Μέσα στην ζέστη, της εκλογές, την αγωνία με τα οικονομικά και σε μία τηλεόραση γεμάτη Τουρκικά σήριαλ πέρασε και αυτό το καλοκαίρι και οδεύουμε ολοταχώς προς το Φθινόπωρο και σε έναν νέο έτος. >>>


Θα σταθώ κυρίως στα Τουρκικά σήριαλ, όπου αυτό το καλοκαίρι είχαν την τιμητική τους σε δύο, πανελλαδικής εμβέλειας, τηλεοπτικούς σταθμούς και σε ώρες υψηλής τηλεθέασης (πρωί και το βράδυ).

Σε μια καθημερινή, ατομική μου προσπάθεια να μην πιστέψω ότι κατοικώ σε μία επαρχία της Τουρκίας! και να μην αναφωνήσω Allah ahbaar!  εκείνες τις ώρες  έμπαινα στο διαδίκτυο και σε ένα ‘’σερφάρισμα’’ εντόπισα αυτό: ‘’The storm gates’’.

Είναι μία ρωσική τηλεταινία, χωρισμένη σε 4 συνέχειες, που αναφέρεται στον Δεύτερο πόλεμο της Τσετσενίας και ειδικότερα σε ένα επεισόδιο υπεράσπισης ενός συνοριακού φυλακίου από έναν λόχο του ρωσικού στρατού.

Ο κλασσικός νεοέλληνας εξυπνάκιας θα ρωτήσει: <<Και γιατί να την δώ; μήπως γιατί δείχνει έναν Ρώσσο διοιηκητή με μια γυναίκα που τον χωρίζει γιατι νόμιζε ότι παντρεύτηκε τον νέο Ρώσσο Α/ΓΕΕΘΑ και στην απελπισία του πέφτει στον αλκοολισμό και εκεί που πάει να την ξαναφτιάξει φεύγει για την αποστολή, για τον Λοχαγό των SPETSNAZ που όλη του η οικογένεια πεθένει σε τρομοκρατική επίθεση ή για τους δύο νέους που πάνω στα προβλήματά τους πάνε στον στρατό>>!;

Η απάντηση είναι: ΝΑΙ!  και οι λόγοι είναι ότι δείχνει συνηθισμένους ανθρώπους σε ασυνήθιστες καταστάσεις, κάτι κλασσικό για τον ρεαλιστικό ρωσικό (πρώην σοβιετικό) κινηματογράφο, ανθρώπους όλων των τύπων, από εξυπνάκηδες  ψευτοπαλληκαράδες που στα δύσκολα λιποτακτούν ( η σκηνή που οι τρεις φίλοι συζητούν εν μέσω μάχης να λιποτακτήσουν και ο τρίτος αρνείται να τους ακολουθήσει και τους σκοτώνει είναι μία από τις διαλεχτώτερες τις ταινίας) μέχρι ανθρώπους που υπακούν στο κάλεσμα του χρέους αλλά κυρίως γιατί όλη η τηλεταινία αποπνέει ένα πνεύμα συγκίνησεις και αξιοπρέπειας.

Χωρίς να κλέβει ατάκες και νοοτροπίες αμερικανικών αντίστοιχων, ταινιών σε κρατάει προσκολλημένο στην οθόνη και στο τέλος σου αφήνει ένα παράπονο: Αφού οι Ρώσοι που πριν λίγα χρόνια είχαν έρθει στην Ελλάδα και γενικά στην Δύση ζητιανεύοντας μπορούν και κάνουν τέτοιες παραγωγές αξιοπρεπούς επιπέδου ( με πραγματικά οχήματα και όχι με οχήματα που κατασκευάζονται ειδικά για πολεμικές ταινίες!) εμείς γιατί δεν κάνουμε κάτι αντίστοιχο παρα τρώμε τα Τουρκικά σήριαλ στο πρόσωπο;
Αλεξανδρόπουλος Ιωάννης