«Δύο στα δύο» για την Εθνική ομάδα, ικανοποιημένος επί… δύο και ο Φερνάντο Σάντος. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός εχει μόνο καλά λόγια να πει για τους Ελληνες διεθνείς, αφού και τη νίκη πήραν στα δυο πρωτα παιχνιδια των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου , αλλά και πολύ καλή εμφάνιση έκαναν. Η διακοπή δίνει το δικαίωμα σε ολους να πάρουν ανάσες καθώς η συνέχεια ειναι ακόμη πιο δύσκολη.Η δουλειά του προπονητή εκτός από το να… στήνει σωστά την κάθε ομάδα, είναι να κάνει και τις κατάλληλες κινήσεις ή αλλαγές όταν δεν του κάθεται το ματς. Ο Φερνάντο Σάντος είναι μεγάλος προπονητής, το έχει δείξει στο παρελθόν, το δείχνει και τωρα. Παράδειγμα. Είδε στο πρώτο μέρος με την Λιθουανία πως παρά τον έλεγχο του ματς το 0-0 έμενε, με συνέπεια να αλλάξει το 4-3-3 σε 4-4-2, να βάλει τον Μήτρογλου και να βοηθήσει από τον πάγκο την Εθνική να κάνει το 2-0, να πάρει την δεύτερη νίκη και να συνεχίζει να βλέπει από κοντά το Ρίο και το Μουντιάλ του 2014. Ο Πορτογάλος πάντως έβαλε τον πήχη στη… μέση. Eιμαι απο αυτούς που πιστεύουν ότι η συγκεκριμένη εθνικη ομάδα έχει τόση δύναμη και τόση μαγκιά μέσα της, που μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και τον καλύτερο εαυτό της, που έδειξε τόσο στη Ρίγα οσο και στο Καραισκάκης” υποχρέωνοντας τους ψυχρούς Λετονούς και Λιθουανούς να της «βγάλουν το καπέλο».

Κυριάκος Παπαδόπουλος, Φορτούνης, Μήτρογλου, Μανιάτης, Φετφατζίδης, Νίνης αποτελούν ένα κράμα παικτών, που ακόμη δεν έχουν ακόμη δώσει το μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους, κατά συνέπεια μπορούν να ανεβάσουν περισσότερο τον πήχη των φιλοδοξιών, διαψεύδοντας και τον ίδιο, τον Φερνάντο Σάντος…

Αν παρατηρούσε κανείς τον… πάγκο και όχι τον αγωνιστικό χώρο στα δύο πρώτα παιχνίδια των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου θα μπορούσε να διαπιστώσει τον πιο βασικό λόγο, που η «νέα» Εθνική έχει αποκτήσει το δικαίωμα σεβασμού από «εχθρούς και φίλους». Όχι, δεν αναφερόμαστε στον μόνιμα σκεφτικό και τσιτωμένο, Πορτογάλο. Μιλάμε, για τα τεντωμένα νεύρα μέχρι και από τον …φροντιστή για τις ευκαιρίες, που έχαναν όσοι έπαιζαν στις τέσσερις γραμμές, για τα ανάθεμα στη τύχη, για το «κουβάρι» σε ολα τα γκόλ και για την… απογοήτευση στις ευκαιρίες που χάνονταν.

Ναι, τη συγκεκριμένη νοοτροπία- σε συνδυασμό πια και με όμορφη ποδοσφαιρική «γαρνιτούρα»- η Εθνική ενδεχομένως δεν την είχε και επί-Ρεχάγκελ. Ναι, μας αρέσει. Ναι, μας γεμίζει αισιοδοξία για το μέλλον. Για τη Βραζιλία αλλά και για το επόμενο Euro, το επόμενο Μουντιάλ και πάει λέγοντας.
Αποδεικνύει, ότι η 11η θέση στη παγκόσμια βαθμολογική κατάταξη των εθνικών συνόλων, πάνω- προσωρινά έστω- από τη τεράστια Βραζιλία, δεν είναι τυχαία.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα ματς που ερχονται τον κρίσημο Οκτωβριο, οταν η εθνικη θα κοντράρει τις αλλες δυο εθνικες ομάδες που δείχνουν ικανές να τις φράξουν τον δρόμο. Την Βοσνία και την Σλοβακία.

Θα είναι ματς, πιο δύσκολο απο τα δυο που δώσαμε εως τωρα. Ο πήχης έχει ανέβει και η Εθνική πρέπει κάθε φορά να τον ανεβάζει και πιο ψηλά. Κι’ αυτό είναι το πιο δύσκολο γενικά στη ζωή. Όχι, να φτάσεις αλλά να κρατηθείς στη κορυφή…