλεξάνδρειου, για να τιμήσουν τον Γκάλη. Ζητάμε συγνώμη από όσους δεν αναφέρουμε. Ήταν τόσοι πολλοί και στο παρκέ και στις εξέδρες...

"Σας αγαπώ όλους" ήταν τα πρώτα λόγια του Νίκου Γκάλη, που μπήκε στη σάλα υπό τους ήχους του εισαγωγικού από το σάουντρακ της ταινίας "Οδύσσεια 2001 του Διαστήματος". Κι αφού ακούστηκαν όλα τα γνωστά συνθήματα της δεκαετίας του '80, πρόσθεσε: "Εδώ είναι το σπίτι μου, όλοι εσείς είστε η οικογένειά μου".

Από τις εξέδρες παρακολουθούσαν η σύζυγος και η κόρη του κορυφαίου Έλληνα μπασκετμπολίστα...

Ακολούθησε φιλικός αγώνας μεταξύ του Άρη και της Λιμόζ και η τελετή θα έκλεινε με την απόσυρση της φανέλας με το νούμερο "6", στο θόλο του Αλεξάνδρειου Αθλητικού Μελάθρου. Λέτε εκείνη τη στιγμή να κυλούσε ένα δάκρυ από τα μάτια του "γκάνγκστερ"; Ο ίδιος, νωρίτερα, είχε πει πως η μεγαλύτερη στιγμή στην καριέρα ενός παίκτη είναι όταν αποσύρεται η φανέλα του και κρεμιέται στο ψηλότερο σημείο του γηπέδου...