Είχε μπει φουριόζος στο στούντιο. Μαζί με τους συνεργάτες του -άρρωστοι με τα δίτροχα εκείνοι- γέμισαν με κέφι και ζωντάνια τον σταθμό που, τότε, στεγάζονταν στη συμβολή των οδών Τσιμισκή και Κούσκουρα. Εκεί γνώρισα τον Μιχάλη Φωτιάδη. >>>

Ο Μιχάλης έτρεχε... Πατούσε γκάζι. Χάνονταν. Την αγαπούσε την ταχύτητα. Αγαπούσε και τη δουλειά του. Τον (παρ)ακολουθούσα όπου κι αν πήγαινε, γιατί γούσταρα τη δουλειά του...
Είχαμε βρεθεί γύρω στον περασμένο Απρίλιο στο δρόμο. Μιλήσαμε για δουλειές, για το εργασιακό περιβάλλον που άλλαζε, είπαμε και δυο κουβέντες για τα παλιά. Στο πόδι. Και χωρίσαμε με το γνωστό "να τα πούμε ξανά. Από κοντά. Σε έναν καφέ".
Τον καφέ δεν τον ήπιαμε. Σήμερα το πρωί, ανοίγοντας το Facebook είδα το πρώτο μήνυμα. Κάποιος τον αποχαιρετούσε. Δεν το πίστεψα. Πήρα τηλέφωνο στο Ράδιο Θεσσαλονίκη. Μου το επιβεβαίωσαν. Είχε μάθει πως ήταν άρρωστος γύρω στον περασμένο Μάιο. Ο Μιχάλης έφυγε... Πάτησε γκάζι κι εξαφανίστηκε.
Θα γράψω μόνον κάτι για τους δικούς του ανθρώπους: Να ζήσουν, να τον θυμούνται. Έτσι όπως ήταν. 
Μιχάλη, καλό σου ταξίδι...